Header image

De beste jazz albums van 2021

door Bert Scheemaker

People didn’t know they wanted jazz untill they heard it for the first time“. De quote komt van Adain Macallen, de dataguru in seizoen 4 van House Of Cards. Truer words were never spoken. En dus blikken we de hand onze beste tien jazzplaten terug op de laatste twaalf maanden. Tien platen kwamen naar boven die zich dit jaar van het pak onderscheiden hebben, waaronder drie belgen. Jazz leeft.

De grootste onderscheiding van allemaal gaat naar Nala Sinephro met haar album ‘Space 1.8’. De Caraïbisch-Belgische woonachtig te Londen zoekt de grenzen van het genre op en deed dat zo goed dat het Best New Music label kreeg van Pitchfork. Haar ambient jazz (het kind moet een naam hebben) is zo een aparte invulling van het concept jazz, met een ferme crossover naar het experimentele. De rest van het podium wordt ingenomen door Floating Points, die samen met Pharaoh Sanders & The London Symphonic Orchestra ‘Promises’ uitbracht en Sons of Kemet, uit Londen, die ‘black to the future’ uitbrachten. De takeaway lijkt te zijn dat jazz wel aan floreren is in Londen. Want op vier en vijf vinden we Portico Quartet en Alfa Mist terug, niet toevallig uit Londen. Wat een weelde.

De Belgen worden, na Nala Sinephro, nog vertegenwoordigd door Stuff (8) en Mattias De Craene (9). Voor Stuff. was dit het jaar van de terugkeer en dat deden ze met verve. Ondertussen zijn ze al oude rotten in de Belgische scene. Desondanks klinken ze nog steeds fris en fruitig. De Craene bracht met ‘Patterns for (a) film’ een album uit dat al goede dat iedereen al lang vertelde over hem bevestigde. Hij timmert gestaag aan zijn carrière zet hij een uitstekend referentiepunt voor de toekomst. Haalden de lijst niet maar verdienen zeker nog een vermelding: Bram De Looze, Stephane Galland, Nabou en Boshaard. Dik verdiende shoutout!

Verder scoorden Vijay Iyer, Linda May Han en Tyshaw Sorey een verdiende zesde plaats en bracht BADBADNOTGOOD (7) nog eens echt een jazzplaat uit. Logische namen in het eindejaarslijstje, gezien beide outfits al hun sporen verdiend hebben. Emma-Jean Tackery is de vreemde eend in de bijt hier, want ze komt uit Leeds en niet uit Londen. Hield haar allerminst tegen om op één te raken in de Britse UK jazz albums charts en gezien de concurrentie hier in de lijst is dat toch geen kleintje.

Buiten onze landsgrenzen (en top tien) viel er nog meer lekkers te ontdekken. Adrian Young speelde een krachtig werk, ‘The American negro’. Nubya Garcia, vorig jaar nog hoog in de lijst, herwerkte haar album en bracht het opnieuw uit. Theon Cross speelde naast Sons Of Kemet nog een prachtig solo album in. Damian Locks was weer zijn ongrijpbare zelf. Sarah Neufeld betoverde en Can bracht zowaar twee oude livealbums uit die het in het midden houden van jazz en krautrock. Middle School probeerde het iets meer elektronisch, Terrace Martin ging schuren tegen de hiphop. Moor Mother leende haar talenten aan Irriversible Entanglements en Makaya McCraven volgende zijn knappe show in Cactus op met een dijk van een album.

Maar goed, lang genoeg geleuterd, tijd voor de officiële top tien!

1) Nala Sinephro – Space 1.8
2) Floating Points, Pharaoh Sanders & The London Symphonic Orchestra – Promises
3) Sons of Kemet – Black to the future
4) Portico Quartet – Monument
5) Alfa Mist – Bring backs
6) Vijay Iyer, Linda May Han Oh & Tyshawn Sorey – Uneasy
7) BADBADNOTGOOD – Talk memory
8) STUFF. – T(h)reats
10) Emma-Jean Tackery – Yellow