We bleven de eerste dagen soms wat op onze honger zitten, maar de laatste dag van Rock Werchter 2018 maakte veel goed. Dit zijn de shows die ons na vier dagen het meest zijn bijgebleven. (Foto’s door Lotte Torsin, Timmy Haubrechts en Jan Van den Bulck)
Anderson .Paak And The Free Nationals
Nog volledig bevangen door de overwinningsroes was Anderson .Paak de publieksmenner die we nodig hadden. Het tricolore scherm met z’n naam op verzilverde die zege nog voor hij een noot had gespeeld. En dan was daar opener ‘Come down’, dat iedereen meteen enthousiast deed opveren. “Do you have something to celebrate?”vroeg hij zich grijnzend vanachter z’n drumstel af nadat hij net de hele Barn had doen verlichten met gsm-lichtjes. Voor ‘Bubblin’ sprong hij wel weer recht, en de hele tent volgde z’n voorbeeld. ‘Put me through’ werd dan weer ingezet met een collectieve knuffel, georkestreerd vanachter z’n trommels.
Arctic Monkeys
Het werd geen bombastische openluchtversie van een doordeweeks indierockfeestje. Net als album ‘Tranquility base hotel & casino’ kon de show doorgaan als tegendraadse zet. Wars van wat iedereen verwachtte en niets minder dan een verademing in vergelijking met veel andere bands die we dit weekend zagen. (Lees hier de volledige review)
David Byrne
David Byrne trekt momenteel de wereld rond met misschien wel de beste show van het jaar. Die misschien mag na de passage op Rock Werchter zelfs geschrapt worden. De Talking Heads-frontman overtreft zichzelf wederom, 34 jaar na dat andere livespektakel dat vereeuwigd werd in de ‘Stop making sense’ concertfilm. Zijn danspasjes en grijze pak zijn nog steeds van de partij, al wordt hij tegenwoordig bijgestaan door een marching band met een acteerverleden. Perfect gechoreografeerd balanceerden ze tussen concert en theater, en met behulp van heel wat percussie kregen ze de Barn tot achteraan aan het dansen.
Durand Jones And The Indications
Durand Jones en zijn begeleidingsband The Indications was de perfecte band op de perfecte plaats, daar onder de ondergaande zon aan The Slope. “Come on groove with us” spoorde hij ons aan, en wie waren wij om dat verzoek te weigeren.
Eels
Waarschijnlijk nergens grotere contrasten ondergaan dan tijdens deze show. Het van Prince geleende ‘Raspberry beret’ en ‘Today is the day’ vloekten met het “Life is hard and so am I” uit ‘Novocaine for the soul’. Maar vloeken kon want om het met Everetts eigen woorden te zeggen: “what we saw was a stunning display of badassery”. En we geven hem geen ongelijk.
Fleet Foxes
De perfectie van het gebeuren was bijna hallucinant. Na de show die we zagen op Down The Rabbit Hole vorige zomer en de Ancienne Belgique in november, kunnen we zeggen dat het materiaal van ‘Crack-up’ intussen perfect geïntegreerd was. En dat de man de een volledige set lang stond te zeuren om ‘Mykonos’ ongelijk had om de rest niet te waarderen. Fleet Foxes stelt nooit teleur en maakte onze liefde nog net iets onvoorwaardelijker.
Gorillaz
We liepen richting uitgang toen we luidop opmerkten dat we het niet erg zouden vinden om iedere dag van ons leven af te sluiten met een optreden van Gorillaz. Onder het uitstekende bewind van Damon Albarn zetten ze donderdag een grote kanshebber neer voor de titel van favoriete performance van dit weekend. Zowel op de achtergrond als in het het middelpunt van de belangstelling met zijn melodica, was hij ongenaakbaar. Als we mogen kiezen dan gaan we altijd voor artiesten die zichzelf niet te serieus nemen en al eens de Eden Hazard-versie van ‘Kids with guns’ uit de mouw durven schudden. (Lees hier de uitgebreide review)
IDLES
Op het podium onder The Slope noemden de punks uit Bristol zichzelf “a dreamwave pop band from Manchester”, de tong stevig in de wang gedrukt. Tongen en andere organen werden ook tegen andere lichaamsdelen gedrukt in de moshpit die al tijdens de intro van opener ‘Heel / heal’ ontstond. “I kissed a boy and I liked it” klonk het wat later – nooit gedacht dat Katy Perry parafraseren tot zo’n taferelen kon leiden. Er werd geschreeuw, gecrowdsurft en geamuseerd gekeken naar deze bende, die z’n Belgische fanschare bij elke uithaal zag groeien.
Nick Cave And The Bad Seeds
Hij brieste, hijgde en fluisterde in de gezichten op de eerste rijen. Dat daar aardig wat Arctic Monkey-fans stonden deerde hem niet. “You liked that one? Buy one of my records now” grijnsde hij na ‘Red right hand’ – een nummer dat de Monkeys coverden tijdens de ‘Humbug’-sessies maar in de handen van de meester zelf des te dreigender klonk. (Lees hier de uitgebreide review)
Sons
Sons heeft een kans gekregen, heeft die met acht handen bij de kraag gegrepen en daarna nog eens triomfantelijk in de lucht gehouden. Bekwaam werden instrumenten aan gort gespeeld alsof er levens vanaf hingen. Oké, dat podium vullen deden ze uiteraard niet zoals de andere grootheden die zaterdag op het hoofdpodium passeerden. Nog niet.
Stikstof
We hebben de security nergens zo nerveus heen en weer zien lopen als tijdens deze show. Het hiphopcollectief vroeg nochtans netjes om het publiek z’n gang te laten gaan tijdens afsluiter ‘Frontal’. Stikstof onttrok alle zuurstof, maar gaf zo veel meer in de plaats.
Vince Staples
De officieuze hiphop-headliner van deze editie pakte moeiteloos Klub C in met zijn snedige raps en doordringende blik. Het was springen of verzuipen, en dat eerste bleek de beste keuze tijdens het zweetfeest dat volgde.
