De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!
Sinds dit jaar bundelen we onze vangsten in een Spotify-playlist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.
Kassett is hier de voorbije jaren al meermaals als persoonlijk lievelingetje geportretteerd, en ook z’n zijprojecten – Coco Haram, de track(s?) met Zwangere Guy – konden moeiteloos bekoren. Onlangs dropte Gavin Vanaelst onder het nieuwe alias DJ Charme een album. Z’n producties hier voelen wat minder overweldigend en iets melodie-gerichter qua sound, al hoeft dat geen afbreuk te doen aan de intensiteit dat dit electronicawonderkind in elke track legt. Check ‘Aurora X’, dat weightless synths vlekkeloos verzoent met beukende beats.
Over electronica-wonderkinderen gesproken: ook Title kwam deze week met een nieuw plaatje naar buiten. De Antwerpse artiest speelde onlangs nog een prominente producersrol op Baloji’s bom van een single ‘L’hiver indien’ en enkele andere tracks van diens nieuwste worp, maar had duidelijk ook honger naar z’n eigen vette beats. De ep ‘Rapture’ staat er alvast bol van. Ergens tussen LTGL en Uphigh Collective in goochelt Title met gecrushte bassynths, overstuurde melodieën en schizofrene ritmes, bedekt onder een aardig laagje opgefokte samples. Naar onze mening vat ‘Organ of death’ dat netjes samen.
The Black Heart Rebellion is ongetwijfeld een van de meest eigenzinnige, soms onvatbare bands in ons land, dus je kan je indenken wat er gebeurt als je ze uitnodigt om een soundtrack bij een film te gaan maken. De Turnhoutse editie van filmfestival MOOOV vroeg het hen, en de keuze van TBHR bleek naar ‘A girl walks home alone at night’ uit te gaan, een Iraanse film. De groep breekt los uit eender welk muzikaal patroon – zo zijn de vocals eigenlijk gewoon een extra instrument – en creëren een héél duister, dreigend sfeertje. Vooral de tweede track die de band vrijgaf (’05’), komt keihard binnen en voelt als een Oosterse, broeierige jamessie die nooit lijkt te willen eindigen.
Gent is zonder discussie dé kweekvijver als het op kwanti- en kwaliteit van jazzbands aankomt. Met Jukwaa (foto) heeft de stad een van z’n meest experimentele telgen rondlopen – iets dat de bezetting alleen al ergens aangeeft, met pianist Thijs Troch (o.a. Hypochristmutreefuzz, Glin Fraktion), drummer Sigfried Burroughs (Korsakov, Onmens, Northern Escorts en zoveel meer) en (contra)bassist Nils Vermeulen (Kabas, Uma Chine en zo’n acht andere projecten) in de rangen. Hun nieuwste release ‘Tatu’ – voorbode van album ‘Cushion’ – etaleert zelfs een verdubbelde ritmesectie, door Hypo- en Nordmanndrummer Elias Devoldere en bassist Laurens Smet erbij te betrekken. Erg ritmisch is het nummer wel, dat freejazz en soundscapes met een bijna barok-geïnspireerde outro verzoent.
Belgische noiserockhelden als It It Anita, The Guru Guru en The K. hebben er een klein broertje bij. The Waltz, hier nog vi.be van de maand eind vorig jaar, kent immers iets van intelligent gebeuk. Unaniem gesmaakt gebeuk, zo blijkt: groep won Westtalent, werd geselecteerd voor De Nieuwe Lichting én zit in de finale van Humo’s Rock Rally, en dat alles binnen hetzelfde jaar. Single ‘Force publique’, hun nieuwste wapenfeit, gaat het zoeken bij de combo van scherpe hoekige riffjes en huilende gitaarlijnen, terwijl uiteraard ook de korrelige, net niet schorre stem van frontman Kevin de boel laat daveren.