Vanaf de allereerste keer dat we ze hoorden voelden we instinctief aan dat achter Warm Soda’s aanstekelijke garagepop meer schuil ging dan je in eerste instantie zou vermoeden. Tijdens een tête-à-tête met brein Matthew Melton merkten we al snel dat we ons hierin absoluut niet hebben vergist. Na afloop van zijn optreden in het Antwepse Trix presenteert de flamboyante frontman zich volop als de interessante persoonlijkheid waar we hem stiekem al langer voor hielden. Terwijl we een logische aanloop namen met enkele vragen met betrekking tot het zopas verschenen ‘Symbolic dream’, raakten we al gauw aan een resem levensbeschouwelijke kwesties.
Indiestyle: Niet alleen tijdens de recente optredens, maar zeker ook op de nieuwe plaat sprong de ultrastrakke ritmesectie ons echt wel in het oog.
Melton: Ja, ze zijn inderdaad geweldig. Austin Shockley, die iedereen gewoon Shock noemt, en Caleb Dawson spelen reeds met elkaar sinds ze 13 jaar zijn. Samen maakten ze sindsdien zowat alles mee, waardoor ze een echte eenheid vormen. Toen ik onlangs naar Austin verhuisde met mijn vrouw Doris zag ik hen aan het werk in Hotel Vegas, waarna ik meteen polste of ze Warm Soda niet wilden vervoegen. Tot mijn grote voldoening zagen ze het onmiddellijk helemaal zitten. Ze zijn immers met voorsprong de beste ritmesectie van de stad.
Indiestyle: Ga je ermee akkoord dat hun bijdrage de grootste evolutie is na debuut ‘Someone for you’?
Melton: Sinds dat eerste album probeerde ik constant het hele concept ervan tot in de perfectie te verfijnen, en je zou wel kunnen stellen dat dit een belangrijke finale schakel vormt. Voor mij voelt het namelijk aan alsof ik nu het eindpunt heb bereikt met die stijl van nummers. Ik heb de volgende plaat reeds helemaal geschreven en ik kan je alvast verklappen dat deze anders zal zijn.
Indiestyle: We vroegen ons inderdaad al af hoelang je deze formule nog kon blijven volhouden zonder dat er sleet op kwam? Ook tekstgewijs lijkt het ons niet evident steeds in zekere zin terug te vallen op wat wij ons voorstellen als een soort geïdealiseerde highschool romance.
Melton: De lyrics draaien altijd rond het idee van de liefde. Dat komt omdat ik iemand ben die sterk gelooft in de mogelijkheid van ware liefde waarvan veel mensen zouden zeggen dat het een sprookje is. Ondertussen heb ik die echter ook daadwerkelijk gevonden bij de vrouw waar ik van overtuigd ben dat ze mijn soulmate is. Ik weet dus stellig dat zo’n verbondenheid mogelijk is; en dat zelfs temidden het wangedrocht dat de maatschappij is geworden met datingsites, Facebook en nog zulke rommel die symptomatisch is voor de verkeerde kant die we als mensheid opgegaan zijn. As ik die Warm Soda-songs schrijf, is het eigenlijk altijd met in mijn achterhoofd de bedoeling de samenleving wakker te schudden of op zijn minst een flinke trap onder het achterste te verkopen door een voorbeeld van een waarachtig en zuiver gevoel te tonen.
Indiestyle: Dat thema krijgt dus ongetwijfeld een andere invulling, nu je die liefde hebt gevonden?
Melton: Het zorgt ervoor dat de plot aandikt en dat zal zeker interessant worden omdat de toekomst onvoorspelbaar is. Ons verbond is mij echt naar plaatsen aan het leiden waarvan ik nooit dacht dat ik ze ooit zou bereiken. De luisteraars staat een leuke verrassing te wachten. Natuurlijk zullen er herkenbare elementen inzitten en sommige delen van het vocabulaire zullen gelijklopend blijven, maar het zal sowieso de volgende stap in een progressie zijn.
Indiestyle: Kan je al ergens aangeven welke richting je muzikaal in zal slaan?
Melton: Het interessante aan muziek opnemen is dat je nooit exact weet hoe het zal uitdraaien tot het helemaal klaar is. Het zal met andere woorden een experiment worden, al zal ik het zeker een nieuwe kant trachten uit te duwen.
Indiestyle: En ga je nog steeds inzetten op catchyness?
