Connan Mockasin geeft geen optredens; hij stelt projecten voor. In de Gentse Handelsbeurs was het de beurt aan ‘Jassbusters‘, zijn “nieuwe” band en titel van de jongste plaat én film.
Die twintig minuten durende kortfilm werd voor aanvang geprojecteerd achter het podium. Het verhaal was even dun als de kartonnen wanden waarmee de sets waren opgebouwd: een uitgebluste muziekleraar raakt verliefd op nieuwe student Joseph. Er is Kampioenen-gewijs uiteraard ook een misverstand, want onze leraar denkt dat Joseph een geslachtsrijpe dame is genaamd ‘Josie’. Na een avondje stappen lokt hij Josie mee naar z’n appartement, waar hij voorstelt om wat oude dvd’s te bekijken van optredens met zijn oude band de Jassbusters. Via een opname van ‘Con con was impatient’ werd het bruggetje gemaakt naar de opkomst van de fysiek aanwezige Jassbusters.
Die Jassbusters waren een salonfähige knipoog naar loungy jazzoptredens in lawaaierige cafés. Al zittend struinden de Jassbusters doorheen het album, terwijl Mockasin zelf verkleed enkele tekstflarden uit de film hernam. Het leek alsof hij een hairmetal-pruik uit de 80’s droeg, maar wat later bleek dat hij z’n strooien dakje gewoonweg in die snit had laten knippen. Zo’n verkleedfeestje paste wel bij de tijd van het jaar, en de band bleef goed in z’n rolletje. “So you liked it? You enjoyed it” grijnsde Mockasin ongemakkelijk toen hij opnieuw een passage uit de film hernam. “Hopelijk spelen we volgende keer in het hoofdprogramma.”
En zo kregen we mogelijks de vroegste bisronde uit de geschiedenis, toen rond twintig na negen de band weer opkwam zonder kostuums en met oudere nummers. Deze keer had Mockasin z’n manen in een staart gedaan en droeg hij een vissershoedje, terwijl hij met z’n rug naar het publiek in zijn eentje een uitgeklede versie van ‘Lying has to stop’ inzette (van zijproject Soft Hair). Hij tokkelde al fluisterend terwijl de rest van de band op het podium kwam. Het nummer ‘Faking jazz togehter’ bleek nog de beste samenvatting van de show, waarin hij z’n geneuzel kracht bijzette met Floydiaanse gitaarpartijen (die solo’s in ‘Why are you crying?’) en beheerst gepingel (‘It’s choade my dear’).
Een hele muzikale trip, en daar had het publiek wel zin in, getuige de dampen die opstegen. Des te jammer dus dat de band in de nummers regelmatig korte pauzes inlaste en heel wat instrumentale (en overbodige) franjes bovenhaalde. Neem het enthousiast onthaalde ‘Forever dolphin love’ dat even in een extreem verkorte versie gespeeld leek te worden, maar na een herneming alsnog de volle tien minuten mocht aanhouden, inclusief eindspurt tussen Mockasin en z’n drummer. Sympathieke frontman ook, om de vele glazen vanop het podium aan te bieden aan de overijverige afruimers die het hele optreden van glasgerinkel voorzagen. ‘Lying has to stop’ werd als afluister nog even hernomen met de volledige band, en toen mochten de lichten iets voor elf aan. De bisronde hadden we toen immers al gehad.
Democrazy programmeert binnenkort Westerman (31.10, Handelsbeurs), Slaves (31.10, Handelsbeurs) en Nothing (07.11, Handelsbeurs) Een volledig overzicht vind je op de website van de concertorganisator.