Dat ‘de ep’ hét formaat is om als jong, opkomend talent je muziek in de markt te zetten, evenals om te testen hoe diep het water precies is. Dat is ook dit jaar opnieuw het geval. Anderzijds biedt het vooral voor producers en dj’s een uitweg om via een twaalf inch muziek via de (online) platenboer aan de man te brengen en niet louter op de dansvloer. Ten slotte is het ook een perfect medium voor gevestigde artiesten om iets nieuws uit te proberen. Ons overzicht met de beste ep’s van 2021 bevat een combinatie van die drie mogelijkheden, en leverde ook dit jaar een mooi lijstje op. Ontdek alle releases hieronder!
20. Lil Mariko – Lil Mariko EP
Als we denken aan pioniers in de muziekindustrie dan denken we aan ‘Yes’ die de prog rock op de rails zette, of The Clash die het tijdperk van de Punk inleidde. Lil Mariko en boyfriend/ producer Full Tac, mogen gerust in dat lijstje, als het zwarte schaap dat de postmoderne zoomer-comedy metal trap vorm heeft gegeven.
De muziek van Katherine Mariko Zhang, alias Lil Mariko, is zeer formulair, en toch klinkt het keer op keer verfrissend en goed omdat het innerlijk contrast dusdanig interessant is. In ieder nummer brengt ze haar expliciete lyrics, oorspronkelijk met de schijn van een jonge, Californische sassy tiener, waarna ze de boel omzwaait en zich in je oren wringt en het beest in je losrukt zoals alleen een meer dan volwaardige metalzangeres dat kan. Je kunt het zo gek niet bedenken, en daarom is het zo briljant. (Louis)
19. Jlin – Embryo
Op de valreep van het einde van het jaar komt Jlin nog met een ongelooflijke ep aanzetten die het potentieel had deze lijst nog flink door elkaar te husselen. Dat bleef echter in bepaalde mate uit, al hoeft dat niets te zeggen over de kwaliteit van het project. Maar liefst 3 jaar na ‘Autobiography’ had deze ep best nog wat verder uitgesponnen mogen worden tot een volwaardig album. Hoe de Amerikaanse door idm, juke en footwork fietst is indrukwekkend. Zowel de titeltrack, ‘Connect the dots’ als ‘Rabbit hole’ kunnen gemakkelijk tot haar beste werk worden gezien. (Yannick)
18. India Jordan – Watch out!
India Jordan keerde met ‘Watch out’ terug naar de hoogdagen van house en neemt ons mee naar een tijdreis naar het verleden. Zo brengt openingstrack ‘Only said enough’ ons terug naar breakbeat rave, terwijl titeltrack ‘Watch out’ ons naar hardcore rave uit de Londense jaren 90 brengt. Met nummers als ‘Feierabend’ -wat Duits is voor het einde van de werkdag- en samples uit het verkeer, zoals de rateltikker op ‘You Can’t Expect the Cars to Stop If You Haven’t Pressed the Button’ (het geluid dat een verkeerslicht maakt voor slechtzienden) is dit de ideale soundtrack voor onze avondspits die in 2021 zijn comeback mocht maken. (Ewout)
17. DJ Lycox – Lycoxera
Geen jaar gaat voorbij zonder de Portugees-Angolese-Kaapverdische Batida & Kuduro-wonderboys en -girls van het genre-definiërende Principe-label hun plekje te gunnen op lijstjes zoals het deze. Uitschieter deze keer was DJ Lycox die aan het beproefde recept weer de juiste (percussie)draai wist te vinden: telkens ritmisch hypnotiserend, telkens verslavend. If it ain’t broke, don’t fix it! (Anton)
16. Beach House – Once twice melody pt. II
De reden dat Once twice melody pt. II niet hoger in de lijst staat, is volgens ons omdat die nog niet zo lang heeft kunnen rijpen. Aan de kwaliteit van de tracks ligt het zeker niet: ‘Runaway’ is een melancholische popsong die af en toe opgesmukt wordt met een verrukkelijke gitaar-uithaal van Alex Scally. Het duo ‘ESP’ / ‘New romance’ zijn dreampop-tracks zoals Beach House er op het eerste zicht wel meerdere uit z’n mouw kan schudden, maar zitten vernuftiger in elkaar dan je denkt. Op ‘Over and over’ klinkt het duo grootser dan ooit. De lange outro brengt hun tweede ep (of elpee 1 van 2 – afhankelijk van hoe je’t bekijkt) tot een gedroomde conclusie. (Martijn)
