Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de nieuwe albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Angel Olsen – All mirrors
Er was het mooie ‘Burn your fire for no witness’, dan het prachtige ‘My Woman’ en nu is er het sublieme ‘All mirrors’. Angel Olsen vernieuwd, overtreft en wij kijken met verbaasde open mond toe. Amper twee singles om het album onder de aandacht te brengen, maar onze aandacht wisten ‘All mirrors’ en ‘Lark’ zeker te grijpen en vast te houden. Met een volledig orkest staat Olsen weer paraat om harten te breken en voor zich te winnen. (Simon) Lees hier de uitgebreide recensie.
Boris – LφVE & EVφL
Na deze zomer nog eens een schijnbeweging richting J-Pop te hebben gemaakt (‘Tears E.P.’), zijn de titanen van Boris weer klaar voor het zwaardere werk. Meer dan klaar, zo blijkt, want ‘LφVE & EVφL’ is zomaar een ouderwetse dubbelelpee geworden. Afgaande op de psychedelische ondertonen in single ‘Love’ en de paddenstoelen op de albumhoes, kunnen we ons verwachten aan een heuse trip van een plaat. (Liam)
Carla dal Forno – Look up sharp
Ergens in het duistere niemandsland tussen Chromatics (zie onder) en Warpaint zweeft de Australische Carla dal Forno. Op haar tweede langspeler wisselt ze opzwepende baslijnen af met haar ijle zangstem, aangedikt met ongrijpbare electronica. Op z’n minst intrigerend. (Mattias)
Chromatics – Closer to grey
Eigenlijk al sinds woensdag 2 oktober te streamen, maar voor wie dit grote nieuws gemist moest hebben : na 7 jaar heeft electropop-band Chromatics dan toch een opvolger klaar voor het sublieme ‘Kill for love’. Niet het al sinds 2014 beloofde ‘Dear Tommy’ – waarvan bijna de helft van de songs reeds als single verschenen zijn – wel een compleet andere plaat die naar een meer poppy richting hint voor Johnny Jewel en zijn kompanen. (Martijn)
Danny Brown – uknowhatimsayin
Drie jaar na z’n laatste album brengt Danny Brown een langverwachte opvolger uit. ‘Atrocity Exhibition’ vormde een hoogtepunt binnen de experimentele hiphop: een reis door Brown’s door verslavingen en andere psychische problemen getormenteerde ziel, onder leiding van een lading voor de hiphop uiterst atypische beats. ‘uknowwhatimsayin’ lijkt op basis van de eerste singles een pak toegankelijker en lichtvoetiger al hoeft dat allerminst een slecht teken te zijn. Q-tip doet het volledige album dienst als executive producer en Danny Brown, die ook hier klinkt als een geschifte Donald Duck met raptalent, komt nog steeds even gevat uit de hoek. (Lowie)
DIIV – Deceiver
Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen
Na diepe rouw volgt bijna ontegensprekelijk aanvaarding en die sprankel hoop terug in het leven. ‘Ghosteen’ voelt aan de oppervlakte vederlicht en hoopvol. Het is echter een zwaar beladen album met meer woordpoëzie die stiekem nog dieper graaft en meer gestript lijkt dan zijn voorganger en vooral voor een eerste keer durft vooruit kijken. (Yannick)
Wilco – Ode to joy
Of de reden van Jeff Tweedy’s productiviteit nu te wijten is aan een midlife crisis of aan de openbaring die hij gekregen heeft na het schrijven van zijn eigen memoires, zal de meeste fans een worst wezen. Het feit dat de muziek van zijn hand zich jaar na jaar blijft opvolgen maakt elke Wilco-liefhebber steeds opnieuw springen van geluk. Nog meer als het ook effectief om een nieuwe release van Wilco gaat. Met ‘Schmilco’ als laatste worp liet Wilco nogmaals zien van meerdere markten thuis te zijn. Of Tweedy & co met ‘Ode to joy’ opnieuw de freakfolk gaan omhelzen is op ‘Everyone hides’ nog niet echt duidelijk, maar de heren lijken zich alvast weer ontzettend te amuseren. (Jens)
WIVES – So removed
Het viertal WIVES leerde elkaar kennen in de New Yorkse DIY muziekscene waar ze elk al actief waren met eigen projecten. Een toevallige ontmoeting leidde tot een jamsessie en de rest is geschiedenis. Nog geen half jaar na hun eerste single ‘Waving past nirvana’ stellen ze hun debuutalbum ‘So removed’ voor. Een plaat voor stevige rockers die niet bang zijn om een melodisch refreintje mee te zingen. Agressie en vrolijkheid liggen soms opvallend dicht bijeen. (Guillaume)