Vraag aan iedere muziekliefhebber wat hun meest geanticipeerde set van het weekend is en je krijgt in veel van de gevallen waarschijnlijk Richard D. James’ alias als antwoord terug. Dit komt omdat Aphex Twin enerzijds bijzonder weinig optreed (de laatste keer in Nederland dateert alweer van 2011), en anderzijds één van de meest toonaangevende en invloedrijke producers op vlak van elektronica de laatste twintig jaar. Op Best Kept Secret hing zijn productie al de hele dag in de nok van het podium als een soort zwaard van Damocles te bengelen, wachtend om los gelaten te worden. De Ier bracht vooral een zeer (visueel) overweldigende show die in het slot als een bom tekeer ging.
Hoewel Aphex Twin niet het noughties hitjeskanon is als The Chemical Brothers, stond het strand bij aanvang wel degelijk vol. Bij aanvang. Want naarmate James’ set vorderde, werden kale plekken in het publiek groter en groter. James’ muziek (als zijn sets) zijn al niet de meest behapbare brok muziek out there. Dus ergens was het wel te voorspellen dat de man niet de grote geweldenaar van het weekend zou worden. Dat zal waarschijnlijk Goldband zijn geweest die, spijtig genoeg, een ramvolle One trokken.
De man vatte z’n set aan met een mix van ambient techno, breakbeats en atmosferische idm (genre Andy Stott). En was dat nu echt Tangerine Dream? Voor het eerste halfuur van z’n set gebruikte hij dan ook enkel de gigantische kubus die boven hem was gehesen om visuals op te tonen. Nadien werden alle schermen gebruikt om de overweldigende, trippy visuals het publiek op af te vuren. Wanneer je slechts anderhalf uur een show brengt en een derde daarvan uitbesteed aan weinigzeggende opbouw, dan is dat wel jammer. Na een resem breakbeats, gooide Aphex Twin het prompt over een andere boeg: golven acid spoelden aan het meer en techno voerde de kadans aan die dan weer over gingen in power electronics. Even de oren laten suizen, moet James gedacht hebben, waarna hij weer richting idm greep en een plaat van Skee Mask op zwierde.
Wie trouwens de meme geloofde, is er met deze passage op Best Kept Secret aan voor de moeite. James steekt wel degelijk een aantal tracks (‘Delphium’ toen het nog aan het schemeren was) van z’n eigen werk in z’n sets – al moet je tussen alle obscure zooi goed zoeken. En na een dik uur vuurde ie ‘180db_[130]’ van ‘Syro’ af. “If you take your tab of acid, your shrooms or anything else right now, you’ll hit your peak during Aphex Twin, just saying. We’ll be there too.“, we bedankten Cedric Bixler-Zavala vriendelijk voor het aanbod, maar waren wel getuige van de gruwelijke visuele kunst die James op z’n shows laat projecteren. Te hevig voor sommigen, anderen die zo dicht mogelijk tegen de kooi van James wilden aanleunen en kickten op een near-epilepsie aanval.
Hoewel het wat in trekken en sleuren was, werkte James effectief ook wel toe naar een moment van pure catharsis. Het laatste halfuurtje was er eentje die in vet een voetnoot van Best Kept Secret verdiend. De man speelde met steeds hevigere idm waarna die prompt overging in pure noise. Hoewel het geluid het eerste halfuur verrassend stilstond, leek ook dit (als de visuals) crescendo opgetrokken. Loeiharde speedcore, power electronics en noise (Slikback?) lieten de boxen van het festival op hun grondvesten daveren. Met de lompe sloophamer zo ging het enigma nog een laatste maal tekeer, waarna hij even mysterieus als hij zijn kooi was opgeklommen via een handgebaar het podium afdroop.