Met een beperkt aantal podia, maar een maximum aantal veelbelovende acts ging in Groningen gisteren Eurosonic Noorderslag van start. Alexander Spriet en Thomas Konings onderzochten welke nieuwkomers je dit jaar zeker live aan het werk moet zien.
Onze eerste voorzichtige stapjes in de Groningse binnenstad brachten ons naar pop-upstore For The Time Being waar Max Colombie en Ozan Bozdag van Oscar & The Wolf een akoestisch setje kwamen spelen. Met sobere begeleiding maakte de stem van de frontman des te meer indruk, maar na een drietal nummers was het net die eenvoudige omkadering die het allemaal wat eentonig maakte. Net wanneer we in slaap leken gewiegd te worden schudde het tweetal ons gelukkig nog wakker met hun wondermooie versie van ‘Freed from desire’.
Dan klonken Soldier’s Heart met hun niet-akoestische set voor een beperkt publiek in de pop-upstore toch iets interessanter. Het viel vooral op hoe goed de nieuwe liedjes ineen staken en de band met een breed en druk klankenpalet toch enorm aanstekelijke muziek wist te maken. Op het podium werd er meer gedanst dan ervoor, maar het werkte aanstekelijk en sierde de groep haar enthousiasme. Als hun optreden ‘s avonds in de extended version net zo goed was, overtuigde het vijftal zonder twijfel een heleboel nieuwe fans.
De eerste band die we van het officiële programma zagen was Aquilo, een jongensduo dat live aangevuld wordt met nog twee extra bandleden. Hun geluid klonk mooi en hedendaags – vooral in een uitstekend begin -, maar miste originaliteit en variatie. Het tweetal bracht immers het soort donkere pop dat momenteel buzzblogs overspoelt; de set bevatte echo’s van SOHN, het tempo van Lana Del Rey, snuifjes klassieke piano en de sfeer van Oscar & The Wolf. Momenteel lijken de Britten nog niet uit de blogosfeer te kunnen breken. Kritische journalisten zijn enerzijds wel aan iets nieuws toe, het publiek verwacht anderzijds waarschijnlijk nummers met meer hitkwaliteiten.
Zonder echt te weten wat te verwachten trokken we vervolgens richting News Cafe, waar we hoopten meer te weten te komen over de mysterieuze BEA. Haar band was van kop tot teen gekleed in het wit terwijl de Nederlandse zangeres zelf in een donkere wetsuit het podium betrad. Het legde de verwachtingen voor een spannende act alleen maar hoger. Jammer genoeg ging het vanaf dat moment alleen nog maar bergaf. Het openingsnummer was leuk, maar legde jammer genoeg al bloot dat BEA’s stem best wat pit mist. Op geen enkel moment wist haar keelgeluid te overtuigen en ook de naar Poliça neigende trucjes met autotune konden de set niet redden.
Voor het eerst begaven we ons naar Groningens grootste zaal VERA voor het optreden van Kaleo; een quasi-blind gokje in de veronderstelling dat IJslandse muziek altijd goed is. Dat bleek dus niet het geval. De ruige rockers brachten het soort Zwarte Cross-folk dat niet bepaald verzadigd is van subtiele details en eerder om bier en Dropkick Murphy-weides vraagt. De zanger zijn impressionante stem croonde wel voortreffelijk over de grootste instrumentatie heen, maar ondanks het ontegensprekelijke vakwerk, maakte het de show alleen maar meer clichématig. Waar strijkers en classic-rockuitspattingen de bombast van het hele optreden kleurden, maakte net een ingetogen Bon Iver-stukje het meeste indruk. IJsland en bombast gaan steevast hand in hand, maar we hebben het eerlijk gezegd liever niet op deze manier.
Daarna was het tijd voor de meest bizarre show van de avond, die van Hinds (FKA Deers, foto) in Huis De Beurs. Gedurende de hele show vuurden de steeds meer gefrustreerde dames hun verzoekjes af op de geluidsman, maar die deed schijnbaar nooit wat hem gevraagd werd. Het resulteerde in een overdreven rommelige start die door de lange pauzes ook vaart mistte. Na een paar nummers besefte het viertal evenwel dat de show ook met technische problemen gewoon moest doorgaan en dus beslisten ze hun beste kattengejank en rammelende deuntjes boven te halen tijdens het meest controversiële half uur van de avond. Terwijl de zaal al snel helemaal leeg liep, toonden de Spaanse meisjes hun losbandige temperament. Dankzij tempoversnellingen en onverstaanbare en doorheen lopende zanglijnen leek de muziek al net zo impulsief en levenslustig als het kwartet zelf. Hoe vals het geluid op dat punt klonk, was niet van belang. Het ging over de korte energiestoten die je bloed net een tikje sneller deden stromen. Zo slecht, maar zo goed.
Ook het IJslandse trio Vök – voor de gelegenheid met vier – wist ons te overtuigen. In de aardig volgelopen kelder van het News Cafe speelden ze een verrassend strakke elektronische set, met beats die ons in de eerste plaats aan The Knife deden denken. Toch bewees de groep over een eigen geluid te beschikken door het gebruik van een saxofoon. Bij het rustigere ‘City by night’ mocht deze zelfs het voortouw nemen, waardoor het geheel zowaar een licht sensuele toets meekreeg. ‘Before’ bleek uiteindelijk het grootste prijsbeest van de IJslanders, met een aan The xx herinnerend gitaarlijntje waar de saxofoon dan zachtjes omheen spinde. Meer van dat graag.
Afsluiten deden we met Samaris op de mainstage van het Grand Theatre. Het drietal vertoont los van hun nationaliteit heel wat gelijkennissen met Vök, maar wist ons toch net iets meer te imponeren. De hese Björk-achtige stem van zangeres Jófríður Ákadóttir, de licht pompende electronica en het zachte geluid van een klarinet bleken een gouden combinatie. De band maakte het zich nochtans niet makkelijk met vaak lang uitgesponnen nummers, die bij sommigen wel als eentonig zouden kunnen overkomen. Desondanks wist Samaris de volledige drie kwartier te boeien en leidde het ons al dansend richting zoete dromen over het betoverende IJsland. Festivalorganisatoren die nog iemand zochten om in een kleinere tent op te warmen voor hun headliner Björk mogen bij deze hun zoektocht staken.
Verslag van Oscar & The Wolf, BEA, Vök en Samaris door Alexander Spriet, verslag van Soldier’s Heart, Aquilo, Kaleo en Hinds door Thomas Konings.