Het beste van Horst viel op dag 3 te beleven in de put

Vesshcell oftwel ‘de put’ bood op dag 3 van Horst het beste wat het festival te bieden heeft. Lees hier ons verslag van dag 1 en hier van dag 2. Beelden door Emiel Viellefont.

Zoals de weerberichten hadden aangegeven begon de laatste dag van Horst met een plensbui. Slachtoffer van dienst was Vieira die voor een zeer mager publiek de hemel trachtte doorboren. De man leek het alleszins niet aan zijn hart komen opmakend uit de koene gezichtsuitdrukking die hij maakte tijdens het draaien. Net zoals het publiek, was jammer genoeg zijn set weinig soeps. De met psychedelica en acid omwonden houseplaten gaf het publiek aanvankelijk geen krimp. Naarmate de tijd vorderde en het publiek aandikte, kwam er wel wat gang in zijn set. Desalniettemin kabbelde het allemaal wat te veel voort en zochten we andere oorden.

De Nederlander Tammo Hesselink die onder meer op het rooster staat van Nous’Klaer bracht in een bescheiden gevulde EYES. EYES. baby. een gevarieerde set. Het laatste uurtje schakeerde die zo probleemloos van UK bass richting minimal techno, breaks en post club. Centraal bleef echter steeds de pulserende beat staan.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

De zeer voortreffelijk in de volksmond gedoopte naam ‘de put’ voor Vesshcell fungeert al enkele dagen als hét epicentrum voor het beste wat Horst te bieden heeft. Dankzij de opbouw en locatie van de booth, waarrond publiek kan staan, creëert het podium op zich al een unieke sfeer. Eerder op de dag was iemand van het Griekse kunst- en fashiocollectief Serapis te gast. Zij hebben het Rotunda-podium voorzien van een nieuw dak in hun eigen, karakteristieke manier. Ze doopten ‘de put’ Vesshcell, een samenvoegsel van ‘vessel’, ‘shell’ en ‘cell’. Een thema dat zowel voor het podium als voor het team geldt is die van verval, wedergeboorte en upcycling. Verscheidene materialen lopen een hele cyclus door vooraleer ze hun eindbestemming kennen; van schip tot deel van een kunstwerk, tot een stuk voor hun fashion-collectie enzovoort.

Het collectief maakt namelijk voornamelijk gebruik van maritieme materialen om verscholen verhalen te vertellen. De man vertelde dat ze een goede band hebben met verscheidene matrozen waarvan ze hun materialen halen. Stukken van trucks, scheepsvaartstoffen en texturen uit Griekenland en geprint op katoen werden gebruikt voor de aankleding van het dak.

Op Vesshcell boodt zich een eclectische mix van artiesten aan, dankzij de curatie van Resident Advisor. De debatten werden daarbij geopend door de Britse Anu die naast haar werk als dj evenwel illustrator is. Met SOPHIE’s ‘Vyzee‘ openen is sowieso gewaagd, aangezien je nooit weet waar je ergens zult landen. Via het nummer sloop de Britse met ‘Paliza‘ meer in vertrouwd gebied. Via batida stuiterde van genre naar genre. Zo gleed ze via tropicalia, eurodance richting meer beat-heavy tracks waarbij ze juke, New Jersey Club en Baltimore club aan deed. Afsluiten deed ze dan weer met het iconische ‘Tek 9‘ van DJ Tameil.

Na een veel te kort uurtje maakte de beloftevolle Britse plaats voor Meg10. Die serveerde al een even gevarieerde set af als haar voorganger waarbij het publiek, zoals vaak in ‘de put’ als een mensenzee voortbewogen op dreunende juke. Openen deed ze met Flo Milli’s ‘Conceited‘, al dwaalde ze al vrij snel af richting dancehall, ghetto house en baile funk. Het tempo àls de temperatuur in en rond het podium ging van dan af nooit echt veel lager. Net zoals gisteren bij Bitter Babe, en later gisterenavond bij YAZZUS, dropte ook Meg10 die verdomd lekkere ‘Breathe my satisfaction‘ remix van DJ G2G. Het publiek? Extatisch. Iedereen at maar op wat ze draaide. In een rotvaart dook ze via de Vengaboys richting Baltimore club en deed ze via geremixte versies van ‘Anaconda‘ en ‘My neck, my back‘ de massa nog even twerken.

