Werchter Boutique: de ontzagwekkende herrijzing van Stromae is een feit

Had je als een vliegende reporter even op de weide gewandeld en de vraag aan festivalgangers gesteld voor wie men specifiek kwam, dan had het gros je waarschijnlijk geantwoord met ‘Stromae’. De maestro keerde gisterenavond voor de eerste keer sinds 2014 (!) terug naar de Werchterse weide waar hij de geschiedenisboeken inging en de vele sceptici toen lik op stuk gaf. Op Werchter Boutique herrees Stromae uit z’n assen, opende hij z’n vleugels, deed er tussendoor nog een artistiek danspasje bij – en wij zagen dat het goed was.

Werchter Boutique is, net zoals dat andere Werchter-zusje Classic, een ééndagsevenement. Een mooie daginvulling met achteraf een mooie headliner als kers op de taart. Toch laat de geschiedenis ons toe te zeggen dat de theorie niet altijd de praktijk is. Zo bleek ook gisteren weer. Blackwave. opende zo voor een vrij mak publiek de debatten. Hoewel hun muziek ergens tegen dat van Anderson .Paak aanleunt, bleek enkel het vak vooraan het verhaal mee te hebben. Het duo, bestaande uit Willem Ardui en Jean Atohoun en aangevuld met een zeskoppige band, vuurden nochtans de ene banger na de andere af op het publiek.

Zo werd ‘GoodEnough’ al een sinistere poging tot het meekrijgen van het publiek. ‘The antidote’, ‘Swish’ en ‘Whasgood?!’ passeerden daarna aan ijl tempo de revue. Hoewel ‘A-okay’ nog maar pas werd uitgebracht, deed het nummer het evenwel vrij goed. Een voorbode van een goede, tweede plaat(?) Nadien werd er, voorzichtig, gemosht op ‘Up there’ en klaarden ‘Big dreams’ en ‘Elusive’ de moeilijke klus.

Hoe Arsenal in het voorprogramma van Stromae was gesukkeld, is waarschijnlijk een verhaal voor aan de haard. De band van John Roan en Hendrik Willemyns spelen al jaar en dag festivalweides plat, vaak zélf als headliner. Hier fungeerde de band als hitmachine om het publiek warm te draaien – wat hen zonder enige moeite lukte. Roan is een rasentertainer pur sang. Met z’n band heeft hij al verschillende keren Werchter plat gespeeld en dat was nu niet anders. De band raasde door al z’n hits heen. Zo ging ‘Amplify’ heerlijk over in het uitgerokken ‘Saudade pt. 2’. Nadat “vers bloed” Felix Machtelinckx van Tin Fingers even nieuwe single ‘Animal’ kwam voorstellen, ging de setlist resoluut richting een absolute apotheose. Met tweeluik ‘Estupendo’ en ‘Lotuk’ werd de weide voor een eerste keer in lichterlaaie waarbij iédereen leek mee te zitten in de trance van Roan.

Hoe de band afgelopen week schitterde tijdens golden hour op Primavera Sound, zo dood sloeg de band op de Werchterse weide. Dat lag niet per se aan Khruangbin. Het trio speelde namelijk voornamelijk hun grootste nummers à la ‘August 10’, ‘Evan finds the third room’ of ‘Pelota’. Daarnaast had de band z’n huiswerk gemaakt en trakteerde ze tegen afloop het publiek op een cover van ‘Rhythm is a dancer’ dat naadloos aansloot op ‘People everywhere’. Hét hoogtepunt voor waarschijnlijk vele mensen die anders nauwelijks kaas zullen gegeten hebben van het wonderlijke, met psychedelische klanken vermengde gitaargepingel van Mark Speer. De man doolde zonder grijns het hele podium rond en dook zelfs even in het publiek. Even vreesden we dat Speer gewoonweg de uitgang zocht, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Al zal Khruangbin zich deze passage op Werchter zich wel nog even herinneren. Of juist niet.

Nadien was het de beurt aan Years & Years ofte Olly Alexander, die recent nog z’n hele band met hun hebben en houden op straat zette. Tegenwoordig fungeert Alexander dus als een soort Brendon Urie om de naam en faam van de band hoog te houden. Al leek de show eerder op een uit de hand gelopen carnaval- en verkleedfuif dan een degelijk pop-optreden. Podiumstukken als een telefooncel, een bed en vijf bevuilde toiletten werden gebruikt om z’n act wat kracht bij te zetten, al vermoeden we dat het vooral de zwakke songs moet helpen verdoezelen. Het hielp ook niet dat Alexander zélf weinig zong en het gros van z’n nummers over liet aan z’n backing zangers terwijl hij vunzig danste met z’n dansers. Hitjes als ‘Shine’, ‘Desire’ of ‘King’ werden lichtjes herwerkt waardoor ook dat stukje van de show verdween in complete nietigheid. Next.

