Elke vrijdag flikkert het schermpje van de release-radar van menig muziekliefhebber als een TL-lamp die in je middelbare school hing. Om niet verloren te lopen in Facebookfeeds en Soundcloudprofielen hebben wij de interessantste albums van deze week voor jullie met plezier in een lijstje gegoten.
Amber Mark – Three dimensions deep
Na debuut ‘3:33am’, waar het overlijden van haar moeder een prominente rol speelde, en de gestroomlijnde ‘Conexão’ ep staat er nieuw werk van Amber Mark voor de deur. ‘Softly’ liet al horen dat Mark nog niet heeft ingeboet op zwoele glans, wanneer haar nipt hese stem over een sample van Craig Davids ‘Rendezvous’ glijdt. Een vleug levensoverpeinzing zou niet mogen ontbreken op ‘Three dimensions deep’ dat door Mark zelf omschreven wordt als “een muzikale reis doorheen de vragen die je jezelf begint te stellen als je antwoorden in het universum begint te zoeken”. (Sarah)
Black Flower – Magma
De Belgische formatie klinkt alsof ze van verre andere oorden zijn, maar niets is minder waar. Hun onnavolgbare ethiojazz volgt ook hier weer de meest onheilspellende routes. Zo klonk leadsingle ‘O fogo’ veel inspiratie te halen uit Braziliaanse invloeden, benieuwd welke plekken de Brusselaars ons evenwel op mee nemen. (Yannick)
Eels – Extreme witchcraft
Extreme hekserij komt niet alleen voor in Beselare, het pittoreske heksendorp in West-Vlaanderen, maar nu ook op de fonkelnieuwe plaat van Eels. Mark E. Everett tovert een veertiende studioplaat uit zijn hoed, zo’n twee jaar na ‘Earth to Dora’. Een oude bekende helpt Everett met het producen van ‘Extreme witchcraft’: John Parish die ook coproducer was op Souljacker. Zin in een portie bluesy scheurende gitaren met een snuifje hekserij? Jaag dan deze nieuwe Eels door je luidsprekers.
Iceboy Violet – The Vanity Project
De laatste tijd broeit er behoorlijk wat in de underground van Manchester. Iceboy Violet is één van die artiesten die er furore maakt. Hun bijdrage op aya’s ‘i’m hole’ was een van de hoogtepunten van dat album, nu komt de artiest met een eigen mixtape. ‘The vanity project’ is aarddonkere hiphop, met beklemmende experimentele elektronica als fundering. (Daan)
Imarhan – Aboogi
Wanneer je naar Imarhan luistert en de clip van ‘Achinkad’ bekijkt, dan zie je niet alleen de woestijn en het gezellige vuur dat knettert. Je hoort en voelt de ziel van de woestijn door de woestijnrock van Imarhan. De bandnaam betekent ‘de mensen waarom ik geef’ in de taal van Kel Tamashek. Naast het warme zand onder je tenen is de menselijke warmte overduidelijk aanwezig. Imarhan sculpteert met gitaren en eenvoudige percussie en geklap meeslepende en zachte rocknummers met een sahara- & sahelflair. De muziek op ‘Aboogi’ wordt dan ook gevoed door de natuurelementen als de zon, het woestijnzand, de wind… Laat je vooral door die zuchtend warme wind meeslepen.
Katie Dey – Forever music
De muziek die Katie Dey maakt zou je ‘bedroom pop’ kunnen noemen, al is het er wel van een ruigere soort. Het feit dat ze al samenwerkte met Devi McCallion van Black Dresses geeft een idee wat je kan verwachten. Zachte liedjes die je kleine schaafwondjes op je hart bezorgen. Allen naar Bandcamp, waar het album exclusief te luisteren is. (Tobias)
MØ – Motordrome
Popliefhebbers over heel de wereld slaken een collectieve zucht, want ze moeten die O met een streep door weer zoeken op hun toetsenbord. Al zijn we niet zeker of ‘Motordrome’ veel over de tongen zal rollen, want om eerlijk te zijn hebben we MØ al spannendere muziek horen maken. (Tobias)
Pinegrove – 11:11
Het rockende duo van Pinegrove, Evan Stephens Hall en Zack Levine, brengen hun vijfde plaat uit sinds het ontstaan van de band in 2010. Het mixen van ’11:11′ werd door Chris Walla gedaan, je kan hem kennen van ‘Death Cab for Cutie’. Qua stijl liggen Pinegrove en DCFC dan ook niet zo heel ver uit elkaar.
St Paul and the Broken Bones – The alien coast
Ergens moet een buitenaards wezen aangespoeld zijn aan een vreemde kust. St. Paul and the Broken Bones is een achtkoppige soulband uit Alabama en ‘The alien coast’ is hun vierde studioplaat. Het octet brengt hyperaanstekelijke soul met funkinvloeden waarbij niet dansen moeilijker wordt dan het wel doen. Als de – uiteraard subjectief – prachtige platenhoes even sterk is als hun volledige album, dan zal dat ongetwijfeld vonken geven.
Tara Nome Doyle – Værmin
Tara Nome Doyle is een 24-jarige singer-songwriter met Noors-Ierse roots, woonachtig teBerlijn. Taras tweede naam Nome, wordt in het Engels als ‘No-Me’, voor de goede orde van zaken. Doyles debuut ‘Dandelion’ kwam twee jaar terug uit in 2020. De opvolger en moeilijke tweede heet ‘Værmin’, wat zoveel betekent als ‘ongedierte’. Alle nummers hebben dan ook een titel die verwijst naar een beest waar mensen vaak hun neus voor ophalen.
The Waltz – Looking-glass self
Ah, ‘Flowers’ en ‘Red-orange Moon’. Hoe klinken bloemenweides en in het rood gedrenkte zonsondergangen? Niet zoals je zou denken wanneer je The Waltz opzet. Met het aanstekelijke gitaarruis en de geschreeuwde refreinen mikt het Belgisch viertal op energetische en zweterige landschappen. Opletten voor de kruisbanden dus! (Eva)