Binnen tien, vijftien jaar blikken we – een generatie later – met hopelijk iets meer nostalgie terug naar dit, en z’n voorgaande door pandemie-aangetaste jaren terug. Alsof 2022 niet meer kommer en kwel sociaal, economisch, cultureel dan wel globaal ons bezorgde dan het jaar daarvoor. Of het jaar daarvoor. Ook artiesten en bands zien dat, ervaren dat, moeten hun gevoelens daarover kwijt – en vinden in deze lijst hun plek. Denk maar aan Kendrick Lamar, The Smile, Billy Woods, Viagra Boys en uiteraard onze eigenste Charlotte Adigéry & Bolis Pupul.
Toch mochten we weer, ondanks alles. Je zou bijna vergeten dat in januari van dit jaar nog quasi iedere concertzaal hun deuren dicht waren. Knaldrang werd als dopaminepilletjes massaal geslikt op festivals en concerten tegen een steeds duurder wordende factuur en als flight-reactie op de dagdagelijkse, grijze sleur die, zo lijkt het, met de jaren alleen maar grijzer wordt. De appreciatie en dankbaarheid voor onze cultuurhuizen is dit jaar alleen maar gegroeid.
Gevoelsmatig stonden we in 2022 meer stil. Denkend over helden als Arno Hintjes, Christine McVie, Mimi Parker, Andy Fletcher, Taylor Hawkins, Betty Davis en ga zo maar door. Maar evenwel tobbend over de mentale gezondheid van artiesten en bands de dag van vandaag – nu ook dat stigma zo stilaan de laan wordt uitgestuurd. Stromae had er met ‘L’enfer’ dit jaar zelfs een hit mee.
Of het uiteindelijk het jaar van Fontaines DC, Big Thief, Beyoncé, Black Midi of toch Rosalía is geworden dat ontdek je hier.
Wanneer de plaat hier het voorbije jaar besproken werd, kan je via de titel doorklikken om te volledige recensie te lezen.
Deze lijst werd samengesteld door Anton Cremers, Daan Leber, Eva Gutscoven, Ewout Pollaris, Frederik Jacobs, Guillaume De Grieve, Ismaël Iken, Jonas Van Laere, Jonas Vandenabeele, Louis Van Keymeulen, Lowie Bradt, Martijn Bas, Michelle Geerardyn, Tobias Cobbaert en Yannick Verhasselt.
50. Soul Glo – Diaspora problems
Wie het gevoel had dat er de laatste tijd maar weinig écht interessante punk uitkwam, moet dringend kennis maken met Soul Glo. ‘Diaspora problems’ is bijna veertig minuten lang, maar voelt alsof het in een kwartiertje over je heen raast. De ene opgefokte riff volgt de andere in sneltempo op, en daarbovenop gaat zanger Pierce Jordan als een briesend beest tekeer terwijl hij over zowel persoonlijke als maatschappelijke problemen krijst. Volgens de ware punkgeest heeft Soul Glo trouwens zoveel schijt aan alle regels, dat je in het midden van deze scheurende punkplaat een industriële hiphopbanger krijgt in de vorm van ‘Driponomics’. (Tobias)
Onlangs sprak een vriend over Billy Woods: “Die rapt niet, die rant gewoon.” De rapper/ranter nestelt zich al enkele jaren aan de top van de underground hiphop, met een stijl die grenst aan spoken word. Met ‘Aethiopes’ reflecteert hij op zijn afkomst door middel van samples uit ‘Kongi’s Harvest’, een 70’s-film over een Afrikaanse dictator. Over o.a. jazz- en zelfs reggaemuziek verhaalt Woods met een extreem gevoel voor detail en verbeelding over thema’s als kolonisatie. “Shipwrecked Europeans swimmin’ with the virus / Shot out like God’s semen”, klinkt het op ‘Wharves’. Samenwerken doet Woods als de beste, zo nodigt hij op deze plaat weer enkele boeiende gasten uit. El-P, Boldy James, reggaezanger Shinehead en Elucid, zijn maatje bij Armand Hammer, passeren de revue. (Ismaël)
SPOILER ALERT: dit is geen metalplaat… Met deze boodschap hopen we eindelijk Destroyer de aandacht te geven die de band verdient. Elke plaat van Destroyer eindigt steeds weer met een vermelding in onze eindejaarslijst. toch is de band rond Dan Bejar nog steeds vrij nobel onbekend. We vermoeden dat de bandnaam hierin wel degelijk een rol speelt. Bejar croont zich al jaren een heerlijke weg door de indierock en laat zich daarbij omringen met een band die teert op scheppen van sfeervolle settings.
