Er is niet veel meer nodig om millennials een nostalgische syncope te bezorgen dan The Chemical Brothers te laten headlinen. Flauwvallen werd er alleszins niet gedaan, raven wel. Het duo uit Manchester bouwde een eigen festival binnen een ander, met een rave die niet hoefde onder te doen aan degene die vorige maand illegaal in Limburg plaatsvond. Wie zich in de voorste helft van het terrein bevond, mag blij zijn dat de organen nog op de juiste plek zaten na afloop. De dronende, constante, tumultueuze bassen op hoog tempo en volume deden nochtans hun best om alles in het menselijk lichaam door elkaar te smijten.
De hele set, waarbij soms drie of meer nummers door elkaar gespeeld worden, bracht vooral nieuwere nummers. Met hier en daar wat klassiekers als ‘Do it again’, ‘Swoon’ en ‘Hey boy hey girl’ tussen gestrooid. Deze waren duidelijk bedoeld als fanpleasers, want de focus ging snel terug over naar het algemene feest. Wat er toch ook voor zorgde dat een stevig deel van het publiek na hun favoriete nummers terug afdroop. Het leek amper op een concert van een festival, laat staan een headliner, maar niet in de slechte zin. Dansen van begin tot eind, anderhalf uur lang. Het vergde geen moeite om te genieten van de muziek, maar het was endurance test om het vol te houden.
Het is vooral duidelijk dat er na 30 jaar nog steeds geen sleet op de formule van The Chemical Brothers staat. Ze waren destijds pioniers in de mainstream electronische muziek, mits genoeg inhoud om ook de underground te bekoren. De eerste die nooit een dansje geplaceerd heeft op ‘Galvanize’ moet ondergetekende nog tegenkomen.
Naast de uitstekende setlist werd er ook gewerkt met achtergrondanimaties die interageerden met de spotlights, je kon je ogen er niet van houden. In trance, op het ritme van trancemuziek, danste het publiek het zand van de main stage de lucht in om iedereen op een korrelige douche te trakteren. Er zal meer dan een grondige douche nodig zijn om het eruit te wassen, maar het was het waard.