Charles Lloyd speelde ooit voor een jonge Elvis, maakte Miles Davis kregelig met zijn succes en werkte onder meer samen met the Beach Boys en Muddy Waters. Met zijn nieuw album ‘8:Kindred spirits’ tourt de 83-jarige fluitist de wereld rond. Op een zachte novembernacht belandt hij daarmee in het Antwerpse Borgerhout.
Wie de overdekte gang van De Roma betreedt, doet dat met een bedekte neus en mond. Je mag nippen van je pintje, maar moet tussen de verschillende slokken door je mondmasker opzetten. Die regel geldt gelukkig niet voor Charles Lloyd. Hij wordt overigens bijgestaan door pianist Gerald Clayton, contrabassist Reuben Rogers en drummer Kenrick Scott. Zij gaan van bij de start meteen de experimentele tour met een free jazz-geïnfuseerd nummer.
Het eerst nummer zet echter niet de toon. Het kwartet goochelt snel genoeg met de meer klassieke jazzregels: thema, variatie op thema. Na het nodige hand-en blaaswerk van de tenor, neemt hij pauze aan een klaargezet zitje. Met een glimlach zo breed als de blauwe muts die hij draagt, luistert hij vanaf de eerste plek. Hoe sneller Clayton’s vingers over de pianotoetsen glijden, hoe harder Scott’s drumstokken op de trommelvellen terechtkomen. In deze kolkende intensiegolf valt plots Lloyd in. Applaus. Het trio achter Lloyd verstilt. Het volgende nummer is trager en melancholischer, triester. Die emoties schudt de Amerikaan snel genoeg af door een sneller ritme te spelen. Lloyd zet zich terug neer, meeknikkend, half leunend op het gemoedelijk geluidsdeken van zijn virtuoze kompanen. Wanneer hij terug invalt, krijgt hij bijval van het publiek. Het applaus mikt zich vooral op de momenten dat Lloyd start of stopt met spelen.
Een bassolo, een drumsolo en één vrij abrupt einde later grijpt Lloyd naar zijn dwarsfluit. De sfeer gaat over van zwoel naar vriendelijk. Dat laatste wordt tegengewerkt door een donkere onheilspellende bas. Wanneer enkel Rogers overneemt, ontspoort het concert richting een exotische jungle. De bassist improviseert verder tot hij op een riff stuit die zich in het publiek ontpopt als een meeknikkende geest. Clayton adopteert de hook. Lloyd maakt er uiteindelijk het zijne van. Ontsnappen wilt niemand meer.
We tekenen nog een ander hoogtepunt op: wanneer Clayton solo zijn vingers over de toetsen laat glijden, klinkt het als waterdruppels die over je vel stromen. Het publiek is er zo van aangedaan dat ze vergeet te applaudisseren wanneer Lloyd weer in zijn saxofoon blaast. Na de bisnummers toont Lloyd dat hij ook nog een felrode klarinet heeft meegenomen en een aardig handje piano kan spelen. Hiermee serveert hij de aanwezigen een pittig slaapmutsje van een spirituele jazzavond.
De komende weken kun je in De Roma Rosa Butsi (25.11), Meskerem Mees (9.12) en Dans Dans (21.12) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle concerten vind je op de website van de zaal.