Elke vrijdag draait de release-radar van menig muziekliefhebber overuren. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie in een lijstje gegoten.
Amyl & The Sniffers – Comfort to me
De Australische punkers van Amyl & The Sniffers komen met hun tweede langspeler getiteld ‘Comfort to me’. De band werd gevormd door huisgenoten Taylor, Wilson en Martens en voormalig bandlid Calum Newton, tot die een solocarrière voorrang gaf en Gus Romer zijn plaats innam. Veel nonsens moet je van het viertal echter niet verwachten, gewoon punk aan 130 km/h per uur met beukende drums en scheurende gitaren.
Baby Keem – The melodic blue
Net geen 21 jaar is ie, Baby Keem. En zo een grote maand voor zijn verjaardag brengt hij zijn debuutalbum uit, ‘The melodic blue’. De neef van Kendrick Lamar heeft de eer van de familie hoog te houden en we zijn razend benieuwd of hij daar in slaagt. De single ‘Family ties’, met Kendrick Lamar, was de eerste Billboard notering voor Baby Keem. Voorlopig ligt de piek op nummer 18, wat meteen ook de hoogste notering is voor King Kendrick sinds 2018. We worden oud zeg. Naast nog twee features van zijn neef komen Travis Scott en Don Tolliver langs. High hopes alleszins, aan Baby Keem om ze in te lossen. (Bert)
De Beren Gieren – Less is endless
Bands die jazzmuziek en elektronische muziek mengen zijn ons niet meer vreemd. In de Belgische Jazzscene schieten zulke bands als paddenstoelen uit de grond. De Beren Gieren nemen ons echter mee op een uniek avontuur van hoekerige contrabassen en berekende drums zoals op ‘Stress als optie’. Hun nieuwste album ‘Less is endless’ laat onwennigheid conform aanvoelen. (Laurent)
Geoff Wyld – Daydreamer ep
Geoff Wyld is een psychedelische indierockband vanuit Nederland. De ep ‘Daydreamer’ bevat vijf nummers en gaat toepasselijk genoeg over dagdromen. Voorts werd de ep opgenomen in het kader van hun artist in residence van de Muziekgieterij wat, zo laat de band weten, een heel leerrijk proces was. Die groei merk je ook doorheen de ep. De band maakt niet per se duidelijk waarover het precies dagdroomt, maar laat dat wat over aan de interpretatie van de luisteraar. Frontman Leroy Huis bekent er in de ep eveneens eentje te zijn. Misschien jij ook wel.
J Balvin – Jose
De Colombiaanse superster keert na het ultra korte ‘Colores‘ terug met een album waar ie een Drake’ske doet. De nieuwe plaat telt maar liefst 24 nummers met al bijna even veel samenwerkingen. Zo sluit monsterhit ‘Un día’ de rij, alhoewel het vooral de takes tussenin zijn die de show stelen zoals ‘Perra’ met one-to-watch Tokischa.
Kacey Musgraves – Star-crossed
Opgenomen in de nasleep van haar scheiding, bepaalt ‘Star-crossed’ de positie van Kacey Musgraves in het huidige muzikale landschap. Ze is niet langer een artiest die gebonden is aan genre, ruimte of tijd, maar eerder een iconische figuur die, wie weet, met haar nieuwste plaat haar tweede “Album of the Year”-Grammy binnensleept. (Karel)
Low – HEY WHAT
Intussen bestaat Low enkel nog maar uit Mimi Parker en Alan Sparhawk. Dat hoeft niet meteen te betekenen dat de band daarmee in boet aan kwaliteit. Integendeel, de in hoofdletters gezette titel is geen toeval. Het tweetal bouwt namelijk voort op de noisey elementen van ‘Double negative‘ – nu met meer zelfvertrouwen gebracht. Het is een statement dat zegt; “dit is na drie decennia muziek maken onze sound en we zijn er trots op”. (Yannick)
Mauro Pawlowski – Eternal Sunday drive
De Belgische rockgoeroe Mauro Pawlowski komt met een eeuwigdurende zondagsrit op zijn nieuwe soloplaat. Het valt haast niet bij te houden waar de ex-dEUS en ex-Evil Superstar allemaal een hand in heeft. Nu komt hij naar eigen zeggen met een ‘popplaat waar de fans al een decennia lang om vroegen’. De video’s en artwork zijn alvast in een stijlvol zwart-wit en de productie van de vrijgegeven singles is er een om u tegen te zeggen.
Mooneye – Big enough
De debuutlangspeler van Mooneye is een erg sterke binnenkomer voor een band die ongetwijfeld nog zal groeien. ‘Big enough’ gaat over opgroeien en alles wat daarbij hoort maar presenteert dat op een herkenbare en universele manier door middel van aanstekelijke indie pop-songs met een ziel. De tien tracks leggen zowel variatie als continuïteit aan de dag en weten te ontroeren. Lees hier de volledige review.
Park Hye Jin – Before I die
De dj en producer zwemt al een tijdje tegen de stroming in. Ieder nieuw project weet ze wel te verrassen en de grenzen van elektronica te verleggen. In 2018 verscheen ze op onze radar met ‘If u want it’ die boordevol hippe outsider house staat. Vervolgens bevestigde ze op ‘How can I’ waar we de ware veelzijdigheid en kunde van Park Hye Jin konden beluisteren. De ep schakeerde van juke, pompende techno tot dub en hip house. Op haar langverwachte debuut doet ze het kunstje opnieuw. (Yannick)
Sarah Davachi – Antiphonals
Sarah Davachi is een van oorsprong Canadese die in Los Angeles woont en een mix van elektronische en akoestische experimentele muziek maakt. Meditatief, contemplatief, resonantie, akoestiek, het zijn kernwoorden die passen bij de Davachi. Op 7 oktober 2021 staat ze in samenwerking met kunstencentrum Vooruit in concertzaal Miry voor een orgelconcert.
Sleigh Bells – TexIs
Sleigh Bells klinken een klein beetje als de Noord-Amerikaanse Chvrches op het nummer ‘True seekers’, of omgekeerd. Op ‘Locust laced’ klinkt het duo bestaande uit Alexis Krauss en gitarist Derek Edward Miller een stukje gewaagder en durft het verschillende genres mixen. Het gaat er van noisey pop tot industriële rock en terug.
The Vaccines – Back in love city
De ietwat in de vergetelheid geraakte Britse indieband The Vaccines brengen hun vijfde studioalbum uit. ‘Back in love city’ bevat 13 nummers waar geeneen onder de drie minuten afklokt! Op hun doorbraakdebuut klokte ‘Wreckin’ bar (ra ra ra)’ af op 1 minuut 24, het valt af te wachten of de verdubbeling in songduur ook dezelfde kwaliteit kan garanderen. We zijn benieuwd.