‘Labyrinthitis’ gaat niet over de ontsteking van de gehoorgang en het evenwichtsorgaan, wel over de teloorgang van de persoonlijke balans. De wereld van pracht en praal is vaak onoprecht en bevat meerdere valkuilen voor de ziel. De muziek van Destroyer klinkt daartegenover zuiver, betrouwbaar, geeft zuurstof aan de geest en belichaamt een vorm van genot die perfect samengaat met de zachte gloed van de zon, een smaaksensatie van een goed glas wijn en het betoverende van charmant gezelschap. ‘Labyrinthitis’ weet hetgeen dat kapot maakt in schoonheid te vertellen. (Jonas VL)
Welshe artieste Cate Le Bon maakte op ‘Pompei’ saxofoons weer helemaal hip door ze volledig te gebruiken als gitaren en ze zelfs pedaaleffecten te geven. “I was born guilty as sin to a mother guilty as hell“, zingt ze op ‘Cry me Old Trouble’. Toch moeten we om dit te overwinnen vooral in liefde geloven volgens haar. Sterk geïnspireerd op piekdagen van David Bowie is het artrock die tegelijk vrolijk en duister is. (Ewout)
De debuutplaat van de dames uit Isle of Wight is een toonvoorbeeld van hoe het mes van de hype langs twee kanten snijdt. Vanaf het begin van het jaar werd dit album de hoogste verwachtingen opgeled. En ook nu wordt het aantal mensen dat ‘Chaise longue’ niet volledig kan meezingen met de dag kleiner. Het zou niet de eerste keer zijn dat een band kraakt onder het gewicht van de mediagekte. Toch bleef Wet Leg relatief kalm en leverde ze een propere binnenkomer in de rekken. Er is geen gebrek aan catchy riffs, degelijke porties humor en een soort uniciteit waardoor je ze zo uit een massa zou kunnen plukken. Je zou voor minder benieuwd zijn naar welke richting ze op de opvolger zullen inslaan. (Louis)
45. Tristan – Wellif
Gentse producer en zangeres Tristan tracht op debuutalbum ‘Wellif’ af te rekenen met haar achtergrond als opgeleide jazz-zangeres wat resulteert in een naar Belgische normen zeer appetijtelijk avant-garde elektronische-pop hybride. (Anton)
44. Sudan Archives – Natural brown prom queen
De in Los Angeles wonende artieste Sudan Archives bracht met ‘Natural brown prom queen’ een mix van r&b, pop, hiphop tot zelfs house. Of hoe ze het op de titeltrack zelf verwoord: “I’m not average“. Met thema’s als familie, smachtende liefde, gebroken harten en zelfreflectie is het album zowel geschikt voor momenten alleen in een heerlijk warm bad tot dansend in een volle club. Beladen met sterke lyrics, een markant aantal tempowissels en vele loops die door elkaar lopen is het album één van de verrassingen van het jaar. (Ewout)
43. Dope Lemon – Rose pink cadillac
Voor zweverige en zomerse indiepop had je in 2022 één adres, dat van Dope Lemon. De Aussie brengt het hele album met een zekere afstand of geliktheid. Hij lijkt alleen op smooth oppervlaktes te varen. Zijn lyrics zorgen voor een gezonde tegenbalans, het water onder de voeten van Agnus Stone is diep, ondanks de albumnaam ‘Rose pink cadillac’. Maar die naam klinkt zoals het album: groovy groovy groovy. (Eva)
‘Cave World’ is een album geserveerd op een presenteerblaadje voor allen die in de moderne mens toch vaak die primaten waar ze ooit uit evolueerden ziet. Met een goeie dosis zelfkennis maakt zanger Sebastian Murphy op deze plaat korte metten met de macho delinquent die hij ooit was. Alsook met narcisten, anti-vaxxers en, met een toon van medelijden, de innerlijke ADD’er. Alles wat de Viagra Boys profileerde als terechte grote naam in de moderne postpunk wordt op deze plaat gepolijst en in de verf gezet. Een werk van rebellie, gebracht met fijnmazigheid en een goeie dosis zelfspot. (Louis)
41. Mabe Fratti – Se ve desde aqui
Veruit het spannendste werk van de Guatemalaanse tot nu toe. Meer dan ooit mixt Fratti in haar abstracte composities elektronische elementen met klassieke, zonder die combinatie te willen verheffen tot de hele identiteit van de plaat. Stilte en chaos gaan hand in hand: akoestische componenten als viool en contrabas worden gekieteld door elektronisch geneuzel. Onheilspellende trompetten met galmende effecten lijken weggelopen uit ‘Bitches Brew’ van Miles Davis. Verder horen we hypnotiserend gitaargetokkel, drumimprovisaties en akoestische instrumenten die we niet thuis kunnen brengen. Fratti zingt bijwijlen ijzig zoals Björk dat kan, maar dan in het Spaans. Het geheel klinkt even vaak bevreemdend als bloedmooi. Eentje voor de fijnproevers. (Frederik)