De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotifylijst.
Met de lockdownsong ‘Stay indoors’ deed de band onlangs nog hun duit in de zak der coronabestrijding, en hier is DIRK. alwéér met een nieuwe single. Gek dat ‘HIT’ niet op hun debuut stond, eigenlijk: sinds jaar en dag in de liveset, publiekslieveling nummer één en niet meer weg te slaan uit je gehoorgang vanaf het z’n drie minuten dertien voor het eerst rondmaakte. Doeltreffend behoeven ze weinig meer dan dat bruisende baslijntje, een paar welgemikte riffjes en snugger-simpel refrein: DIRK. hield zich al langer bijzonder goed staande op de balans tussen catchiness en emotie, en lijkt die met ‘HIT’ nu ook officieel te hebben gepatenteerd.
Zo’n maand geleden stelden we hier de eerste track van Multani aan je voor en tegelijk mochten we ook de sluier rond het nieuwe collectief/label Liminal State wat oplichten. Intussen kwam ook een andere telg uit die electronica-stal met een nummer naar buiten: Cellest is het nieuwe project van Jeroen Ernest Geboers, een van de bezielers van Liminal State, live bandlid bij Multani en vroeger frontman van psychrockformatie YAWNS. De kerel verkocht enkele jaren terug al z’n gitaren en wierp zich volop in de misschien nog wonderlijkere wereld van de synthesizer. Zelf ziet hij zich in z’n alias als “a composer of future-noir electronic music”, wij zouden daar na het horen van ‘Sonder’ gerust nog iets rond dromerige techno of beatdriven ambient aan willen toevoegen – als maakte John Hopkins de soundtrack bij een Gaspar Noé-film.
Livestreams, Skype-repetities, quarantainesingles: muzikanten exploreren de mogelijkheden van het www dezer dagen bijzonder diep, maar soms volstaat het immers om gewoon een demo af te stoffen en die de wereld in te sturen. Whorses – uw favoriete Kortrijkse noiserockgezelschap dat recent nog mocht openen op voor Raketkanon en Brutus, dat Whorses – deed dat, en dat bleek slim: met ‘Ol’ company’ levert het viertal zo een heerlijk pretentieloos liedje af, dat doorheen z’n uitgepuurde akoestiek gelijke delen breekbaarheid en nonchalance giet en de groep zo voor één keer indiefolk boven lawaai plaatst.
Bazart, Warhola en Eefje De Visser kunnen al even niet meer zonder ‘s mans synthspel en ook z’n eigenste Studio Ursa is een kweekvijver van producties voor artiesten allerhande. Daan Schepers heeft doorgaans niet al te veel tijd over voor een eigen project, maar die opgelegde isolatie bracht daarin plots verandering. Als blush. loste de Antwerpenaar tijdens de eerste lockdown-week debuutsingle ‘maybe’, ondertussen kwam daar al dit ‘lovers’ bij. De uptempo track fuseert wazige electropop à la Tame Impala met vleugjes r&b en glitchy lagen synths. Broeierig dansvloervoer, kortom!
Niet dat we doorgaans veel waarde hechten aan de term ‘supergroep’, maar af en toe helpt wat namedropping wel om de aandacht iéts langer vast te houden. Dus here we go: voor z’n gloednieuwe band Bat Eyes zocht Koen Wijnants (Arquettes) op een dag Thomas Serrien (Disorientations, Melting Time), Luna Debruyne (Rocket Balloons) en Birger Ameys (watchoutforthegiants) op. “We are a Belgian band, we play indierock”, is het enige wat de bio tot hiertoe verder weet te melden, al durven wij daaraan toevoegen dat een eerste album werd ingeblikt en met ‘Loria’ intussen ook een eerste single is gelost. Daarmee schiet Bat Eyes trouwens meteen recht in de roos: van z’n vocale spectrum laat Koen geen hoek onontgonnen en gitaren dartelen rond én schuren waar ze dat moeten doen – fijn nevenverschijnsel is trouwens dat alles gelijk een fijn laagje psychpop meekrijgt. Op naar single twee!