De voorbije dagen brachten we vanuit Texas verslag uit van het grootste showcasefestival ter wereld. Hoewel we niet helemaal tot het einde ter plekke konden blijven, trachtten we een zo goed mogelijk beeld te schetsen van de hectiek waar we in terecht kwamen. De schier eindeloze reeks optredens in de meest diverse genres, zowel geïmproviseerd als officieel georkestreerd, waar oude rotten in het vak hun plaats vonden naast rijzende sterren en groentjes die maar net aan de deur komen piepen, toverde Austin om tot een haast onontwarbaar muzikaal kluwen. We voelden ons geregeld als een kind dat in de speelgoedwinkel best wel alles mee huiswaarts wil nemen, maar toch ergens een keuze zal moeten maken. Hieronder enkele impressies die jullie nog van ons te goed hadden. (Door Steven en Pieter Malliet)
Samen met Jake Bugg behoorde Alt-J tot de drukst gesolliciteerde artiesten op het festival. Net als hun landgenoot waren ze alom aanwezig op de meer exclusieve feestjes, en betekende SXSW een eerste grote test om na te gaan of ze, na stormenderhand thuisland Groot-Brittannië te hebben veroverd, deze krachttoer in de VS nog eens netjes kunnen overdoen. Toen we, na hen al een aantal keer te zijn mislopen als gevolg van ellenlange wachtrijen, merkten dat ze woensdagavond stonden geprogrammeerd op één van de grootste openluchtpodiums, kregen we alsnog de kans hen, zij het in iets minder intimistische kring, het beste van zichzelf te zien geven.
Onderweg springen we nog even binnen in één van de tenten die zich overwegend op dansmuziek toespitsen, en treffen daar het Montrealse duo Blue Hawaii aan, dat bezig is aan een even breekbare als sfeervolle set. Hun in trance gedrenkte en van donkere beats voorziene electro komt overwegend minimalistisch over, en onderscheidt zich van het werk van collega’s in het genre door de grote nadruk die ligt op de zang van frontvrouw Raphaelle Standell-Preston. De muziek staat soms minutenlang in het teken van haar introspectieve, surrealistisch overkomende teksten, waardoor echt dansbare momenten slechts spaarzaam en op functionele wijze worden ingelast. Melodieën zijn vaak aan een aantal eenvoudige synthnoten opgehangen, die naarmate een nummer vordert, op subtiele wijze worden vervormd door knoppenman Alex Cowan. Dat ook de stem geregeld wordt gesampled en een gelijksoortige behandeling ondergaat, geeft aan het geheel een improvisatie-achtige toets, die niet enkel het livegebeuren versterkt, maar aan het geluid tevens een bevreemdend aanvoelen geeft dat doet denken aan de trippy, bijna decadente sfeer van Fever Ray. Aan het einde van de set blijf je achter met de indruk dat je gedurende 45 minuten bent meegenomen op een bizarre wandeling doorheen het dromerige sprookjesbos waar ook Björk de laatste jaren regelmatig werd gesignaleerd.
Alt-J, tenslotte, lijkt net als Jake Bugg niet erg onder de indruk van alle aandacht die hen te beurt valt. Een uur voor tijd komen Gus Unger-Hamilton en Gwil Sainsbury, beiden in zeer relaxte doen, zelf hun instrumenten het podium opdragen. Mede door hun studentikoze, ietwat geeky voorkomen krijgen we allerminst de indruk met een groep rocksterren te maken te hebben. Laat je evenwel niet misleiden, ook zij lijken aardig op weg om in de VS voet aan de grond te krijgen, getuige hiervan de massaal opgekomen menigte die reikhalzend uitkijkt naar hun performance. Voor hun set put Alt-J uiteraard overwegend uit ‘An Awesome Wave’. Net als als dit debuut – en tot nog toe enige – album komt het optreden eerder traag op gang, en kruipt de muziek wat geleidelijk en een beetje stiekem maar daarom niet minder indringend onder de huid – een heel andere aanpak dan we bijvoorbeeld bij Yeah Yeah Yeahs waren tegengekomen. Aanvankelijk scoort het viertal vooral door de bevreemdende maar mooi gebrachte samenzang van Unger-Hamilton en frontman Joe Newman; en de veelvuldig ingelaste a-capella momenten kunnen dan ook op veel bijval rekenen. Na een twintigtal minuten, wanneer ze op deze manier de menigte zo goed als volledig stil hebben gekregen, worden dan plotseling, op doelgerichte wijze de diepe, distorted, naar dubstep verwijzende sub-bassen die zo kenmerkend zijn voor de sounds van hun plaat, tevoorschijn getoverd, en krijgen we de meer ritmische nummers geserveerd. Bij aanvang van ‘Fitzpleasure’ stijgt een kreet van herkenning op uit het publiek, en schieten de eerste rijen in een opgeluchte dans die zich later nog zal herhalen wanneer ‘Breezeblocks’ en ‘Dissolve Me’ uit de kast worden gehaald. Tussendoor zorgde ‘Matilda’ voor een mooi meezingmoment. Al bij al bracht Alt-J een op veilig spelende, maar zeer atmosferische set die aantoont dat ze over veel maturiteit beschikken, en weten hoe je een van onderhuidse spanning barstend muzikaal verhaal kan opbouwen en overbrengen.
Facebook Alt-J
Facebook Blue Hawaii
Website SXSW
Lees ook:
Verslag SXSW Austin (Texas), 11.03, Proloog: Chelsea Light Moving
Verslag SXSW Austin (Texas), 12.03, Dag 1: indiepop, cowboyboots & Lisa Leblanc
Verslag SXSW Austin (Texas), 13.03, Dag 2: Jake in Amerika
Verslag SXSW Austin (Texas), 14.03, Dag 3: Riot Grrrls, Touaregs & Trapper