15. Domoor – Hele grote dorst
‘Hele grote dorst’ is de opvolger van het vorig jaar uitgebrachte ‘De onderste boven’. Opnieuw brengt Domoor gruizelige, zachte hiphop op het snijpunt van licht en donker. Beide leden zoeken dat ook nadrukkelijk op. Waar Lukas Anthierens de kunst verstaat om in weinig woorden veel op te roepen, scheppen de atmosferische synthinstrumentals van Simon Kremar de bijhorende omkadering waarover herkenbare taferelen worden geschetst voor een generatie die op eigen benen staat, en de licht-permanente onzekerheid die daarmee gepaard gaat, niet in de weg laat staan om de zachte momenten van het leven te ervaren. (Daan)
14. X CLUB. – Steel city dance discs vol. 22
Steel City Dance Discs vol. 22, een weinigzeggende titel voor een ep. Het blijft ook allemaal behoorlijk obscuur. De beschrijving op de website van het gelijknamige label Steel City Dance Discs gaat als volgt: “A record label built in Newcastle, Australia AKA the Steel City and exported to London, U.K.” Elke ep krijgt een elektronische artiest op de discs een platform om hun ding te doen en de gelimiteerde uitgaves op vinyl vliegen telkens razendsnel de deur uit. Op nummer 22 kreeg het Australische X CLUB. een 12″ ter beschikking. De opzwepende mix van elektro, rave, jungle en techno getuigt van veelzijdigheid en een strakke productie die zowel in de underground als mainstream zeker zijn plaats heeft. (Jonas Vda)
13. Mandy, Indiana – …
Zelfs met weinig verdiende strepen in het muzieklandschap lijkt Mandy, Indiana moeiteloos aan te leunen bij het raakvlak tussen groovy en onstuimige muziek. De experimentele rockgroep uit Manchester rekent op zangeres Valentine Caulfield om de met rock doordrenkte avant-gardistische beats in het Frans te begeleiden, en ze doet dit met verve. Grotendeels vloeit haar stem met een serieuze intonatie, maar op nummers zoals ‘Nike of Samothrace’ komt ze ironisch genoeg speels over terwijl ze ‘Bonne nuit’ zingt over beats die de afdaling tot waanzin weerspiegelen. Het is intrigerend hoe Mandy, Indiana erin slaagt om een romantische taal zoals het Frans om te vormen tot een bruusk en krachtig, doch verleidend instrument. Hun debuutplaat kan niet snel genoeg in de rekken liggen. (Louis)
12. Burial + Blackdown – Shock power of love
Nieuw werk van icoon Burial zal altijd wel een plaatsje weten te vinden in eindejaarslijstjes allerhande. De samenwerking met Keysound-baas Blackdown richt zich zoals wel vaker op de back catalogue van UK rave/club music. Trance, breakbeat, garage & two-step, alles hoor je op ‘Shock power of love’, genoemd naar de sample die op de epische uitschieter ‘Dark Gethsemane’ te horen valt. Weer ééntje voor de Burial-archieven. (Anton)
11. Froukje – Licht en donker
In Nederland was Froukje al van bij het begin van dit jaar al bezig aan haar veroveringstocht. Hier heeft het tot en met de zomer geduurd vooraleer ook België en masse voor de prille twintiger viel. Dit allereerste ep’tje lijkt productioneel misschien niets nieuws onder de zon, toch is het vooral de combinatie van die pompende electropop en haar introspectieve, melodramatische op het randje van Faberyayo-achtige teksten die haar nummers zo interessant maken. Of het nu gaat om, volgens 3fm, song van het jaar ‘Ik wil dansen’, het meeblèrende ‘Onbezonnen’ of ‘Goud’, Froukje begeestert onze zielen vol knaldrang zonder veel problemen. (Yannick)
Lees verder: 1 2