Een uitverkochte De Kreun verwelkomde zaterdag Low nog eens in ons land. Na een carrière van twintig jaar staat het trio erom gekend om album na album telkens opnieuw een groeiproces door te maken zonder hun eigen identiteit te verliezen. De laatste twee langspelers waren daarbij de grootste verassing met ‘Double negative‘ als koploper. Het geluid van het drietal uit Minnesota klonk plots veel elektronischer en experimenteler dan dat we van hen gewend waren. Het was een gedurfde zet die wel hartelijk onthaald werd en goed was voor een hoog plekje in onze eindejaarslijst. Wij waren gisteren vooral benieuwd hoe dat live tot uiting ging komen.
Eerst kregen we Hilary Woods als voorprogramma. Hoewel ze onlangs nog op Sonic City stond, wist ze ons niet te bekoren. Hoe langer we luisterden naar de set des te meer we ons ongemakkelijker voelde. Hilary speelde ofwel piano of gitaar en werd begeleid door een metgezel die verantwoordelijk was voor de percussie. Door een gebrekkige timing leek het alsof twee solo-artiesten elk hun eigen ding deden. Ze speelden veel stukken apart en de zeldzame momenten van samenspel gingen volledig de mist in. Eerst dachten we dat het duo iets ritmisch experimenteel ineen aan het steken was, tot snel duidelijk werd dat ze beiden totaal geen ritme konden houden. Hilary had moeite met haar toetsen van de piano en ook aan de snaren van haar gitaar moest ze te hard trekken. We kunnen wel eindigen met een lichte positieve noot: wat een prachtige stem. Jammer dat ze er geen andere dingen mee doet.
Dit bericht bekijken op Instagram
Low besloot kort daarna om zich meteen voor de leeuwen te gooien en te openen met ‘Always up’ van op hun allerlaatste album. Dat was lichtjes bevreemdend. Ze gaven het een volledig eigen draai die niet klonk zoals we het kenden. In zijn eigenheid wist het ons wel te bekoren en we werden nieuwsgierig naar meer. Vervolgens kregen we ‘Quorum’, waarin eveneens de elektronische toetsen ontbraken. De soundscapes bleken nog in de reiskoffers te zitten en ontbraken op het podium.
Na dat openingsduo kregen we een heleboel ouder werk voorgeschoteld. Al snel werd duidelijk dat Alan Sparhawk, Mimi Parker en Steve Garrington een thuismatch speelden. Het herkenbare ’No comprende’ kreeg een laaiend enthousiaste reactie uit de zaal en je voelde de gelatenheid. Dat was niet enkel de verdienste van de trouwe fanbase, maar evenzeer door de manier waarop het nummer brak met het voorgaande. De meerstemmigheid tussen de twee stemmen zat op een perfecte lijn en zette zo de definitie van harmonie neer. De toon was gezet en smaakte naar meer.
Na nog meer duiken in de back catalogue werd het nieuwe ‘Tempest’ op een originele manier vermengd met ‘Do you know how to Waltz?’, het beruchte nummer dat ze ooit eens uitrekten tot wel 29 minuten. Gelukkig hielden ze zich gisteren in, al werd het evengoed een langdurig instrumentaal intermezzo waarin elk bandlid even zijn ding mocht doen in een perfect met elkaar verweven geheel. Het was een meeslepende trip die iedereen even weg voerde en met de ogen gesloten na liet.
Dit bericht bekijken op Instagram
Na die muzikale nostalgie was het opnieuw de beurt aan nummers uit ‘Double negative’. In ‘Dancing and blood’ werden we omver geblazen door de meeslepende drums, al misten we de synths. ‘Always trying to work it out’ en ‘Poor sucker’ waren bij voorsprong wel het best gebracht. We hadden er stilaan vrede mee gesloten dat ze ervoor gekozen hadden om het nieuwe werk te blenden met het vertrouwde geluid. We vragen ons wel af wat die keuze bepaalde. Moest een stijlbreuk voorkomen worden, of was dit eerder om hun trouwe fanbase tevreden te stellen? Het ontbrak Low aan consequentie: als je lef toont in de studio, waarom niet op het podium?
Niet dat het optreden niet vakkundig in elkaar zat – de setlist was er eentje om in te kaderen al was het moeilijk om bij de uitgerekte stukken rechtstaand weg te dromen. De set had gerust drie nummers korter gekund. De die-hard fans zullen ons hierin wellicht tegenspreken want zelfs op het einde kon er niet genoeg Low zijn voor iedereen. Net voor de bis kregen we nog drie songs die niet mochten ontbreken waarvan ‘Nothing but heart’ er met kop en schouders bovenuit stak. Liefdesverklaringen vlogen heen weer. Deze liveversie was uiterst voorzichtig en gevoelig en hier en daar zagen we ook een traantje vloeien. Het trio bewees nogmaals hoe foutloos op elkaar zijn ingespeeld.
Hoewel ze slechts met drie zijn, heb je het gevoel dat er achter de schermen nog een hele instrumentatie staat. Enkel jammer dat er geen synthesizer-speler meemocht. Voorlopig hopen ze het te halen met een pedaal op de basgitaar, al komt het vernieuwende ‘Double negative’ daardoor niet helemaal tot zijn recht. Kwalitatief zeer sterk, maar net iets te veel op veilig gespeeld.
Low speelt 4 juli in het Openluchttheater van het Rivierenhof (info & tickets).
Wilde Westen programmeert binnenkort onder meer Ottla (06.02), Ertebrekers (15.03) en Uberdope (16.03). Het volledige programma en tickets vind je op de website van de zaal.