Traditioneel wordt het clubseizoen in de Hasseltse Muziekodroom geopend met Play festival. Het recept is ondertussen gekend: vier podia worden gevuld met jong Belgisch talent, aangevuld met enkele internationale beloftes die zo de kans krijgen om hun visitekaartje af te geven. Na het beklagenswaardige wegvallen van de subsidies voor MOD, waren er voor het eerst geen gratis kaarten voor snelle beslissers. Je kon er wel voor kiezen om als ‘ModFunder’ met 25 euro de local scene een hart onder de riem te steken en zo, naast een ticket voor Play, tal van kortingen te ontvangen voor toekomstige MOD-optredens.
Als opener van de Beep Stage stond met Bastard Sugar een noorderbuur geprogrammeerd die in zijn uppie grossiert in veelsoortige digitale beats en elektronische klanken. De opkomst was wat magertjes, al weerhield dat onze Nederlandse vriend er niet van om een vlaag van post-dubstep, experimentele ambient en prettig gestoorde beats de zaal in te sturen. Het had iets betoverends, zo’n electronica-virtuoos die voor een quasi lege zaal transcendente tonen uit zijn synths en bijhorende accessoires haalde. Zo bracht Bastard Sugar het selecte groepje aanwezigen tijdens zijn set van een halfuur naar de hoogste regionen van koekoeksland. Zeer boeiende en complexe toekomstmuziek was dit, die op zijn best aanleunde bij hoogvliegers als Flying Lotus en Slugabed.
Onze zuiderburen waren dit jaar eveneens vertegenwoordigd op Play. Napoleon Gold luidde de naam van dit Luxemburgse ambientduo, dat net als Bastard Sugar deel uit maakt van het Europees uitwisselingsprogramma Excite. Naast bevreemdende arrangementen hadden ze een opwindende live show in petto; de twee schipperden voortdurend tussen gekke percussie-objecten en synth-achtige samplemachines. Desondanks verdween de vaart nooit uit het optreden en zorgden ze voor de nodige drops en versnellingen. Bovendien wisten ze ons te vertellen dat het Luxemburgse dorpje waar zij vandaan kwamen toevallig genoeg ook de naam Hasselt draagt, waarin 5 koeien en 3 mensen wonen. 66,66666… % van de Hasseltse bevolking stond hier vanavond dus op het podium, als mijn berekeningen kloppen.
Vervolgens sprintten naar de Scar Stage, waar de Gentenaren van Hypochristmutreefuzz op het punt stonden om de boel op stelten te zetten. Hun snijdende gitaren, kronkelende ritmes en bizarre vocals klinken ondertussen vertrouwd in de oren en in de dreigende duisternis van de MOD-club komt dit soort muziek het best tot zijn recht. Hun dansbare, verknipte noise wordt perfect klank bijgezet door de in het oog springende lichtshow en de kolderieke kuren van excentrieke frontman Ramses Van den Eede. Naast hun gekende toppers als ‘The spitter’ en ‘One trick pony’, herwerkten ze hun guilty pleasure ‘Everyone nose’ van N.E.R.D. tot een stevig noise-potje en deden ze het merendeel van de zaal meebrullen. Opdracht vervuld.
Gewapend met de verleden maand geloste langspeler ‘In dreams’ kwam Hydrogen Sea naar de MOD met het doel het Hasseltse publiek omver te blazen. Hun debuutplaat wordt zowat overal de hemel in geprezen, dus ze hadden op het podium wat te bewijzen. Live nog versterkt door een drummer, klinkt hun synthpop slim en gelaagd. De mystieke stem van Uçar raakt vast en zeker een gevoelige snaar, maar veel afwisseling valt er helaas niet bespeuren. Twee jaar geleden stonden ze ook op Play, op een kleiner, knusser podium in een intieme sfeer die hun melancholische sound beter tot hun recht deed komen. Nu doet het eentonige karakter mij tijdig het concert verlaten om een mooi plekje te versieren bij de volgende act.
Dat bleek een goede keuze, want bij mijn aankomst lag de mini-fuzz stage in MOD-café overspoeld met ballonnen in het rood, blauw, groen en paars. Welkom in de kleurrijke wereld van Le Colisée. Deze vrolijke schavuiten scheerden eerder dit jaar al hoge toppen op Dour en dompelden gisteren de Muziekodroom onder in een vredelievende droom vol hypnotiserende afrobeat, zweverige gitaarmelodietjes en rare synth-sounds. Een merkwaardig geheel met daarbovenop de catchy zanglijnen van frontman David Nzeyimana bij onder meer ‘Géraldine’ en ‘Donnie darko’. Voor een feestje vol vernieuwende future-pop ben je bij deze Brusselaars altijd aan het juiste adres.
Even op adem komen dan, opnieuw bij de mini-fuzz stage, met Limbomania-winnaar en MOD-artist-in-residence Universe. Van achter zijn laptop en tussen een aanzienlijke constructie synths, creëert Jan Berckmans stap voor stap een donker soundscape van kosmische chillwave. Dat betekent: verstand op nul en je laten meevoeren door de zwarte, tedere golven van serene hiphop en openbarende ambient. Door de geleidelijke opbouw gaat zijn muziek nooit vervelen en doet Universe iedereen ruim 50 minuten wegkwijnen in zijn eigen wereld, evenwel innig verbonden met mekaar en de rest van het universum. Goed gekozen, die bandnaam.
Op het eind kwamen de PLAY-gangers nog voor een heus dilemma te staan: de allesvernietigende punk van Cocaine Piss of de maffe mengelmoes van Pomrad. Aangezien ik vandaag liefst levend naar huis wou vertrekken, koos ik uiteindelijk voor die laatste. Adriaan Van de Velde was weer zijn eigen, hippe zelve met zijn discohemdje en bijhorende sloffen en zorgde probleemloos voor dat waar de zaal vol voor was gelopen: een feestje. Zotte keytargeluidjes, ingewikkelde hiphop- en jazz-drumritmes en absurde bindteksten waren daarvoor de ingrediënten. Met variërende nummers als ‘Hydratation’, ‘Pomslap’ en ‘Cookies and fish’ toonden Pomrad en band nogmaals hoe ver hun spectrum aan invloeden reikt: jazz, trap, house, r&b, hiphop uit de jaren ’90, funk uit de jaren ’80… Alle soorten dansmuziek zitten erin verweven, wat resulteert in een soort ultieme combinatie. Met twee bisnummers deed Pomrad ons het laatste beetje energie uit ons lichaam dansen, zodat we moe, maar tevreden (en nog in leven) naar huis konden vertrekken. Cocaine Piss was trouwens ook echt de moeite, naar het schijnt.
Play 2016 mag dan wel niet meer gratis geweest zijn, het blijft een niet te missen muzikale bijeenkomst van al wat tegenwoordig hot is in de Belgische en daar omliggende underground muziekscene. Zo werd Play festival ook dit jaar een voltreffer van jewelste met bands die binnen een paar jaar ongetwijfeld volkstrekkers zullen zijn op de grotere alternatieve muziekfestivals. Ik ben nu al benieuwd welke talenten MOD volgend jaar uit de hoge hoed zal toveren.