De verwachtingen bij critici lagen hoog na ‘Sticky Situations’ en ‘Dry Land’, de eerste twee platen van de IJslandse band Bloodgroup. De taak om deze in te lossen is met het elektronische geëxperimenteer op ‘Tracing Echoes’ zeker en vast volbracht. Met dit album bewijzen ze nog maar eens dat IJsland meer te bieden heeft dan enkel Sigur Rós.
Het resultaat is een geheel van aanstekelijke elektronische dancepop, briljante melodieën en beats. De diep elektronische tonen zijn over de ganse plaat pertinent aanwezig, en gaan hand in hand met een afwisseling van enerzijds de zware basstem van Janus Rasmussen en anderzijds de heldere vrouwenstem van Sunna Margrét. Deze switch zorgt voor een luchtige touch zodat het geheel toch niet overheersend donker klinkt. Als je even de ogen sluit word je meegevoerd naar een andere planeet waar vreemde wezens met robotstemmen je verwelkomen. Er worden klanken afgetast en echo’s weerklinken boven een diepe electrosound. De albumtitel is dus zeker niet onbewust gekozen.
De toon wordt meteen gezet met ‘A Threat’. Diepe tonen zwellen aan en creëren een dreigende sfeer waarop Rasmussen zijn introductie maakt met een semi-robotstem die tegelijk iets lijkt weg te hebben van de verder compleet niet op deze plaat thuishorende Sting. Diezelfde donkere atmosfeer wordt aangehouden wanneer ‘Disquiet’ door de luidsprekers schalt. Het is pas wanneer de zachte, emotioneel geladen klanken van ‘Nothing is Written in the Stars’ hun intrede maken dat deze duistere sfeer vervaagt en plaats maakt voor een lieflijk scenario.
Ook ‘Fall’ ligt in die lijn, en beschikt bovendien over het hoogste radiogehalte. Het ontpopt zich langzaam naar het einde toe, en deze hoogvlieger is dan ook met zekerheid een van de favorieten. Hierop volgt ‘A King’s Woe’, dat redelijk eentonig start, maar daarna openbloeit. Dit valt met enige fantasie zelfs letterlijk te nemen. Ook ‘Indefinite’ en ‘Lines’, waarin overigens voor het eerst de plaatnaam expliciet vermeld wordt, behoren tot het lijstje favorieten. ‘Mysteries Undone’ brengt dit alles tot een volwaardig einde met een extra dosis beats en een laatste tentoonstelling van hun kunnen, en afsluiten doen ze in alle glorie. Hoewel het slotnummer het doet vermoeden zijn de mysteries toch niet helemaal ontrafeld, want bij het opnieuw beluisteren begint het herontdekken van nieuwigheden.
Pal in het midden van het album komt helaas een vreemde eend in de vijver aangezwommen. ‘Cut out your tongue’ beschikt over goeie elementen, maar die zijn om een of andere onbekende reden op de verkeerde wijze bij elkaar gebracht. Om het cru uit te drukken lijkt het wel of een lied van Milk Inc op miraculeuze wijze de plaat binnensloop, en dat kan niet de bedoeling zijn.
Hun tong snijden de mensen van Bloodgroup er liefst niet uit, maar het nummer ‘Cut out your tongue’ zien we toch het liefst weggeknipt. Is dit album een blijver van jewelste die nog maandenlang in de oren blijft nazinderen? Misschien. Er blijft wel zeker en vast een echo weergalmen.
Verdeeld door N.E.W.S