Voor een band die al vier albums lang quasi dezelfde sound hanteert (denk aan The Jesus & Mary Chain meets Joy Division) is het natuurlijk geen verrassing meer hoe plaat nummer vijf zal klinken. Zelfs met een nieuwe drumster onder de arm – die eveneens een streep mag meezingen – vaart A Place To Bury Strangers uit New York halsstarrig dezelfde koers. Wie de vorige albums al teveel van hetzelfde vond, laat ‘Pinned’ sowieso beter links liggen. Krijg je echter niet genoeg van deze donkere, lawaaierige postpunk, dan is het wederom genieten geblazen.

Net als bij de vorige lp ‘Transfixiation’, is het gitaarlawaai op deze plaat ingeperkt tot slechts enkele venijnige uithalen. Sporadisch krijgen we wel wat gecontroleerde feedback over ons heen, maar het lijkt erop dat frontman Oliver Ackermann onze oren bewust minder wil pijnigen en vooral inzet op sfeergeluiden. De omineuze bas van Dion Lunadon zorgt als vanouds voor de melodie, terwijl het elektronische en akoestische drumwerk van nieuwe aanwinst Lia Simone Braswell de muziek van no-nonsense ritmes voorziet. Merkwaardig is wel dat ‘Pinned’ een warmer, meer naturel geluid voortbrengt dan de overige albums, een positieve ontwikkeling die vooral te danken is aan de gortdroge productie.

‘Pinned’ is een vrij cohesieve plaat geworden die eigenlijk geen mindere nummers kent, maar ook weinig echte uitschieters. Als we twee toptracks moeten kiezen, dan gaan we voor ‘Was it electric’ en ‘I know I’ve done bad things’. Wellicht bedoeld als rustpunten, laten deze songs een verrassend milde kant van de band horen, met opvallend veel oog voor melodie. Verder krijg je vooral wat je verwacht : enkele rechttoe rechtaan rockers zoals ‘There’s only one of us’ of ‘Too tough to kill’ en wat sfeervolle postpunk (‘Situations change’, ‘Keep moving on’). De vrouwelijke vocalen van Braswell zijn een leuke toevoeging, al kunnen deze niet maskeren dat het trio op deze plaat opnieuw dezelfde truc opvoert als voorheen.

Iets negatiefs schrijven over ‘Pinned’ is moeilijk, want nergens klinkt het echt ‘verkeerd’. Het is gewoon spijtig dat New York’s loudest al vijf albums lang voor dezelfde parochie preekt , waardoor het misschien eens tijd wordt dat er op muzikaal vlak een nieuwe frisse wind waait. Shockeren doet A Place To Bury Strangers ook al lang niet meer. Als we omvergeblazen willen worden, zetten we toch gewoon het debuut op? Echter, zolang de live optredens indrukwekkend blijven en het trio schappelijke platen blijft uitbrengen zoals deze, gaan we zeker niet reclameren.

Op 29 april stelt A Place To Bury Strangers hun plaat live voor in de TRIX.