Melton: Vast en zeker, de ultieme manier om mensen te raken is voor mij popmuziek, zowel op het vlak van ritme als verbondenheidsgevoel. Dat is trouwens iets dat doorheen de decennia vernietigd raakte. Luister maar naar om het even welk groot radiostation en hoor wat zij ondertussen pop noemen. Op een bepaald punt in het verleden moet er echt iets grondigs mis zijn gelopen. Als je zoals in ‘Back to the future’ terug zou kunnen gaan en het mankement herstellen zou je misschien vandaag nog Chuck Berry of The Stranglers enzo op de radio kunnen horen. In de plaats daarvan krijg je nu van die totaal waanzinnige rommel op je bord. “Wat is er in ‘s hemels naam toch gebeurd?” vraag ik me dan af.
Indiestyle: Heb je zelf een andere oplossing, moest het ‘Back to the future’-scenario niet haalbaar blijken?
Melton: Dat durf ik niet beweren; ik kan enkel aankaarten wat er fout gaat. Op basis van wat ik denk, hoor en voel, aanzie ik de mensheid als helemaal verloren. Je wandelt op straat rond en iedereen heeft zijn gezicht begraven in zijn smartphone en ik vind dat echt verkeerd. Ik heb er zelf geen en dat zal ook nooit gebeuren. Ik begrijp dat je dat soms wel kan gebruiken om in contact te komen met je verwanten en weet ik veel wie, maar uiteindelijk is dit maar één uiting van hoe de manier waarop mensen tegenwoordig denken en zich gedragen over het algemeen echt beschamend is.
Indiestyle: Kan je dan misschien een concrete situatie schetsen van toen alles wel nog ok was?
Melton: Waarschijnlijk zijn we in de jaren 40 of 50 het spoor bijster geraakt. Toen zijn er namelijk een aantal vreemde zaken gebeurd. Eén iets dat heel interessant is om te benadrukken, is dat rond de jaren 40 de normering voor het stemmen van muziek verlegd werd van A = 432 Hz naar A = 440 Hz. Er doen een rits samenzweringstheorieën de ronde die suggereren dat een aantal leden van de nazipartij hierbij betrokken waren. Het is allemaal behoorlijk raadselachtig en alleszins is er nooit een echt valabele reden gegeven waarom het veranderd is. Toch werd een of andere wereldwijde muziekorganisatie bereid gevonden om voor altijd de tuning te veranderen. Warm Soda stemt ondertussen op 432 Hz. Het idee erachter is dat dit een klein beetje een ander effect heeft op het publiek. 440 Hz is blijkbaar meer disharmonieus met de manier waarop wij trillen als vibrerende wezens. Iedereen die muziek speelt zou hier eigenlijk wat opzoekingswerk naar moeten verrichten. Een heleboel hoog aangeschreven muzikanten hebben overigens de originele stemming in hun armen gesloten zoals bijvoorbeeld John Lennon en Bob Marley. Onze volgende langspeler, waar we aan gaan beginnen eens we terug zijn van deze tour, zal het eerste Warm Soda-album worden dat we in 432 Hz opnemen. Aan het vorige waren we al een flinke poos bezig, toen ik dit ontdekte, en ik zag het niet meteen zitten te herstarten. Dat houd ik dan voor de volgende, wat uiteindelijk goed uitkomt omdat deze op verschillende vlakken een ijkpunt voor de verandering zal worden.
Indiestyle: Denk je dat we dit als luisteraar gaan horen, of zal het eerder op het onderbewuste inwerken?
Melton: Het meest opvallende verschil voel je wanneer je je gitaar vasthoudt en erop speelt. Op Youtube circuleren een aantal voorbeelden hiervan en je hoort wel een subtiel verschil in het frequentiebereik. Ik ontdekte het toen ik een artikel over Prince las waarin ze hem vroegen waarom hij zijn Facebookpagina en al zijn andere sociale media-accounts had gedeleted, en het enige antwoord dat hij gaf was dat indien je muziek speelt, je moet overwegen te stemmen op 432Hz. Ik heb respect voor Prince, dus ik zocht het op, waardoor mijn nieuwsgierigheid meteen werd geprikkeld. Ik probeerde het eerst op mezelf en stelde het vervolgens aan de rest van de band voor, die er zeker ook voor te vinden waren. Het voelt gewoon beter, en er is ongetwijfeld iets anders aan. Zeker wanneer we voor een grote publiek spelen merken we een verschil in hun reacties; als de omstandigheden helemaal juist zitten voelen we echt een grotere verbondenheid met hen. Het is alleszins de moeite waard er mee te experimenteren.
Indiestyle: Je laatste albumtitel is niet de enige verwijzing naar dromen op de plaat. Zouden we kunnen zeggen dat je een droom voor jezelf creëert of eerder voor het publiek?
