Toegegeven, we trokken met een klein hartje richting Barcelona. Hoewel vorig jaar op muzikaal vlak er eentje was om nooit te vergeten, was het dat op logistiek vlak eveneens. Het festival maakte, spijtig genoeg, vooral headlines met dat laatste. Primavera Sound 2023 leert ons echter dat de gekende formule (en rust) is wedergekeerd aan Parc del Fòrum na de verjaardagseditie van vorig jaar. De muzikale weelde is gebleven. Dit zijn onze hoogtepunten.
Niet in dit lijstje verschenen, maar verdienen toch een eervolle vermelding: Avalon Emerson & The Charm, Fred Again, Japanese Breakfast, Kendrick Lamar, Liturgy, Loyle Carner, LSDXOXO b2b VTSS, Mala, Red Velvet, Skrillex en Wednesday.
Darkside
De band omtrent Nicolas Jaar en Dave Harrington trad deze editie twee maal op. Eén daarvan was op de vooravond van het festival, op woensdag, in het kader van Primavera A La Ciutat. Gratis (mits registratie op voorhand) concerten in aanloop van het festival, zeg maar. Dat doet het festival al enkele jaren zonder veel problemen. Vorig jaar waren die er wél. Door het succes van de verkoop van beide weekends en het vermarkten als een feit dat je naar die concerten probleemloos zou kunnen gaan, strandden iedere avond wel duizenden mensen in wachtrijen. Om dat tegen te gaan, werkte het festival met een registratiesysteem via AccessTicket. Een succes. Geen wachtrijen en geen duizenden gefrustreerde mensen. Veel concerten (waaronder die van Pet Shop Boys, Maggie Rogers of Black Midi) waren niet eens ‘uitverkocht’.
Darkside – Sala Apolo 2
De registraties voor de Darkside-show in de tweede zaal van Sala Apolo liep echter wél als een trein. We waren bij de 800 gelukkigen die Jaar en co in een intieme setting mochten aanschouwen. Het drietal herwerkte hier en daar een nummer, of lijmde ze zelfs aan elkaar. ‘Golden arrow’ en ‘The limit’ waren dankzij het gitaarwerk van Harrington herkenbaar. Elders improviseerde het drietal er schijnbaar op los in psychedelische jazzrock. Jaar schotelde ergens in het midden bijvoorbeeld ‘Drone clarinet’ voor. Een ijl, 7 à 8 minuten durend stuk aangevat door Jaar op klarinet dat uitmondt in een waas van psychedelica. You had to be there.
Perfume
Het festival tracht sinds al enkele jaren eveneens te richten tot de popheads. De editie van 2019 was daarin waarschijnlijk het meest verregaand in ten opzichte van de jaren daarvoor. We zijn uiteraard onze eigen Westerse popfenomen gewoon, Angèle stond er zo bijvoorbeeld voor een laaiend publiek. Echter tracht het festival ook andere invalshoeken een podium te geven. Zo waren K-pop en J-pop ook dit jaar weer aanwezig. Perfume, een Japanse popgroep, draait intussen al jaren mee en hebben een enorme invloed gehad op het genre. Het drietal bracht een perfect ingestudeerde show met tot in de puntjes uitgewerkte choreo en visuals.
De groep bracht overigens een vrijwel best-off show met cuts die hun hele discografie overspant. Hoogtepuntjes? Het overweldigende ‘FUSION’ dat in ‘edge’ gleed en het funky dance-pop anthem ‘Polygon wave’.
Ascendant Vierge
België blijft een goed muzikaal exportland. Ook dit jaar was ons land wederom enorm vertegenwoordigt met onder meer Amenra en Charlotte De Witte op de affiche. Hoewel Frans van origine, verblijft het tweetal al enige tijd in onze hoofdstad. Dus zijn ze stiekem toch ook een beetje Belgisch, toch? Afijn, tussen Bluhhh en Darkside ingepropt stond Ascendant Vierge op één van de kleinste podia van het festival. Dice, een podium quasi aan het water gelegen. Paul Seul en Mathilde Fernandez hebben pas hun debuutalbum uitgebracht en stelden die dan ook met veel bravoure voor aan het publiek. Tot onze verbazing trok het duo heel wat volk – en speelden ze het podium aan gruzelementen. Hun ‘On a mountain’ remix van Danny L Harle was er eentje om in te kaderen. Verder grasduinde het duo door gabber, hardcore, euro-trance en allerhande andere subgenres.
