Wie staat er op de longlist van BBC’s Sound of 2015?

door Thomas Konings

Alvorens we overlopen wie er geselecteerd is voor BBC’s sound of 2015, moeten we eerst nog eens terugkomen op onze pronostiek. We hadden er zes juist; dat kon dus beter, maar ook heel wat slechter. Het ontbreken van sommige artiesten kan meer dan verrassend genoemd worden. Zo waren de zusjes van Ibeyi voor ons en waarschijnlijk een heleboel anderen op voorhand een zekerheid dankzij hun XL-treatment en geweldige eerste singles. Ook het ontbreken van Ryn Weaver – popster die voor haar eerste massaal geblogde single ‘OctaHate’ uitpakte met features van o.a. Charli XCX en Benny Blanco – en de door Pitchfork in de hemel geprezen singer-sonwriter Tobias Jesso Jr. is opvallend.

Net zoals de voorgaande jaren zijn ook nu solo-acts weer in de meerderheid. Enerzijds heeft dat iets te maken met het feit dat op enkele Disney-indiebands na weinig groepen op de commeriële radio te horen zijn, anderzijds is ook de manier waarop bands ontdekt worden hierbij van belang. In tegenstelling tot popartiesten doorlopen ze schijnbaar niet het hele blogosphereproces en duiken ze ineens op met een al dan niet sterke plaat onder de arm. Toegegeven, van de drie gitaargroepen die het panel van de BBC geselecteerd heeft, kent ondergetekende er maar eentje. Dat is Wolf Alice, een Brits viertal dat al een tijdje aan de weg timmert en vandaar wel het meest van al verrast. We hadden een plekje in de longlist misschien wel eerder vorig jaar verwacht, maar schijnbaar lieten de pundits zich overtuigen door de eerder sterke, maar niet door een groot publiek opgepikte ep ‘Creature songs’.

Van Sunset Sons had deze nitwit nog niet gehoord en dat heeft misschien wel een goede reden: wanneer we het meest beluisterde nummer op YouTube afspelen, valt op dat het liedje ‘Remember’ net zo origineel is als de bandnaam van de poprockers. Dit is duidelijk iets voor de grote podia, van die typisch Britse gitaarmuziek, zij het nog minder boeiend dan pakweg Kasabian of Coldplay, maar wel met een mooi contract onder de arm bij Polydor Records. Als we lezen dat Slaves intussen al aan het toeren is onder de vlag van het Britse muziektijdschrift NME, verwachten we van dit duo een gelijkaardige sound. Niets is echter minder waar: het tweetal staat misschien voor een niet bepaald subtiel geluid, maar de gitaren mogen hier nog een slag luider naar pure punkstand. Het is niet bepaald de punk waar je als pakweg Iceage-fan van houdt, eerder de variant waarvoor gefrustreerde jongeren afzakken naar de Shelter van Pukkelpop.

Natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel, want met de keuze voor Novelist en Stormzy staan er twee beloftevolle grime-MC’s in het lijstje die we daar absoluut niet voorzien hadden. Je kan ze beschouwen als de Kelela’s van dit jaar: ze maakten al furore in experimentelere regionen van de elektronische muziek, maar kwamen nooit echt boven water in de mainstream. Dat ze gekozen werden wil wel iets zeggen: al een tijdje is er een revival van het genre bezig en hoewel het voorbije jaar een heleboel producers opdoken met inventieve, hedendaagse en vaak ook instrumentale adaptaties, verschenen ook Skepta, Dizzee Rascal weer naast bijvoorbeeld Novelist. Die laatste werkte samen met Mumdance voor instant-klassieker ‘Take time’ en zou volgens de website van Sound of 2015 getekend hebben bij XL Recordings.

Dat XL Recordings ging scoren, stond op voorhand al vast en dat Låpsley één van hun gekozen artiesten zou zijn, konden we ook wel raden (hebben we ook gedaan). De muzikante maakt gewoon precies waar de wereld nu nood aan heeft: slimme popmuziek in het zog van James Blake en The XX, maar minder elektronisch dan die eerste en met meer sterallures dan die tweede. Minimaal en fragiel, het zullen twee adjectieven zijn waarmee haar sound veelvuldig zal beschreven worden. Van Shamir was het plekje tussen de 15 ook niet meer dan normaal. De jongeman zette het internet eerst op stelten met de gehypete disco-ep ‘Northtown’ en meer bepaald met zijn androgyne zang en fris geluid. ‘On the regular’ bewees later hoe veel meer de kerel nog in zijn mars heeft; als een soort mannelijke Azealia Banks tekende hij over een stuiterende productie voor één van de meest opvallende en controversiële songs van het jaar.

