Vorige week onthulde SX een nieuwe single ‘Hurts’, hun eerste sinds doorbraakalbum ‘Arche’. Meteen viel op dat er zich een verandering in hun geluid had voorgedaan. Het nummer klonk heel erg hedendaags, niet als een Beach House-doorslagje dat je op hun vorige langspeler had kunnen vinden. Deze keer schoot er echter een andere naam meteen te binnen bij het luisteren van ‘Hurts’: FKA twigs. En ondergetekende was niet de enige met die opmerking.
Het probleem is hier dubbel: enerzijds hopt het duo van de ene kopie naar de andere, al naargelang de tijdsgeest van het moment; anderzijds kopieert de groep hier het werk van Tahliah Barnett op verschillende vlakken. Meest opvallend is waarschijnlijk de ijle, echoënde kreet in het refrein die heel erg lonkt naar ‘Two weeks’ en zelfs uit hetzelfde woord bestaat, “high“. ‘Hurts’ draait net zoals de meeste nummers van FKA rond kwetsbaarheid en de hurt van ‘Two weeks’ staat hier centraal.
Naast de zang voelt ook de productie heel erg schatplichtig aan het werk van twigs. Wanneer de Kortrijkzanen iets na een minuut wat met bassen beginnen te experimenteren, moeten we meteen denken aan een song als ‘Figure 8‘. En speelde de Britse in ‘Papi pacify‘ ook al niet met een diepe, in autotune gedrenkte mannenstem op de achtergrond? De ratelende en tegendraadse klanken, het sensuele gevoel: we hebben het allemaal al eens eerder gehoord.
Alsof de muziek an sich nog niet genoeg plagieerde, maakte het tweetal een clip voor haar single die meer dan geïnspireerd werd door die van ‘Two weeks’. De tempel van regisseur Nabil wordt dan wel vervangen door een jungle-omgeving (ook niet echt origineel meer eigenlijk), het idee van de troon blijft intact en ook de armbewegingen, toch wel één van Barnetts handelsmerken, worden netjes nagedaan. Het gedurfde is hier hoe schaamteloos onze landgenoten stelen op alle vlakken en dus zeker niet hun muziek.
Dat is misschien nog wel de meest storende factor: waar FKA twigs staat voor durf en progressie, is daarvan niks te merken bij SX. Niet alleen omdat ze geen originaliteit tonen, maar ook omdat hun versie bovendien een vrij flauw afkooksel is. Waar ‘EP1’, ‘EP2’ en ‘M3LL155X’ je op het puntje van je stoel kregen en waar ‘LP1’ een hele nieuwe wereld deed opengaan, voelt ‘Hurts’ herkenbaar, een beetje plat en vooral gemaakt voor de radio. Die (lees: Studio Brussel) pikte het liedje dan ook meteen op. Extra frustrerend omdat de Britse artieste zelf amper aandacht kreeg van StuBru. Sta ons toe daaraan toe te voegen dat de zender zo een klimaat schept waarin Belgische bands haast gedwongen worden om achter te lopen: alleen als je brave muziek maakt krijg je aandacht.