De lokale bevolking droomde het al lang, al was dit misschien niet meteen wat ze in gedachten hadden: gisteren werd Antwerpen tijdelijk de hoofdstad van de onderwereld. Dat complotteerden Hide en The Soft Moon in Trix. Foto’s door Lotte Torsin.
Hide’s wierookstokjes deden je nochtans aanvankelijk anders vermoeden. Hide verbindt visual artist Heather Gabel en percussionist Seth Sher, een theatraal en onkerkelijk huwelijk tussen post-industrial dark wave en visuele performancekunst. Met broek aan flarden, vervormde horrorvocalen en opmerkelijk veel oogwit, bespeelde Gabel headbangend het schaduwspel en de electronica in ‘Fucked (I found heaven)’. “I want people to feel afraid” zei de artiest in een interview over haar langspeeldebuut ‘Castration anxiety’, dat eind maart uitkwam. Die opzet slaagde.
Met “people” doelde eerder op “rapists, marginalizers, oppressors”, dan op het ietwat uit het lood geslagen zwartjassenpubliek. “So many people live in fear all the time because of who they are. My songs are about turning it back on the people who prey on them.” Met vervormde noisy veldopnames wou het duo tegelijk een staatsgreep plegen en een uitlaatklep bieden voor patriarchaathaat. Het duo was goed op elkaar afgestemd, maar ondanks de zinderende bassen waar je broekspijpen van meetrillen, moesten ze het toch vooral van de performance hebben. Gabel is dan ook in de eerste plaats een visual artist.
The Soft Moon gaf minimalisten ongelijk. Met linkerhand op een miniatuurdrum, rechterhand op de synths en lippen voor de micro opende Luis Vasquez met het immer beklijvende ‘Deeper’. Snel dook een gitaar op voor ‘Circles’, een nummer uit zijn nog door gitaar en fluisterstem gedomineerde debuutplaat. Danspasjes volgden de gitaar, met een ietwat te vrolijk Parquet Courts-animo voor de donkere nummers. Niet alleen Vasquez huppelde door zijn arsenaal instrumenten. Ook de twee muzikanten ruilden om de haverklap gitaar of akoestische drum in voor synths en drumpads. In ‘Wrong’ dook Vasquez iets op van achter het podium dat we uit gebrek aan correcte terminologie een “blikken ton” dopen. More is more.
De verwijzing naar Parquet Courts is niet zo uit te lucht gegrepen als je zou denken. Beiden grijpen terug naar punk en de jaren ‘80. Vasquez verzoent een generatie post-punk en new wave met modernere kraut én zijn Cubaanse nalatenschap, zoals blijkt uit de reeks percussie-instrumenten, in een hobbelige zoektocht naar heling van trauma en zelfhaat (“I wish I could be somebody else/Cause it burns” (‘Burn’), “How can you love someone like me?” (‘The pain’)).
The Soft Moon slaagde erin te dansen naar de pijn: de rauwe thematiek stond in scherp contrast met de slimme riffs en ritmes. Het headbangen gebeurde, in tegenstelling tot bij het voorprogramma, niet alleen op podium. Waar je bij Hide met je ogen toe de grootste troef verloor, kon je ze bij Luis Vasquez gerust dicht laten. Ware het niet dat je zo zijn danspasjes en drumfolteringen miste.
Trix programmeert binnenkort Shht (29/11), Denzel Curry (29/11) en Angèle (30/11). Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.