In de ‘roll pitch yaw – surge heave sway’ spelen al drie dagen lang artiesten naar gelang de smaak en feeling met de installatie van Mark Leckey. De kunstenaar nam evenwel de decks over voor een uurtje. Geen meeslepende ambient of musique concrète, maar lompe bassen verwelkomden ons toen we de met volledig rook gevulde loods binnen kwamen. Toegegeven, we hadden geen enkel verwachting noch enig referentiepunt wat de Brit zou draaien – toch razend benieuwd naar de gelauwerde artiest. Baby Keem’s ‘hooligan‘ herkenden we tussen al de macabere elektronica door. Zonder veel verpinken schakelde Leckey zo van logge trap richting techno en nadien thunderdome. Er zijn een aantal sets geweest die alle hoeken van het spectrum opzoeken, maar Leckey bracht één van de meest uiteenlopende sets op Horst.

Terug naar de put. Daar was de menigte en het enthousiasme gebleven nadat Meg10 haar set had afgesloten. Emma DJ & Otis moesten zeker niet onder doen voor hun voorgangers. Alsof het een trend was om zo’n groot mogelijke mengelmoes aan genres voor de dag te leggen deden ze er nog een schepje bovenop. ‘Like a G6’ door de blender? Helemaal prima.

Tussen al het feestgedruis door had Dienne intussen de ‘roll pitch yaw – surge heave sway’ quasi volledig laten vollopen. Haar muziek staat, zoals enkele anderen gecureerd op het podium, wat vreemd naast alle clubbers. Toch moest ze zeker niet onder doen voor de dj’s. De context en zaal deed zich er evenwel toe aan een fraai concert. Centraal stond ‘Addio’, Dienne’s debuutplaat. Die is hier en daar gevuld met wat elektronica en kreeg op Horst meer ruimte dan op plaat. ‘Felicitazioni’ is er eentje die qua kruisbestuiving pal in het midden ligt. Ook andere tracks leken hier en daar een tikkeltje meer elektronica te hebben gekregen. De manier waarop ze klarinet en dwarsfluit daarin verweefde, indrukwekkend.

Het orgelpunt van een hele dag in de Vesshcell was ongetwijfeld de set van Yazzus. De booth was intussen volledig gevuld door dj’s die eerder al hadden gedraaid zoals Meg10, Anu en Berghain-resident Nathalie Seres wat op zichzelf al als een soort zegerondje aanvoelde. De nu in Berlijn wonende Yazzus haalde tijdens haar set eindelijk eens wat footwork boven. Al droop ze van ghettotech en techno richting bouncey juke en van hardcore naar UK funky. Ze stoof, vaak voorzien van een kamerbrede glimlach, gewoon door alsof ritme’s en tempowisselingen haar geen parten speelden.

Voor de set van Evian Christ moest een deel van het podium ontruimd worden. Hierbij kon je de flashlights, die Christ in grotere producties en eigen shows zoals op Primavera Sound vorig jaar, duidelijker zien. Al vermoed ik dat je die zonder het publiek rondom hem ook wel hun effect zouden hebben gehad.

Christ was gisteren een beetje zoals een pak friet op festivals. Je weet wat je kunt verwachten. In het geval van Christ; stevige trance. Het is zeker goed, maar verrassen doet het toch ook niet echt. Openen deed ie zo met ‘Ultra‘ waarna het al vrij snel richting stomende trance ging. Je kreeg je Moby‘s, Tiësto‘s en andere hardere trance stampers. Al gooide ie er hier en daar wel een puike remix in van commerciële nummers. Toch leek Christ z’n set vooraf al geprepareerd te hebben en was er dus van enige spontaniteit in song-selectie weinig sprake. Bovendien stond hij zo stoïcijns achter zijn booth dat het moeilijk was om ook maar een beetje enthousiast te worden van zijn set.

Het contrast met iconen dBridge & Donato Dozzy was enorm. In een afgeladen EYES. EYES. baby. schotelden de twee de ene drum ‘n bass-banger af na de andere. De symbiose en het plezier tussen de twee was opmerkelijk. Jungle, riddim en hier en daar een streep pulserende techno vulden daarnaast het laatste halfuur van de uitzonderlijke back to back-set. Onder de heen en weer jengelende in het rood-verlichte hamer, legde het duo met een stevige hardcore-plaat het laatste loodje. Zo viel, onder luid applaus voor de twee, het doek van een bijzonder geslaagde editie van Horst.