Foto´s en verslag Vestrock 2014 dag 2 – White Lies, Blaudzun, Daan en andere hoogtepunten

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Foto’s Andre Joosse, verslag Emily Griffiths

Ook Vestrock is wat bedrogen door het weerbericht. Terwijl vooraf een frissere zondagmiddag werd voorspeld, is het op de weide in Hulst opnieuw bloedheet. Het vormt wederom geen makkelijke opdracht voor de bands om het publiek wakker te schudden en te houden tot White Lies het festival zal gaan afsluiten.

Werkelijk alles aan Marble Sounds is mooi. Het melancholieke ‘Ship In The Sand’ bijvoorbeeld of het rustieke ‘Sky High’ uit hun debuut ‘Nice Is Good’ ontroeren en charmeren met hun sierlijke subtiliteit. Hulst vindt het best gezellig, wuift geregeld braaf mee met de handjes, maar af en toe wordt er ook een guitige gaap ontwaard. De meerstemmige samenzang en rustieke gitaarsongs doen een mens zachtjes wegdromen, en misschien zelfs iets te lang op Vestrock.

Een stuk beter gaat het bij Mintzkov. Het gezelschap speelt hit na hit en dat zijn er inmiddels heel wat. ‘Author of The Play’, ‘One Equals A Lot’ en ‘Opening Fire’ dalen als klappen van de zweep neer op het publiek dat buigt voor het Lierse vijftal. De groep rockt, geeft rake gitaarsneren en toont waarom ze steeds vaker in één adem met Belgische topbands als dEUS en Balthazar worden genoemd. Het is ook mooi om te zien dat het vijftal hun eerste nummers niet verloochent. ‘Mimosa’ klinkt nog even mooi als weleer, met die zachte, pure stem van bassiste Lies Lorquet en verrassende oprispingen van drums en synths.

Bent Van Looy heeft al een hele tijd niet meer geslapen, maar voelt zich na een toegestoken Japans energiedrankje weer kiplekker wanneer hij aantreedt in de Club Acoustic. Toch komt de set al snel tot een einde. Wanneer de zanger zingt over zijn eerste wandelingen in Parijs in ‘Flowers and Balloons’ en plots Thomas Azier enkele meters verderop start, hoort de man zichzelf of zijn piano nog nauwelijks. Hij probeert nog een nummer, herpakt zichzelf met heel wat aanmoediging van het talrijk toegestroomde publiek en probeert zijn stuk zo nog tot een goed einde te brengen. Toch zijn de doffe bassen vanop de Sena stage ronduit storend tijdens onder andere ‘Hard Times’ en na een nochtans weergaloos ‘Shadow of a Man’ besluit Van Looy om jammer genoeg na slechts dertig minuten het podium vroegtijdig te verlaten.

Het geeft ons wel de kans om het grootste deel van Thomas Azier nog te kunnen meepikken. De naar Berlijn uitgeweken Nederlander is deze zomer op werkelijk elk festival te zien en dat is niet meer dan terecht. De donkere industrial sound is heerlijk opzwepend, hoewel dat nu even niet aan Vestrock besteed lijkt. De zanger probeert, gaat van links naar rechts maar de pogingen draaien op weinig uit. Het warme weer eist nu helaas eenmaal langzamerhand zijn tol.

Enkele regendruppels voor Blaudzun deden de weide wat herademen. Nochtans was het lang niet zeker dat de band rond multi-instrumentalist Johannes Sigmond vandaag in Hulst zou kunnen aantreden. Gitarist Jakob smakte eerder deze week immers nog tegen het asfalt met zijn racefiets zodat een optreden in België op vrijdagavond nog moest worden afgelast. Met behulp van een krukje en een wel erg akelig uitziend verband rond het scheenbeen is de groep toch voltallig en hoe! Veel heeft Hulst niet nodig om helemaal los te gaan. Bij de eerste folky percussie en donderende gitaarriff gaat de Blaudzun-vonk snel rond en leidt de frontman het festival van hoogtepunt naar hoogtepunt. ‘Solar’ zorgt voor een eerste echte meezinger, terwijl ‘Elephants’ en ‘Who Took The Wheel’ heel wat voeten doen stampen op het zompige gras. ‘Promises of No Man’s Land’ sluit het uur wel erg mooi af met een laatste climax waarbij Vestrock de groep luidkeels in de armen sluit.

Daan speelt op Vestrock voornamelijk een ‘best of my electronica’-set en dat lijkt maar goed ook. ‘Victory’, ‘Swedisch Designer Drugs’, ‘Housewife’ en ‘Icons’ krijgen het publiek stuk voor stuk in vervoering bij de afsluitende act van de Sena-stage. Stuyven zelf houdt zich nochtans in en moet vooral op zijn kompanen rekenen om het feest op gang te trekken.

Van tijd tot tijd groeien bands uit tot festivalheadliners en White Lies mag zich inmiddels tot dat groepje gaan rekenen. Met de aanvulling van laatste telg ‘Big TV’ hebben de Londenaren immers een stevige selectie songs op zak, al houden ze hun tweede langspeler ‘Ritual’ meestal terecht achterwege. Telkens wanneer vanavond een nummer uit die plaat wordt bovengehaald, zakt de set zelfs helemaal in. Alsof de Britten daarop hebben gerekend, halen ze bij de rest wel alles uit de kast. Een pracht van een lichtshow, rokerige lasers en reuzenballonnen tijdens ‘Bigger Than Us’ maken de stroperige indierock net iets makkelijker om door te slikken, zo makkelijk zelfs dat het hele veld staat te springen en klappen bij ‘Unfinished Business’ en grootste hit ‘Death’. Alle kritiek ten spijt, sluit het drietal Vestrock hier vanavond meer dan geslaagd af en lijkt het zo langzamerhand toch onder stoom te komen voor het grotere werk.

Geniet verder na via www.vestrock.be.