Als we even kijken wiens selectie we nog voorspeld hadden, komen we uit bij James Bay, een singer-songwriter die door de BBC vergeleken wordt met Ed Sheeran en George Ezra. Dat zegt meteen veel over de aard van ‘s mans liedjes, maar om een juist beeld te krijgen, denk je er best nog wel de melige sfeer van bijvoorbeeld Tom Odell bij. Het zijn meezingers voor jonge zielen die op zoek zijn naar iemand die hun gevoelens kan verwoorden of hen kan laten dromen. De BBC is ervan overtuigd dat het werkt – de Brit is dan één van de favorieten voor de eindzege – en moest het panel vandaag haar top 3 insturen, dan kon deze singer-songwriter niet meer gekozen worden. Hij debuteerde immers deze week in de top 20 van de UK-chart en daar mag een kandidaat voor zijn selectie niet instaan. Nog zo’n act die we geraden hadden en die al enige vorm van hitparadesucces op zijn cv heeft, is Years & Years. Zanger Olly verscheen immers al in de platgedraaide, laatste single van The Magician. Ondergetekende luistert vijf minuten radio per week en kon er zelfs niet aan ontsnappen. De band haar eigen muziek is evenwel origineler en daarenboven bijzonder aanstekelijk. ‘Take shelter’ combineert groots opgezette zanglijnen met een dancehallvibe, ‘Real’ is electropop die slim genoeg is om zowel deze brompot als een weidegrote massa aan te spreken. Beide nummers scoorden miljoenen YouTube-views intussen, wij zitten daar voor meer dan een beetje tussen.

In diezelfde categorie vinden we ook Raury en Shura terug. Die eerste zijn verkiezing kan verklaard worden aan de hand van twee (vaak) terugkerende elementen. Enerzijds kreeg hij al een heleboel steun vanuit de industrie, met name van Columbia Records dat hem een platencontract aanbod en Yeezus die hem al eens op audiëntie liet komen. Anderzijds werd de crossgenre-artiest al opgepikt door ongeveer elke zichzelf respecterende popblog. Hetzelfde geld voor Shura, een Britse die met slechts drie nummers al een speciaal plekje wist te veroveren in menig redactielid zijn of haar hart. Haar liedjes zitten ook weer zo clever in mekaar en zijn uitzonderlijk charmant zonder dat ze daar speciaal haar best voor lijkt te doen. Qua referenties zoek je ‘t hier best bij een Blood Orange, een geprezen solomuzikant die eveneens met prikkelende gitaarklanken bijna funky maar erg speciale pop maakt.

Dan blijft bijvoorbeeld SOAK nog over. Deze 18-jarige maakt mooie akoestische liedjes, maar doet dat zonder de clichés die al snel in je gedachten opduiken en met zowel de warmte als het karakter om Ayco en Eppo van Duyster te kunnen overtuigen. Ze speelt namelijk op het verjaardagsconcert van de radioshow in TRIX. Het Noord-Ierse meisje werd initieel opgepikt door CHVRCHES die haar kozen als eerste signee van hun eigen label. Vervolgens nog meer vrouwelijk geweld: Rae Morris. Ze is is het prototype van een hedendaagse Sound of-artiest. Blogs als The Line Of Best Fit schreven al een heleboel artikels over haar songs, ze werkte met een andere hippe muzikant slash producer samen, zijnde Fryars, en ze maakt soulvolle pop die toegankelijk genoeg is voor een plekje in de rotatie van BBC Radio 1. Wij zijn niet helemaal overtuigd van zowel muziek als plaats in de longlist: in beide gevallen springt ze voor ons net niet genoeg uit een hele hoop gelijkaardige zangers en zangeressen. Platenlabel Warner en Live Nation, dat haar in Antwerpen voor George Ezra programmeerde, spreken dat alvast tegen.

Ze mist in ieder geval de stem die Kwabs – o zo nipt naast onze pronostiek gevallen – wel heeft. Zo sterk dat deze soulster debuteerde, zo snel scheen hij ook aan de verwachtingen van de gemiddelde radioluisteraar te willen voldoen. Daarvoor teert hij, zo zagen we op Pukkelpop, wel op dat sterke keelgeluid, maar wekt hij net iets te veel de indruk van een vocaal behendige, maar stiekem best inhoudsloze Eurosongster. George The Poet, de vijftiende en laatste uit het rijtje, deelt die focus op zang, al kunnen we ‘t misschien beter over spoken word hebben. Dat is waar de jonge Londenaar voor staat en hij frist er kleurrijke instrumentals mee op. Al bij al mist hij de durf van Shamir en zou het ons niet verbazen als hij ergens op het niveau van Emeli Sandé zal stranden.

De Sound of 2015 is zoals steeds een bont allegaartje geworden met misschien een lichte voorkeur voor popmuziek. Tussen de 15 uitverkorenen zitten enkele verrassingen, een paar namen waarvan je ‘t al maanden op voorhand wist, artiesten die door kritische stemmen van de Britse collega’s gesmaakt werden en toekomstige sterren die vermoedelijk dan weer vooral omwille van hun commercieel vermogen door industry-mensen naar voren gebracht werden. Eén ding is zeker: vanaf vandaag staat deze groep creatievelingen in de spotlight, en falen zal voor deze jongens en meisje gelijk staan aan de aandacht van pers en publiek verliezen.