We staan in wat een koninklijke, renaissancistische balzaal lijkt. Op de muren fresco’s van halfnaakte lichamen afgezet op hemelblauw. Centraal in de zaal een meterslange met goud versierde luchter die de ruimte opvult. Het podium is een verhoogje van amper een halve meter, langs achteren afgeschermd met een velvet rode doek. Het is de foyer van de Beursschouwburg in Leuven en het is wonderlijk hoe intiem en stijlvol die aanvoelt voor het concert van Beraadgeslagen.
We, een bescheiden honderd man, luisterden naar Oriana Ikomo. Ze was vergezeld van nog twee dames: eentje op keyboard, de andere als backing vocal. Het trio was er onder meer om de nieuwste EP van Ikomo voor te stellen, getiteld ‘THE HEALING’. “De EP is binnen enkele uren beschikbaar”, verkondigde ze (vandaag dus). De foyer is een kleine ruimte, geen concertzaal. Een deel van het publiek zittend, een deel staand en zo ontstaat er een ingetogen sfeer. Ikomo zélf daarentegen had een overweldigende klankkast. Als finaliste van zowel De Nieuwe Lichting als Sound Track hadden we haar al enkele keren aan het werk gezien. Als jazz-zangeres brengt ze een gevoelige mix van R&B, jazz, ambient, soul en wat nog meer. Bij wijlen is haar muziek voorzien van een exotische vleug afro-ritmiek.
Al moeten we eerlijk zijn: Ikomo is slechts een voorgerechtje. Het merendeel van het publiek was hier voor Beraadgeslagen. Want Lander Ghyselinck en Fulco Ottervanger sloegen de handen nog eens in elkaar voor een plaat. Als resultaat knotsgekke electro-jazz vrij van muzikale normen; wat had je gedacht! Ze kwamen hun nieuwste worp in clubsetting presenteren. Clubsetting? De 200 aanwezigen mochten mee op het podium! Centraal stonden hun werktoestellen, die een bijna sci-fi uitstraling hebben, van de muzikale wetenschappers. Lander’s drumstel met de nodige drumpads en meerdere synths en mixpanelen voor Fulco. Tussenin een brij van kabels en in plastic gehulde draden die licht geven.
De lichten doven en tegenovergesteld van elkaar komen vanuit het publiek de muzikanten hun werktuigen toegestapt. Elk in een zondagse outfit: een floeren training. Er brandde ergens een vaag schemerlicht, al het is vrijwel donker. Je kon met moeite de rij personen aan de andere kant van de cirkel zien. De twee muzikanten namen plaats op hun plek en zitten wat naar elkaar te grijnzen en mompelen iets. Wat er zich dan het komende anderhalf uur afspeelde, was een traktatie. Een experimenteel feest van improvisatie en muzikale kennis.
De twee mannen beheersen hun instrumenten alsof het verlengden van hun lichaam zijn. Lander in symbiose met zijn drumsticks die overal te zien zijn: op de grond, in zijn mond, onder zijn zitvlak, maar hij wist ze altijd op het gepaste moment te vinden. Fulco schommelde tussen alle klavieren voor en rondom hem. Speels en sereen bouwden ze hun set op. Met het bewust beweeglijke ‘Franse vaart’ komt, de opener van hun laatste plaat, zat de vlam in de pijp.
En wat is het wreed om het er zo serieus over te hebben, want bovenal maakten ze ongelofelijk veel plezier. Op twee meter afstand zie je hoe ze elkaar tussen het spelen in gaan opzoeken en bevragen met hun blikken. Je hoort hoe ze elkaar richtlijnen geven. “Doe maar”, “nu”, roepen ze moeilijk verstaanbaar over de luide muziek heen waardoor het een fluisteren wordt. In het midden van de set bespraken ze onderling, voor iedereen hoorbaar, welk nummer ze nu eens zullen spelen. “O ja, das een leuke”, stemt Fulco in met Lander’s voorstel. Soms kan je kleine foutjes vaststellen. Niet per se door hoe dat het klinkt, maar door de expressie op hun gezichten. Dan aanschouwden we hoe deze getrainde artiesten zich daar rond wikkelden en zich niet van de wijs lieten brengen. Want vergis u niet, hoe speels en chaotisch het soms kan klinken: dit zijn perfectionisten.
Het duo sloot af met wat ouder werk zo kon het culthitje ‘Isabellade’ uiteraard niet ontbreken. ‘De Vlaamse top 1000’, zoals ze het zelf licht ironisch aankondigden. Er werd afgesloten met ‘Duizeldorp’, een nummer voor de bassheads dat de parketvloer letterlijk liet daveren. Het was een klein voorrechtje om er van zo dichtbij van te mogen genieten. Jazzliefhebber of niet, het was een spektakel dat we iedereen kan aanraden. Al was het maar voor onzinnige quotes van Fulco zoals “water in vage havens die opgewaardeerd zijn”. Helaas zijn er voorlopig geen nieuwe concerten gepland.
Om te bekoelen kregen we nog een show van Fred Gata and The Mothership opgediend. Gata, de hybride Leuvense artiest en winnaar van De Nieuwe Lichting 2023 is deels soulzanger, deels rapper. Hij heeft een stem die klinkt alsof die al vijf getergde levens heeft geleid. Al deed hij allesbehalve bekoelen. Met zijn Amerikaanse allures haalde hij alles uit de kast om het publiek volledig op te zwepen. “Kent ge da, wanneer mensen zeggen wa ge wel en ni kunt doen? Echt waar shut the fuck up!!”. Ondersteund met The Mothership, een zeskoppig gezelschap uit Leuven, bracht Gata in de foyer een authentieke performance zoals enkel een getrainde showman die kan brengen. De show was een krachtige afsluiter voor een geslaagde avond met veel klasse van onze vruchtbare Belgische bodem.
Jazz Leuven loopt nog tot zondag 24/03.