Kevin Imbrechts is naar onze mening Belgiës meest boeiende ambient-artiest sinds hij als Illuminine zijn eerste album uitbracht, in 2015. Drie jaar en enkele releases en projecten later verschijnt vandaag ‘#3’, de derde langspeler van zijn muzikale alias. Dat bleek een multimediaal specialleke te worden, liet Kevin ons weten: elk nummer op de plaat zal een clip krijgen, die allemaal samen resulteren in een album-film. Regisseur is Francesco Fabris, lid van de Bedroom Community in IJsland (Valgeir Sigurðsson, Ben Frost) en werkte mee aan verschillende Netflix-series zoals ‘Dark’. Daarnaast tourt hij dit najaar met acteur Bruno Vanden Broecke én richtte hij een eigen label op. Dat maakt hem zowat de meest oogkleploze en multimediale muzikant van het land.
“Ik vind het sowieso belangrijk dat beeld én geluid één zijn. Daarom dat ik bijvoorbeeld ook heel veel aandacht besteed aan de cover van elke plaat. In één beeld moet je een bepaalde sfeer of uitstraling kunnen vatten, maar tegelijk ook de luisteraar niet té veel in één richting duwen. Voor de derde plaat, het finale luik van de trilogie, wou ik dit tot in het detail doordrijven. Elk nummer heeft haar eigen universum en dit wordt dan gerepresenteerd in de bijhorende clip. Als je ze samenbrengt heb je een film en krijgen die afzonderlijke clips plots een heel andere betekenis. Ik speel graag met deel én geheel. Het geheel, de film, moet de deeltjes, de clips, uitdagen, hun betekenis verleggen. Zo heb je een constante wisselwerking tussen beeld en geluid en deel en geheel.”
De ontmoeting met regisseur Francesco Fabris was eveneens een wisselwerking. “Enkele jaren geleden heb ik opgenomen in de Greenhouse Studio van Valgeir Sigurðsson en Ben Frost. Francesco werkt nu ook in die studio. Maar het was pas toen ik vorige lente in IJsland was om de derde plaat af te werken dat ik hem voor het eerst ontmoette. We moesten samen spelen in “IÐNÓ”, een mooie oude zaal in het centrum van Reykjavik. Mijn manager, Melina, heeft me aan hem voorgesteld en zo is de bal aan het rollen geraakt. Wat Francesco doet vind ik fantastisch. Hij is onder meer, samen met zijn rechterhand Ben Frost, verantwoordelijk voor de soundtrack van de Netflix-serie ‘Dark’ en daarnaast is hij ook een visual artist. Daarom dat ik hem gevraagd heb om deze film te produceren en regisseren. Hiervoor heb ik hem carte blanche gegeven, de muziek moet voor zich spreken en tot nu toe heeft hij al enkele kleine meesterwerkjes afgeleverd. Heel tevreden! Voor mij was en is het nog steeds logisch dat Francesco de film voor zijn rekening neemt. Ik geloof in de speling van het lot en al mijn oude beslissingen (in de Greenhouse Studio werken, naar IJsland reizen…) hebben me tot bij hem geleid. Ik ben misschien wat bijgelovig of naïef op dat vlak, maar mijn buikgevoel heeft me nog nooit in de steek gelaten.”
Ook de samenwerking met acteur Bruno Vanden Broecke was een speling van het lot. “We ontmoetten elkaar toevallig enkele jaren geleden backstage en zijn zo aan de praat geraakt. Hij heeft ook een grote voorliefde voor weemoedige pianomuziek en door de jaren heen hebben we heel wat muziek en mailtjes uitgewisseld. Ik had er een heel goed gevoel bij en op een bepaald moment vroeg ik hem of we misschien ooit iets samen zouden kunnen doen. Hij was hier meteen voor te vinden, en zo geschiedde. De shows samen worden iets bijzonders en een kruisbestuiving tussen beide werelden. We nemen Bruno’s mooie kleinkunstnummers onder handen en ‘ver-Illumininen’ ze. Omgekeerd speelt Bruno mee met de Illuminine-nummers. Zeg nooit nooit, maar voorlopig hebben we jammer genoeg nog geen nieuwe nummers samen geschreven, enkel herwerkingen van zijn bestaande nummers.”
Met Illuminine Records staat Imbrechts sinds kort langs de andere kant van de muzikale wereld. “Het label is eigenlijk ontsproten uit de vorige Illuminine-gerelateerde releases zoals “Wij, Weg” en de productie van de eerste twee Illuminine-platen. Ik had al eventjes de idee om ook andere artiesten onder de vleugels van Illuminine uit te brengen. Tot dat ik Catbug voor het eerst hoorde, dan was ik meteen verkocht en zo is de bal eigenlijk aan het rollen gegaan en werden alle plannen concreet. Ik voel wel dat er weinig goede ‘huisvesting’ is voor artiesten die breekbare en weemoedige lo-fi muziek maken. Omdat de muziek vaak heel fragiel is, moet het ook met de juiste zachte handen worden aangepakt, anders breng je je eigen artiest sowieso in diskrediet. Door de jaren heen heb ik met Illuminine heel wat meegemaakt en ik probeer die ervaring aan hen door te geven. Het labeltje run ik samen met mijn manager, Melina, die in IJsland woont en vooral instaat voor het buitenlandse luik. We proberen de artiesten dus zoveel mogelijk te begeleiden en te helpen waar nodig en produceren, natuurlijk, ook de plaatjes.”
Eerder dit jaar liet Imbrecht zijn tweede album herwerken door bevriende muzikanten, onder de noemer ‘#2 reworks’. “Ook hier weer de speling van het lot. Ik ontmoette Pieter Dudal van Dauw, een Gents ambient-label na een show in de Schouwburg van Leuven. Hij is de drijvende kracht achter de reworks van Illuminine. De samenwerkingen zijn voortgekomen uit ontmoetingen met andere artiesten en artiesten die ik zelf heel goed vind. Zoals bijvoorbeeld Alex Somers, hem leerde ik via via kennen. Hij is de vriend van Jónsi van Sigur Rós. Een kleine wereld dus… Ik vind het altijd geweldig hoe de nummers een nieuwe betekenis krijgen, een tweede leven. Het werkt ook therapeutisch en het geeft me extra energie en inspiratie om aan nieuwe nummers te werken. Ik hoop dit dus ook met de derde plaat te kunnen doen.”
De internationale connecties zorgen voor de bijhorende ambities. ‘#3’ verschijnt voor het eerst in Duitsland. “Nu Illuminine getekend is bij een grote Duitse indie kan ik natuurlijk niet ontkennen dat er ook ambities richting het buitenland zijn. Al heb ik daar niet echt bewust over nagedacht, er was concrete interesse van het label en ik ben er op ingegaan, zonder na te denken over de gevolgen, zo simpel is het. Ze behandelen de muziek ook met veel zorg, iets wat Illuminine wel nodig heeft. Het contact is ook heel fijn. Ik merk wel dat alles stilletjes aan aan het groeien is, grotere oplages, shows en persaandacht in het buitenland. Maar mijn doel of motivatie is nog altijd hetzelfde als in het begin, mijn gevoelens via muziek kanaliseren en de luisteraar eventjes in een ander universum onderdompelen. Dat hoeft niet per se aan landsgrenzen gebonden te zijn. Niettemin hebben we de laatste jaren veel bijgeleerd en zijn we klaar om ook over de grens heen te piepen.”