Blaqk Audio doet waarschijnlijk bij weinigen een belletje rinkelen. De band is een zijproject van de Amerikaanse punkgroep AFI, die meer naambekendheid geniet. Zanger Havok en gitarist Puget houden nemen hier respectievelijk de zang en keyboards voor hun rekening. Na hun matig ontvangen debuut ‘CexCells’ uit 2007 zijn ze met ‘Bright Black Heaven’ aan hun tweede worp toe.
Wie de punk van AFI verwacht is er al snel aan voor de moeite. Blaqk Audio grossiert in synths. De klank die we kennen van bands als Cold Cave en Hurts, maar dan nog iets meer kitsch. Wel is er een richtingsverandering merkbaar in vergelijking met ‘CexCelles’. Daar durfde het alle kanten uit te schieten, van industrial over pop tot elektropunk. ‘Bright Black Heaven’ voelt meer aan als een geheel. Niet verwonderlijk, de heren hebben meer dan 30 nieuwe songs geschreven, de plaat is van in 2010 grotendeels af maar werd nu pas uitgebracht door problemen met platenmaatschappijen.
Havok en Puget gaven zelf al mee dat ook de AFI-fan hier iets kan vinden dat hen aanstaat, namelijk de dramatische stadionanthems. Het valt meteen op. Hoe grootser hoe beter, lijken ze te denken. In tegenstelling tot op ‘Cexcelles’ proberen ze wel vanaf opener ‘Cold War’ het album een vrolijke sfeer mee te geven, hoewel de teksten nergens echt blijmoedig worden. Een succesformule waar eerder dit jaar Passion Pit al mee scoorde. ‘Fade To White’, het tweede nummer van het album, blijft ondanks een overdaad aan overbodige geluidjes toch de hele dag in je hoofd hangen en ‘Faith Healer’ doet soms onwillekeurig aan ‘Believe’ denken, de monsterhit van Cher.
Zo blijft het volledige album: een beetje over the top, veel kitsch, maar wel vol met meezingbare anthems. Missie geslaagd om zo de AFI-fan te vriend te houden? Waarschijnlijk niet. De thematiek is waarschijnlijk wel een raakpunt, maar Hovak bereikt met zijn stem nog hogere noten dan hij met AFI al deed, en van punk is er helemaal niets meer te merken. Integendeel: het neigt een stuk meer naar ietwat foute disco.
Naar het einde toe begint de plaat wat te vervelen. Waar Blaqk Audio bij het begin met zijn vele speciale geluidjes en uit de band springende sound nog de aandacht vasthoudt, blijken ze niet in staat die spanning het gehele album vol te houden. Op de duur lijkt het vooral een herhalingsoefening. Enkel de intro van ‘Say Red’ valt nog even op omwille van zijn lichtvoetigheid, wanneer echter de stem invalt is dat effect ook al snel uitgedoofd.
‘Bright Black Heaven’ slaagt er niet in een onuitwisbare indruk na te laten. Fijn voor eventjes, maar 50 minuten blijven scoren lijkt niet mogelijk. De meerwaardezoeker kan dit album gemakkelijk links laten liggen. Blaqk Audio heeft een stap vooruit gezet in vergelijking met hun debuut, echter niet genoeg om echt potten te breken.
Album verdeeld door EMI