‘Better oblivion community center’, de charmante ontmoetingsplaat(s) van Conor Oberst en Phoebe Bridgers

door Mattias Goossens

‘Better oblivion community center’ heet de ontmoetingsplaat(s) van Conor Oberst en Phoebe Bridgers. Het album zelf werd eind vorige week als verrassing uitgebracht, maar de samenwerking is allerminst verrassend te noemen. De twee kennen elkaar al sinds 2016, toen Bridgers demoversies van wat haar debuut ‘Stranger in the alps’ zou worden doorstuurde naar haar jeugdidool. De Bright Eyes-frontman was gecharmeerd en hielp haar om het album uit te brengen. Sindsdien deelden ze geregeld het podium, en nu voor het eerst de credits voor een volledig album.

De beslissing om het album schijnbaar uit het niets uit te brengen, kwam er volgens de twee om vooral geen verwachtingen te scheppen. Op papier zou je gemakshalve namelijk kunnen denken dat het een plaat is vol beladen folkduetten, zoals Obersts bijdrage in Bridgers’ ‘Would you rather’. Dat is het allerminst geworden, mede door de uitvoering met een volwaardige band met leden uit het tweetal hun afzonderlijke bands en Yeah Yeah Yeahs-gitarist Nick Zinner.

Voor Bridgers is het na de imposante harmonie van Boygenius het tweede bewijs dat een grotere band haar nummers niet doet verzwelgen in bombast. Oberst heeft al meer ervaring dankzij zijn verleden bij onder meer Bright Eyes en Monsters Of Folk, en met zijn eigen Big Valley Band om zijn soloshows te ondersteunen. Bovendien beschikt hij ook over een goed gevuld telefoonboekje en een goed gevoel voor planning, waardoor hij heel wat getalenteerde muzikanten kon verzamelen in zijn thuisstudio. Die gemoedelijkheid sijpelt door in de nummers.

Net als in de bandnaam wisselen hoop en tristesse elkaar niet af maar vloeien ze samen tot één dynamisch geheel, net zoals de herkenbare stemmen van de twee songschrijvers. ‘Sleepwalkin’’ gooit daar tempowissels bovenop, terwijl ‘Exception to the rule’ als uitzondering electronica een prominente rol geeft. ‘Forest lawn’ heeft dan weer het grootste kampvuur-gehalte, terwijl de Taylor Hollingsworth-cover ‘Dominos’ de afzonderlijke oeuvres van het duo als afsluiter aan elkaar lijmt tot een quasi symmetrisch geheel.

Geen enkele bewoner van ‘Better oblivion community center’ is dezelfde, en het maakt het album tot een afwisselende en boeiende luisterervaring. Zichzelf overklassen doen Conor Oberst en Phoebe Bridgers niet, maar dat maakt het geheel er niet minder charmant op.