Rond de klok van achten tekende zich een volksverhuizing op richting de mainstage. Alle dekentjes, parasollen en andere clichés werden opgeborgen want Stromae was aan zet. De indrukwekkende productie van de man werd bij aanvang opgezet en voorspelde alleszins al een technisch hoogstandje. Dat de man in daglicht moest spelen terwijl er geen kat meer op plaats bleef voor Gorillaz nadien, vinden we oprecht jammer. Niet alleen omdat Damon Albarn en co beter verdienen dan een half gevulde weide, evenwel omdat Stromae’s show beter zou hebben uitgepakt in het donker. Misschien was het een toegeving aan de horde vip’s die het voorvak voor aanvang mochten bivakkeren om dan op tijd terug thuis zouden geraken. Dat Boutique een soort personeelsfeest voor hoofdsponsor KBC was, werd na een kleine wandeling doorheen het terrein evenwel duidelijk. Een deel van het terrein (Klub C en de Barn) was namelijk enkel toegankelijk voor hen. Speciaal.

De maestro was helemaal in z’n sas en sprak het publiek zowel in het Frans als koddig Nederlands toe. Met een brede glimlach zette de man ‘Invaincu’ in dat werd gevolgd door ‘Fils de joie’. De nummers toonden meteen weer die enorme verscheidenheid in z’n muziek aan de dag. Met ‘Tous les mêmes’ werd na een eerder voorzichtige start, de zangregisters voor een eerste keer ten volle geopend. Toch werd er na die ene hit terug gegrepen naar de nieuwe plaat ‘Multitude‘ dat het gros van het publiek weer de mond deed snoeren. De plaat is een succes, maar kent nog niet de resem hits die ‘Racine carnée’ bevat.

Stromae wisselde echter emotionaliteit en zwartgalligheid altijd af met een dosis humor en gelukzaligheid. Zo liet hij een ludiek dansje op de schermen projecteren tijdens ‘Santé’ waar, naar eigen kunnen, het publiek dit zonder verpinken over nam. Op het uur haalde hij een geblokte oranjegroene gillet boven die voor fans maar één ding kan betekenen: ‘Papaoutai’. Het anthem liet een golf van ontlading achter over de weide, waarna ‘Ta fête’ er nog een schep bovenop deed. Nummers als ‘Formidable’ en ‘L’enfer’ lieten dan weer een brok in de keel achter. ‘Alors on danse’, uiteraard, was dan weer een magnifiek einde van een uitgekiende show. “Landgenoten, hartelijk bedankt“, sloot hij officieus af. Wel, u bent bedankt.

Het licht mocht nadien uitgedaan worden door Damon Albarn en de zijnen. Gorillaz fietste door oud en nieuw werk, al was het gros van het publiek (en de sfeer) eigenlijk al vertrokken. Zo passeerde ‘Last living souls’ al vrij vroeg in de setlist, maar had het niet het verhoopte ontstekingsgevaar in zich als gedacht. Sterker nog, de schwung werd er nooit echt helemaal ingebracht tot irritatie van Albarn die armophalend en in het publiek duikend méér wilde. De man lééft van publieksinteractie en dat was gisteren maar weinig te vinden.

Na een resem hits, kakte het na ‘Fire flies’ en ‘Rockit’ jammer genoeg weer in. Als klap op de vuurpijl verwelkomde De La Soul voor ‘Feel good inc.’ het publiek met een cynische “sleepy people” en sloot af met een vrij onbeschofte “Gorillaz isn’t living here, you gotta be happy they’re even coming here“. Dat de band aan een sneltempo z’n setlist aan het afwerken was, was toen wel meer dan duidelijk. Toen we met nog een halfuur settijd huiswaarts werden gestuurd, was dat evenwel niet meteen een grote verrasing. ‘Momentary bliss’ mocht dan wel nog even de voorste rijen aan het hossen hebben gezet en Fatoumata Diawara eerder in de show haar beste beentje bij ‘Desolé’ hebben voorgezet. Het bleek allemaal tevergeefs en gaf een eerder wrang gevoel aan een anders prima Werchter Boutique.

Volgende week vindt TW Classic plaats op de weide van Werchter, in het eerste weekend van juli is het festival zélf aan de beurt. Tickets voor TW Classic zijn nog steeds beschikbaar via de website van het festival. Rock Werchter is echter al even volledig uitverkocht.