Hudson Mohawke
De perfecte show (je had keuze uit Folamour, Brutalismus 3000 en The Comet Is Coming) om je nacht mee af te sluiten bleek van Hudson Mohawke te zijn. Hoewel er sprake was van keuzestress, bleek de man na de wervelwind van Ascendant Vierge de meest logische keuze. De Brit gooide verscheidene pop anthems in de mix waaronder Carly Rae Jepsen’s ‘Call me maybe’ in een chipmunk-versie. Elders sprak hij euro-trance aan in het verlengde van zijn vorig jaar uitgebrachte ‘Cry sugar’. In het slot werd de gas overigens stevig open getrokken waarbij Mohawke compleet onverwacht ‘Higher ground‘ boven haalde en die in een hardcore remix gooide.
Hudson Mohawke – Primavera Sound 2023
Núria Graham
L’Auditori is en blijft één van de unieke selling-points dat Primavera Sound heeft – zeker nu het de formule dit jaar tracht over te zetten in Madrid en daar gebruik moet maken van Teatro La Estación, een concertzaal gelegen middenin de stad terwijl het festival plaatsvindt aan de rand. Over drie dagen heen zagen we een uitmuntende Julia Holter die naast bekend oud werk ook veel nieuwe muziek mee had gebracht, de flamencoshow van Israel Fernández y Diego del Morao en ietwat uitgebluste shows van John Cale en Emeralds.
Wie echter boven Holter en Fernández uitsteeg was Núria Graham. Ook haar muziek werd op een zeer akoestische manier gebracht waarbij zij zowel op piano als gitaar werd bijgestaan door harp, klarinet, drum en elektrische gitaar. Een indrukwekkend ogend gezelschap die vooral de rijkdom van haar folk -en kamerpopmuziek in de schijnwerpers zetten.
Nia Archives
Wie bekend is met Nia Archives’ nu al legendarische Boiler Room-set wist dat dit één van de sets zou zijn waar je moest bij zou zijn geweest. Hoewel de jonge Britse tussen kleppers als The War On Drugs, Caroline Polachek, Calvin Harris en Måneskin stond gepropt, trok ze tot onze verbazing een grote hoeveelheid volk naar het iconische (vroeger Ray-Ban) Cupra-podium. Uiteraard zat haar set vol met staalharde breakbeats en drum ‘n bass die naar gelang haar goesting richting jungle dan wel liquid of atmosferische drum ‘n bass navigeerden. Wat deze set echter tot zo’n hoogtepunt maakte, waren haar live vocals die ze over haar eigen tracks bracht – steeds voorzien met een kamerbrede glimlach.
Rosalía
Op zaterdag stond echter alles in het teken van maar één naam. Hoewel hoofd- als zijpodia waren gevuld, waren veel (lokale) mensen afgezakt voor maar één naam: Rosalía. In haar eigen stad, net zoals in 2019, een headlineshow geven blijft een speciaal gegeven. Het zou ons niet verbazen mocht 99% van de bezoekers aan Mordor hebben gestaan tijdens haar show, wat op zo’n 70.000 mensen zou betekenen. La Reina bracht zowel de hits van ‘MOTOMAMI‘ als cuts van ‘El mal querer‘ in een perfect gechoreografeerde show met dansers en indrukwekkende visuals.
Van ‘Linda’ tot ‘BIZCOCHITO’ en ‘DESPECHÁ’ (die uitgleed in de jersey club remix van nusar3000), elk nummer werd mee gekeeld door de meute uitzinnige Spanjaarden die massaal waren afgezakt. Vooraleer ze ‘CANDY’ inzette, reageerde het publiek (terecht) dat het geluid veel te stil stond voor het inleidende piano-gedeelte waarna Rosalía onomwonden “Ricky, turn that shit up” richting de PA grappend raasde. Van haar nieuwe eptje ‘R&R’ met haar lief Rauw Alejandro kregen we bovendien ‘Beso’ en ‘Vampiros’, hoewel het enigszins jammer was dat hij er zélf niet bij was om haar te vergezellen. ‘CUUUUuuuuuute’ werd ten slotte enkele keren uitgesponnen waardoor de kenmerkende loeiharde hard drum en post club-beats voor een splijtend slot zorgden.