Melton: Het concept van die droom is meer een openbaring aangaande de manier waarop mensen met elkaar interageren. Zoals gezegd raakte dat reeds een hele poos geleden helemaal ontspoord van hoe het zou moeten zijn, en dat kan enkel leiden tot een staat van eeuwigdurende ongelukkigheid voor de hele wereld. Hoe lang dat nog gaat duren, weet ik niet, misschien nog wel 40 à 50 jaar.
Indiestyle: Uit Warm Soda spreekt een soort nostalgie naar een mythische jeugd die teruggrijpt naar een periode voor je zelfs maar geboren was. Schrikt het idee van oud te worden je eigenlijk af?
Melton: Daar ben ik absoluut niet bang voor. Ik heb een extreem gezonde levensstijl en ik ben heel actief in de buitenlucht. Ik besef ook wel degelijk dat ik zou kunnen gezien worden als een Peter Pan-achtige figuur omdat ik een jeugdige benadering heb om naar de maatschappij te kijken. Er bestaan trouwens wetenschappelijke studies die bewijzen dat één van de meest bepalende factors waarom mensen fysiek verouderen, is omdat ze andere mensen ouder zien worden, en dat plant een notie in hun onderbewustzijn, waardoor ze denken dat ze zelf bijgevolg ook moeten aftakelen. Ik ben ervan overtuigd dat je het verouderingsproces echt kan reduceren of vertragen door je eigen concept van ‘leven’ te veranderen. Overal rondom ons vind je energie waar je van kan aftappen zodat je een lang en gezond leven kan leiden.
Een andere medische studie die The Harvard Medical School onlangs uitvoerde behandelde hartziekten en hartfalen. Op basis van een groot onderzoek met erg veel testpersonen trachtten ze, helemaal op wetenschappelijke gronden, de bepalende factor te determineren waarom iemand een hartziekte ontwikkelt. Van alle variabelen waarop ze testten bleek het al dan niet gelukkig zijn in je job de meest bepalende. Overgewicht, het type dieet, stress en van die dingen hadden veel minder invloed dan hoe je je dagdagelijks voelt. Dit is één van die dingen die ons dwingt te beseffen dat wat er zich in onze geest afspeelt heel belangrijk is. En dat is nu precies wat mensen verliezen als ze geobsedeerd raken door een iPhone of een valse persoonlijkheid die ze hebben gecreëerd op het internet. Je staart naar een scherm vol afleidingen en je verliest jezelf en het universum rond jou. Het is bijna een mystiek besef, maar het klopt wel. Ik wil zo niet leven.
Indiestyle: Met je jaarlijkse Warm Soda-release, hier en daar nog een solo-album en je studiowerk, ben je haast extreem productief. Was het misschien te moeilijk voor de vorige bandleden om jouw tempo te volgen, en gaven ze er daarom de brui aan?
Melton: Uiteindelijk ben ik vooral mijn prioriteiten anders gaan leggen. Ik ontmoette dus een meisje, op tour in Nederland trouwens, en het was letterlijk liefde op het eerste zicht. In één klap werden we eigenlijk gedwongen te beslissen waar we samen wilden leven. Zij is van Bosnië, en kwam aanvankelijk naar San Francisco waar ik toen woonde. Iedereen die in een band zit trok daar net weg. Vermits de hele muziekscene er in elkaar aan het stuiken was, besloot ik naar Austin, Texas te verhuizen. Voor mij is dat de ideale plek om een gezin te stichten waar ik erg veel belang aan hecht omdat ik diep van binnen voel dat ik dat fundamenteel ontbreek. Mijn familie leeft immers helemaal verspreid, en ik wilde er zelf één opstarten vanop de bodem.
Ik koos voor Austin als uitvalsbasis omdat het een ongelooflijke stad is met een levendige muziekscene. Onlangs speelden we trouwens nog een show in San Franciso en dat was echt onwezenlijk. De tumbleweeds waaiden letterlijk langs de straten. De mensen zijn gewoon verdwenen, en het voelt wat aan als een spookstad. Je krijgt er letterlijk rillingen van langs je ruggengraat. Ik ben wel niet de beste persoon om te beoordelen wat waar leeft, want ik opereer min of meer vanuit een bubbel, maar dat de scene in San Franciso helemaal is opgedroogd weet ik wel zeker. Verder probeer ik uiteraard productief te blijven. Er staat momenteel weer heel wat op het programma: Ik ga een band met mijn vrouw opstarten, er komt zowel een nieuwe Warm Soda-plaat als een solo-album aan, en ik ben ook nog een punkgroep begonnen met mijn vriend Ben Tipton.
Indiestyle: En daar kan je dan weer een nummer als ‘I wanna go fast’ over schrijven.
Melton: Dat gaat eigenlijk over een algemeen gevoel dat ik wil uitbreken, door een muur gaan en niet meer tegengehouden worden…