Nooit eerder overlapten hiphop en pop meer dan in 2018. Trap en r&b overspoelden de hitlijsten, Drake scoorde opnieuw hit na hit, en elke zichzelf respecterende popsong had sputterende trap-hihatts en minstens één excentrieke gast-rapper. Terwijl commerciële impulsen de laatste eigenheid persen uit de hitmakers stond een nieuwe reeks uiterst getalenteerde revolutionairen op. Uit de achtergrond traden meer talenten dan ooit naar onze hitlijsten, of wat dacht je van Saba, Joey Purp en Maxo Kream. Op de voorgrond traden oude bekenden boven zichzelf uit: Stikstof, Pusha T of Denzel Curry: allemaal brachten ze hun sterkste werk tot op heden uit. Een indrukwekkende oplijsting dus en meer dan genoeg voer voor discussie en shitposts met de indiehiphopcrew van Bert, Daan, Tobias en Zeno, hieronder de bondige samenvatting.
Als er één reden is om champagne te poppen en hennesy te nippen is het wel de nieuwe trend richting korte albums. Historisch kampt hiphop al met een albumstandaard van zestien nummers met te veel interludes, maar de laatste jaren dreef streaminggeld rappers richting belachelijke statements van bijna twee uur met als voornaamste zondaars Drake en Migos. De tegenbeweging met Ye in de spits speelde de nieuwe trend moeiteloos uit verband, met Earl Sweatshirt en Yung Lean op de flanken. Meer nog: het hele concept van een langspeelplaat staat op de helling in tijden waarbij je de breedte van vinylgroeven geen belang meer heeft. Wat maakt een album die naam waardig én waarom hechten we zo veel belang aan die benaming? Kanye West stelt het succesvol in vraag met zijn – soms – samenhangende statements van nog geen twintig minuten.
Dat brengt ons bij de volgende, al dan niet aangename, verrassing. Hoe controversieel Ye ook was en hoezeer wij zijn persoon intussen met afschuw aanschouwd hebben, hij blijft de torenhoge nummer één in producerland. Met de plaatsen twee tot en met vier on lock in ons lijstje bevestigt hij nog steeds als knoppenlegende. Hoewel zijn eigen album ‘ye’ een van de meest verdelende is binnen ons gezelschap, kunnen we over Kids See Ghosts en Pusha T eenduidig zijn: het zijn verdomd harde en vernieuwende snapshots met overvloedige hoogtepunten en een sterke flow doorheen de zeven nummers. Net als Ye, is ook die andere popster in de top tien verdelend. J. Cole splijt ons gezelschap, hoezeer hij zelf ook verzoener wil zijn. Hoewel de technisch ijzersterke Cole de cheese uit zijn vroege albums steeds verder achter zich laat, horen we ergens nog steeds de ‘platinum without features’ die het graag relatief simpel houdt. Anderen horen een maatschappijkritische Cole die de huidige hiphopwereld vakkundig dissecteert.
Intussen leverde Denzel Curry zijn eerste krachttoer af met ‘TA13OO’. Het betekende de definitieve doorbraak, en ook JPEGMAFFIA en J.I.D. lijken een momentum richting succes gevonden te hebben. Die laatste bracht, net als Earl Sweatshirt, op de laatste knip voor lijsttijd zijn inzending bij ons, en zelfs zonder bezinktijd leken ze een plaats in deze lijst waard. Ook noorderbuur Ray Fuego verdient zijn laatste plaats binnen onze top, en Maxo Kream bleef met zijn soundcloudtrap uit januari hangen tot nu. Zo lijkt dat zootje traprappers waar ook Denzel uit voortsproot stilaan volwassen. Het kaf werd van het koren gescheiden en dat werd tijd. Met andere woorden: 6ix9ine zit in de nor en moet zijn bars dus maar behind bars houden.
Zoals elke jaar bracht ook Future weer talloze projecten uit, al bleef zijn muzikale shitpost van het jaar in ‘Kings dead’ ons het meest bij. Als Disney-soundtrackverzamelaar – of weet jij een beter naam – belandde ‘Black panther’ niet op de lijst, al willen wij het hier lauweren voor zijn prachtige doorsnee van hiphop deze dagen. Van de onversneden pop bij ‘All the stars’ tot voorgenoemde trap banger ‘Kings dead’, alles was aanwezig en dus ook James Blake. De lijkbleke Brit voorzag ook Travis Scott van zijn beroerende vocalen, en die laatste leverde ook de enige blockbuster die onze lijst haalde dit jaar. ‘Astroworld’ mag dan een te groot statement zijn met veel kleine randjes, we kunnen niet om ‘Sicko mode’ of ‘No bystanders’ heen. De productie blijf binnen het gareel maar vernieuwt toch net genoeg om ons op het puntje van de stoel te houden. Alvorens we naar onze onbetwiste nummer één afzakken, willen wel wel ook Ty Dolla Sign van een shoutout voorzien. Die belandde net in voorlopige hechtenis voor het bezit van marihuana en coke voor eigen gebruik nadat hij dit jaar meer hooks leverde dan ooit in de afwezigheid van koning The Weeknd. Ooit komt zijn wereldhit, en wij zullen op de eerste lijn staan.
Veel geluld en gezanikt intussen, twee dingen die niet terug te vinden zijn op album nummer één. Dit jaar ging Stikstof aan de haal met ons hart en onze adem. ‘Overlast’ bleek waarlijk adembenemend. Vanaf opener ‘2010’ happen we dus naar adem, maar nog voor we aan de helft zitten, krijgen we al zoveel billenklets op onze middenklasserkonten dat we het trio de kroon van de Vlaamse rap aanbieden. Door het midden reden ze frontaal naar de eerste plaats, de tiki-taka tussen Jazz, Zwangere Guy en Astro laat iedereen tureluurs achter. Wanneer het over ‘Overlast’ gaat, ontspoort onze gezamenlijke Facebookchat (sorry wij zijn geen slackpro’s). Welk nummer mag de soundtrack zijn bij de troonsbestijging van Stikstof? ‘Frontal’ zegt de één, ‘Gele blokken’ de ander, ‘Overlast’ passeert of zou ‘Zoizo’ toch de beste zijn, de hoogtepunten zijn zo dik opeen gestrooid dat het uiterst overlastig wordt om er een aan te duiden. Voor het uiteindelijke antwoord hou je de nummerlijst van Indiestyle best in de gaten deze december, tot dan kan je de albums hieronder op repeat draaien, en ‘Overlast’ pompen tot je erbij neervalt. Wat een torenhoog statement.