Drie bands die een prachtige plaat afleverden dit jaar op één affiche: dat noemen wij een topavond. Des te meer is het jammer dat er al bij al (te) weinig volk kwam opdagen in Nijdrop te Opwijk. De afwezigen misten een prachtige avond.
Ansatz Der Maschine speelde met zichtbaar plezier. De combinatie van soms dromerige electronica en de live instrumenten (met onder meer mandoline, saxofoon en hoorn) levert de ideale voedingsbodem voor de zangpartijen van zangeres Leen. Bovendien krijg je als bonus soms eenvoudige, steeds betoverende visuals te zien, die de sfeer van de nummers extra ondersteunen. Rijkelijk wordt geput uit ‘Heat’, en daartussen een lied uit het oudere ‘Painting Bad Weather On Her Body’. Het magistrale einde vormt, net als op ‘Heat’, ‘A Never Ending Blues’, exploderend in een brok post-rock geschoold op bluesleest.
I Am Oak heeft één van de mooiste platen van dit jaar gemaakt, met ‘Nowhere Or Tammensaari’. Daaruit plukte de band de openingsnummers van deze avond, en er werd ook geëindigd met ‘Reins’ en ‘Palpable’. Opvallend is hoezeer de nieuwe songs eruit springen, in een set waarin ook de twee vorige platen vertegenwoordigd zijn. We zagen I Am Oak al eens op de Gentse Feesten aan Sint-Jacobs, veel te vroeg op de avond, en toen dachten we dat het daaraan lag dat ze de verwachtingen die het recente album creëerde, niet konden inlossen. Jammer genoeg bleek ook in een kleine zaal de lat te hoog om de magie van ‘Nowhere or Tammensaari’ ook live waar te maken. Daarvoor ging de vaart te vaak uit het concert: de gitaren werden veel en lang gestemd en de groep heeft weliswaar een vreemde, droge en zelfs wat bizarre vorm van humor om uit te putten voor de bindteksten, maar die geven teveel de indruk dat de bandleden zelf ook niet zo goed weten wat aan te vangen met de lange stiltes.
Flying Horseman startte de set met ‘T.M.L.’, dat ook het dit jaar verschenen ‘Twist’ opent, en dat is natuurlijk een goeie zet. Badend in rood licht werd een nachtsfeer opgeroepen waarin ook bands als Morphine en Soul Coughing, hoewel die een heel ander muzikaal palet bespelen, zich thuis voelden. Bert Dockx speelde zo enthousiast dat algauw een snaar brak, al was dat vermoedelijk niet voor het eerst, afgaand op het aantal reservesnaren waarmee hij zijn voorzienigheid op het podium etaleerde. Er waren hoogtepunten genoeg in dit optreden, zowel uit het recente album als uit voorgang ‘Wild Eyes’: het al eerder genoemde ‘T.M.L.’, ‘Twist’, bisnummer ‘Tied’ en ‘Landmark/Lament’, dat getooid gaat met regelrechte U2-riffs uit de periode ‘Achtung Baby’ en ‘Zooropa’. Hoewel de bandleden moe waren en de frontman zelfs een beetje ziek, kregen we een kort maar krachtig optreden dat ons de nieuwe dag inleidde, want middernacht was intussen verstreken.
Nijdrop zet binnenkort onder meer Tommigun + Float Fall (11.10), Dans Dans (17.10) en Team Me (07.11) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.