De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Voor het vijfde jaar al intussen bundelen we met Verse Vangst wekelijks nieuwe Belgische releases die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. And as always: support your local scene!
Je kan alles ook handig beluisteren in onderstaande Spotifylijst.
Het Brusselse Bombataz komt binnenkort met een debuutalbum. Het muziek van dit viertal schommelt van jazz naar funk richting pop, en dat dikwijls al binnen de termijn van één nummer. ‘Va danser’ is zo een toonbeeld van veelzijdigheid na de relatief conventionele, recente singles ‘Mitraille’ en ‘Olympics of love’. Het nummer start als iets tussen synthpop en Roméo Elvis-hiphop en geeft gaandeweg zijn muzikale intellect bloot. Wat erop volgt is fantastisch in onze hoofdtelefoon knetterende percussie en een stuiterende outro die de grenzen van het onvoorspelbare aftast. (Lowie)
Terwijl ze solo al enkele decennia van eigenzinnigheid doet binnen de Belgische scene, riep An Pierlé haar Quartet (foto) pas zo’n twee jaar terug in het leven, nadat Théatre National haar vroeg de muziek te voorzien bij de voorstelling ‘Sylvia’. Niet veel eerder hingen Hendrik Lasure en Casper Van de Velde (ofte schntzl) geregeld rond in Ans keuken, toen ze in de studio van Koen Gisen (ofte haar echtgenoot en basklarinettist in de band) hun eerste plaat opnamen. Van het een kwam het ander en de rest is dus geschiedenis, al zit er óók een mooie brok toekomst aan te komen: hun drang om naast het format van een theatervoorstelling verder samen te werken, bracht doorheen een aantal losse concerten een compleet nieuw repertoire tot stand. Die composities worden weldra gebundeld op de in januari te verschijnen plaat ‘Wiga waga’ (W.E.R.F. Records), en met eerste teaser ‘Unreal2’ onderstreept het viertal alvast meteen fijntjes hoe hun minimalistische non-pop gedijt in ijle, bijna lege sferen. (Gilles)
Eveneens ingeblikt in La Patrie Studio van en met Koen Gisen: de eerst plaat van Endlingr, een relatief nieuw instrumentaal trio uit Gent. De krachtenbundeling die gitarist Jo de Geest (John Ghost) en bassist Kris Auman (Ladakh, Alfredo) in 2017 aangingen, werd later aangevuld met Sylvester Vanborm (FOPAW, Wallace Vanborn) op drums, om samen te zwermen richting regionen die alles met duister, dreunend en dystopisch te maken hebben. ‘Rauchblau’ gaat debuut ‘The Molten Vaults’ vooraf – te verschijnen in januari via Consouling Sounds – en maakt duidelijk dat een cinematische insteek en uitgebalanceerde dynamiek Endlingr’s riff-based rock sound een stevige injectie aan spanning toedienen. (Gilles)
Er mag dan bijna twee jaar verstreken zijn sinds Illuminine’s laatste album ‘#3’, Kevin Imbrechts zat allesbehalve stil in die periode. Hij werkte aan soundtracks voor docu en dans, bracht interpretaties van z’n muziek door niet minder dan 19 internationale pianisten samen op de plaat ‘Dear piano’ én tekende bij het Londense publishing agency van onder meer Nils Frahm en Balmorhea. Tevens knutselde hij ergens eind 2018 z’n nieuwe album ‘Baptism of solitude’ in elkaar, waarmee hij de roots en kern van z’n project opnieuw opzoekt: creatie, opname én productie gebeurden in z’n eigenste slaapkamer – op amper drie dagen tijd! – en enkel geflankeerd door één gitaar, een tape-machine en een handvol effectpedalen. ‘Take 3 – ways’ kwam daaruit zopas als eerste proevertje gedruppeld, en smaakt inderdaad als een Illuminine grand cru: uitgepuurde, instrumentaal, ergens tussen spaarzame ambient en lofi post-rock in. Toeval bestaat niet: samen met Duyster is ook Illuminine terug. (Gilles)
“‘Magnolia’ is onversneden, loeiharde postrock”, schreven we in 2018 over het debuut van MANTIS. Sindsdien wisselde het Limburgse viertal van synthspeler, wat naar eigen zeggen de songwriting danig opentrok, en kregen ze onderdak bij Dunk!records, al sinds mensenheugenis geboekstaafd als dé stal voor alles wat ‘post’, ‘math’ – of elk genre met een soms ietwat uitgewoond voorvoegsel – wel ‘ns als referentie meekrijgt. “There’s hope, despair, more layers and even some vocals”, zegt de perstekst, wij zeggen dat tweede single ‘Hessian’ dankzij een handvol verrassende wendingen, uitgewerkte melodieën en vooral z’n doordachte radarwerk aan sidderende gitaarlijnen als hét visitekaartje mag gelden voor die aankomende tweede, ‘Glint’. (Gilles)