In Europa brengt het amper wat rimpels boven water, maar in de Verenigde Staten zijn de Grammys nog steeds de Oscars van de muziekwereld, inclusief een historisch tekort aan alles wat niet blank, rijk en mannelijk is. Het mag echter gezegd zijn, 2019 was een gezegend jaar waarop de stokoude organisatie een verandering leek in te zetten: Cardi B, Childish Gambino of Lady Gaga, allen kregen ze welverdiende medailles opgespeld. Kacey Musgraves ging aan de haal met de meest prestigieuze award voor album van het jaar: haar countrypoppareltje ‘Golden hour’ is een megasucces in de VS, waar het hier amper een wenkbrauw doet omhoog gaan. Bericht aan iedereen die vatbaar is voor de Taylor Swift ten tijde van ‘1989’: je zal als een baksteen vallen voor de nieuwe popkoningin. Je hoeft gelukkig niet naar de Grammys te kijken om dé muziek van het moment te kennen, onze plonsjes in de gaten houden is genoeg. Deze week werd er uitzonderlijk veel straffe indierock gereleased, maakte Ariana Grande een ijzersterk popalbum en ramt Namdose ons wakker van over de taalgrens. Er zijn met andere woorden weer een resem ijzersterke plonsjes opgevist van de hand van Staf en Zeno, een handige spotifyplaylist vind je onderaan.
Charly Bliss – Capacity
Eerlijk, wij waren niet helemaal mee met het bejubelde ‘Guppy’ van Charly Bliss, een throwback naar de jaren 90, toen poppunk nog goed jengelde. ‘Capacity’ laat die punk achterwege en toont zich als een torenhoge indiepopsong om diep te koesteren. Er is een hypnotiserend synthriedeltje, enkele keteldrums en vooral een massief refrein. Misschien moeten we de songs achter het gerammel op ‘Guppy’ toch maar eens een tweede kans geven. (Zeno)
Bibio – Curls
Na enkele uitstapjes naar de r&b, house en piano-ambient op zijn laatste releases, keert Bibio met ‘Curls’ terug naar de folky lofi van weleer. Met gitaar, mandoline en een sierlijke viool bezingt Stephen Wilkinson zoals altijd de natuur. Wie zich graag herderlijke taferelen uit de Romantiek voorstelt, vindt in deze nieuwe single een gepaste soundtrack. (Staf)
SOAK – Valentine shmalentine
Valentijn is simpelweg een goeie moneygrab van een industrie naar keuze, maar als je dan toch je geld wil spenderen, geef het dan aan SOAK voor de goudeerlijke indierock die onze groeipijnen verzacht. (Zeno)
These New Puritans – Anti-gravity
Dreunende percussie, bedwelmende pianomotieven en vage teksten, These New Puritans is nog geen haar veranderd ook al zijn we zes jaar verder sinds ‘Field of reeds’. Is gelukkig ook van de partij gebleven: uitzonderlijk goedgeplaatste dramatiek. Het ziet dus er naar uit dat het aankomende album ‘Inside the rose’ wederom een schot wordt in de, tsja, roos. (Zeno)
Ariana Grande – Bad idea
We dachten nooit dat Ariana de overstap naar charismatische, eigenzinnige popster even gracieus ging maken als pakweg Rihanna, maar kijk, hier zijn we dan. ‘Thank u, next’ is een album dat als geen ander de brug tussen moody trap en vrolijke anthems optrekt, het water is diep en de stroming snel, maar Ariana houdt zelfverzekerd het boeltje recht van begin tot eind. Er zijn jolige bangers als ‘Make up’ of ‘NASA’, er is uitgekiende toppop als ‘Thank u, next’ of ‘Imagine’, en dan is er de badass trap als ‘Bad idea’ of ‘Break up with your girlfriend, i’m bored’. Smullen. (Zeno)
Foxygen – Livin’ a lie
Ooit had Foxygen ons bij het nekvel gegrepen met het ellenlang getitelde ‘We are the 21st century ambassadors of peace & magic’, een genreverkennend album dat de moeilijke grens tussen pastiche en pretentie bewandelt. Intussen zijn ze ons alweer enkele jaren kwijt geraakt met hun schijnbaar grenzeloze honger naar kitsch, maar ‘Livin’ a lie’ lijkt een terugkeer naar de kwaliteit van weleer. ‘Livin’ a lie’ is niets vernieuwend, een perfect geproducete ballad over de gemaaktheid van Hollywood doorwoven met de nodige pathos. (Zeno)
Fontaines D.C. – Big
Recht uit Dublin, incluis sappig accent, rammen ze bij Fontaines D.C. onder de twee minuten een overdaad aan sarcasme door je strot. De gitaren jengelen als gouwe ouwe Parquet Courts, de swag druipt er vanaf, en wij zeggen: deze gasten worden big. (Zeno)
Namdose – Woe
Namdose, een welkome versmelting van BRNS en Ropoporose, voorziet ons van het nodige shot snoeiharde indierock. Enkele lieflijke strofes, beenharde refreinen en tempowissels later, zitten we na te hijgen in onze stoel. Topkwaliteit van eigen bodem. (Zeno)