Voor deze MOODS! avond in hartje Brugge koos Cactus Muziekcentrum twee achtergrondzangeressen die sinds kort solo het roer hebben overgenomen. Rosa Butsi zingt bij Douglas Firs en had al langer zin om die stap te zetten. Naima Joris waagde pas op 27-jarige leeftijd solo te gaan na jarenlang voor Raymond van het Groenewoud en Isbells gezongen te hebben. Beide muzikanten besloten in full lockdown een eerste ep uit te brengen. Het debuut ‘Naima Joris’ wordt nu al een belpopklassieker genoemd terwijl ‘Circle one’ van Rosa Butsi in kleinere kringen zijn weg baande.
De winnares van Soundtrack 2020 gaf toe zenuwachtig te zijn maar buiten de twijfel welke gitaar ze moest bespelen was dit niet te merken. Rosa Butsi, echte naam Roos Denayer, speelde uitzonderlijk. Solo speelt ze zonder de vaste begeleiding van Trui Amerlinck (Tsar B, Nabou). Deze teleurstellende vaststelling kwamen we snel te boven na opener ‘César’. Het is één van de zes nieuwe nummers die ze op het middeleeuwse binnenplein speelde.
Rosa Butsi is volop in de weer met haar volgende ep – of wordt het een album? – en lichtte zonder aarzelen de sluier hiervan. Titels van nummers ontbreken dan ook verder in dit verslag. De concertfilm die ze in de lente maakte (zie hierboven), geeft je een indruk van dat nieuwe materiaal. Wat de onbekende songs wel hadden was een meer dan bekoorlijke gitaarbegeleiding en knappe wendingen. Elektrische gitaren in een open stemming lieten haar stem toe vrij en ietwat jazzy rond te zwerven. De bluesy afsluiter deed ons even vergeten dat Naima Joris nog gepland stond en bevestigde de belpopwaarde van Rosa Butsi. Ze beschouwde zichzelf als het voorprogramma van Joris maar ondanks – of net dankzij haar soloprésence – kreeg ze iedereen op het puntje van hun stoel. Tot haar verbazing toe.
Naima Joris had wel haar band mee en voegde zich nederig naast hen op het podium. Na een korte begroeting deelde ze pardoes mee: “In 2018 stierf mijn zusje. Aan kanker.” De sfeer onder het publiek verdween niet maar kreeg wel een kil kantje. Tijdens ‘My home’ was snel duidelijk dat Joris meer kan dan enkel backing vocals zingen: haar vibrerende altstem kan een ziel in twee snijden en haar serene pianobegeleiding stond volledig in dienst van haar stem. Haar sopraansaxofoon gaf haar dan weer even ruimte om te improviseren.
Verder waren de ijzige nummers uit haar debuut-ep als de covers die ze bracht van hoog niveau. De verlangende saudade in het fadolied zou Portugese fadistas met de ogen doen draaien. De volledig herwerkte Duke Ellington-cover zou hem dan weer in zijn graf doen draaien. Wij konden deze originele interpretatie wel smaken. Als bisnummer coverde Joris Indiestyle-favoriet Bedouine, wat perfect bij Joris’ stem aanleunde. Tussendoor passeerden nog een eigen bossa nova en “mijn lockdown walske” die de set acht extra levens gaf. Voor iemand die de dood als thema koos, was Naima Joris warmbloedig, empatisch en alert.