De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Onder Verse Vangst serveren we wekelijks een handvol nieuwe Belgische nummers die je misschien over het hoofd zag, maar het beluisteren meer dan waard zijn. Support your local scene!
Naast dj, radiopresentatrice en promotor voegt Blck Mamba een nieuwe activiteit toe aan haar portfolio. Met de split-ep ‘What u gonna do/Baby got juice’ heeft ze voor het eerst eigen nummers geproducet. ‘Baby got juice’ vermengt invloeden van afrobeat, grime à la Scratcha DVA en opzwepende bassritmes. Een garantie op ontploffende dansvloeren dus. (Daan)
Wie in 2020 ook maar even naar Studio Brussel in tunede, hoorde High Hi steevast de playlist passeren – en terecht. Het trio werd met hun melancholieke mix van indie en rock één van de te in het oog te houden bands met kanonskogels als ‘Firepool’ en ‘Daggers’. Festivals afschuimen zoals dat hoort, zat er nog niet helemaal in maar daar komt volgend jaar zeker verandering in. Die malende “ooh-ooh-ooh” op het einde van deze single zal vast z’n werk doen, dat staat vast. Het nummer bouwt verder op de bands jangle-y sound al schemert er iets meer synthpop dan gewoonlijk wat het een catchy flair geeft. Voorts lijken de stemmen van Anne-Sophie Ooghe en Dieter Beerten nog beter af gestemd te zijn.
Je moet het voor deze supergroep niet echt ver gaan zoeken. Glitterpaard is een band bestaande uit Sarah Pepels (Portland), Philip Bosschaerts (Mintzkov), Johan Verckist (Wardrobe), Damien Vanderhasselt (Millionaire) en Frederik Bastiaensen (Marble Sounds) die enige tijd geleden een eerbetoon brachten aan de muziek van wijlen Mark Linkous. Vele winters later zit er zowaar een album in de pijplijn dat op 25 maart wordt uitgebracht. Uiteraard schemert de invloed van de man doorheen deze eerste single (en waarschijnlijk de plaat). Je kunt als band twee dingen doen; die omarmen of je ze laten versmachten. De band kiest overduidelijk dat eerste. Ze is met dit nummer wel degelijk haar eigen entiteit.
Het akoestische gitaargepikkel, de twangs die hier en daar passeren zijn vintage Sparklehorse. De bijna filmische strijkers dragen daar eveneens toe bij. De combinatie van Pepels en Bosschaerts op zang werkt echter aanstekelijk. Voorts geeft de nogal schorre stem van Bosschaerts in combinatie met de zachtere stem van Pepels de band hierdoor een andere edge. Hierdoor drukt de band op een vrij natuurlijke wijze de voor de hand liggende invloeden iets meer naar de achtergrond. Al kun je dat evenwel zeggen van de distorted gitaarlijnen als het drumwerk die zich een leven trachten te vinden naast de akoestische gitaar.
Kijk, technisch gezien is dit uiteraard geen nieuw nummer. Maar binnenkort wordt de allereerste plaat ‘Alas my love’ van The Bony King Of Nowhere éindelijk uitgebracht op vinyl. De plaat telt naast de reguliere nummers evenwel twaalf demoversies van die opnameperiode. Die demoversies voor het eerst kunnen horen, die toch altijd wel wat anders zijn dan de compleet afgewerkte nummers en de mogelijkheid hebben om ‘m eindelijk op je platenkast te hebben, is reden genoeg. Van die demoversies kregen we met ‘The sunset’, Bram Vaparys’ doorbraaksingle vele jaren terug, een eerste glimp op te vangen. Deze iets robuustere versie met iets meer nadruk op de treurige achtergrondvocals is naast de studioversie evenwel het beluisteren waard.
Wie fan is van de muziek van Altin Gün, heeft met deze nieuwe single van het Gentse Gaïsha er een leuke ontdekking bij. De (super)groep is gebouwd rond zangeres Aicha Haskal. Quasi alle leden van de groep kennen elkaar van bij Les Cerveaux Lents, een jazz-sextet dat allerhande strepen wereldmuziek toeliet in hun sound. De band bestond uit leden van Absynthe Minded en Va Fan Fahre (bij wie ook Haskal zong). Iedereen kent elkaar dus via via wel. De groep laat de jazz van Les Cerveaux Lents en de klezmer van Va Fan Fahre links liggen en focust op datgene wat hen schijnbaar allen verbindt; hun voorliefde voor balkanmuziek.
Deze tweede single, na ‘L’amour digital’, is een ode aan poëet Abdelhamid Farag. Hij overleed vorig jaar jammer genoeg. De man schreef en producete indertijd bij Va Fan Fahre en was heel erg close met de band. Het gros van de tekst in het nummer is van zijn hand. Haskal weet in het nummer moeiteloos te schakeren van zingen, parlando tot bijna rappen? De Franse toets doorheen het nummer is trouwens, chef’s kiss.