Sloomheid regeert op ‘Sugar at the gate’ van Tops

door Max De Moor

Het Canadese Tops zocht zonnigere oorden op op voor de opnames van derde plaat ‘Sugar the gate’. Van het koude Montréal trokken ze naar Los Angeles. In zusterstadje Glendale toverden ze een oud bordeel om tot repetitieruimte en doopten het ‘Glamdale’. Die aanpak is vintage Tops, tongue-in-cheek en sympathiek. Voorganger ‘Picture you staring’ leverde hen dan ook een bescheiden doch fanatieke fanbase op. Wie de groep toen live aan het werk zag, ging ongetwijfeld even vurig op in de groove, als in de stiekeme wens om na het concert gezellig te pintelieren met de band. Helaas: hoe graag we er ook bij waren geweest in ‘Glamdale’, we moeten het stellen met het resultaat van hun verblijf in de city of angels.

Nog even terug naar ‘Picture you staring’: die plaat charmeerde in eerste instantie met vrolijke gitaarpop, maar misschien liet buitenbeentje ‘Outside’ uiteindelijk wel de diepste indruk na. Bijna het het hele nummer lang houden de gitaren zich gedeisd, zodat Jane Penny’s honingzoete stem zich kan neervlijen op een gloedvol synth-tapijtje. Eleganter wordt een ballad niet. Tussentijdse singles ‘Anything’ en ‘The hollow sound of the morning chimes’ voorspelden meer van dat. Het verrast dus niet dat ‘Sugar at the gate’ doorgaat op dat elan en bol staat van de slow jams, maar, het moet gezegd, nergens halen ze hetzelfde niveau. Opener ‘Cloudy skies’ is nochtans een goeie poging: Penny weet hoe ze hijgerig een noot naar haar hand moet zetten en het spaarzame arrangement trekt je het album binnen, snakkend naar meer. Kan tellen qua voorspel.

Helaas blijft het daarbij. Tops komt op hun nieuwe album zelden van de grond. Bescheidenheid mag dan het handelsmerk zijn van de groep, hun kracht schuilde er net in om met weinig middelen trefzekere popnummers te schrijven. Subtiel en toch verslavend. Nu slaat de slinger net iets te ver door naar verveling, vooral op de tweede helft van de plaat. Zo valt het saaie ‘Marigold & gray’ helaas niet anders te beschrijven. Zonde, want een dromerig pareltje als ‘I just wanna make you real’ gaat op die manier totaal verloren. Tops heeft je immers net vakkundig doen indutten. Is het de schuld van de Californische zon? Feit is dat hun slome ‘lazy summer’-vibe de warmte mist die ons bijvoorbeeld elke zomer doet teruggrijpen naar het debuut van Washed Out.

Er is gelukkig ook goed nieuws. Single ‘Petals’ is een discreet hitje, zoals alleen Tops ze schrijft. Muzikaal knipogen ze gezwind naar Fleetwood Mac en vocaal hoeft Penny niet onder te doen voor Stevie Nicks. Met herkenbare, melancholische tekstflarden als “Got a phone full of numbers and a list full of names, no one to call, not much to say” countert ze de lichtvoetige melodie. Ook ‘Further’ en ‘Dayglow bimbo’ zijn het onthouden waard. We zouden het drietal prompt een koude, Canadese winter willen toewensen opdat onze liefde voor hen niet bekoeld raakt.