Na het refrein van ‘Call me maybe’ voorgoed in onze collectieve oorkanalen en hersenen te hebben gegrift, mikte Carly Rae Jepsen met haar plaat ‘Emotion’ recht op ons hart en schoot pal in de roos. Als een euforische ode aan alle gevoelens die liefde maar teweeg kan brengen, bevatte het poppareltje de ene topper na de andere. De titel van ‘Dedicated’ is al even veelzeggend: de Canadese klinkt voortaan minder in de wolken, jeugdig en hysterisch en meer gegrond, vastberaden en gefocust. Haar fleurige regenboogtruitje heeft ze uitgetrokken en opgeborgen voor iets anders.

Afgaande op de eerste drie nummers is Jepsens zelfzekerheid absoluut terecht. ‘Julien’ perfectioneert de combinatie van subtiele jaren ’80-invloeden uit disco en synthfunk met tijdloze hooks en hedendaagse productietechnieken. De verknipte en gemanipuleerde zangpartijen in de uitloper van het refrein zouden op zich al sterk genoeg zijn om een geheel nieuw nummer te dragen. ‘No drug like me’ bouwt evenzeer verder op de nachtelijke, iets minder gesuikerde sound die we al hoorden op sommige songs van ‘Emotion: side B’. Met het wegvallen van de instrumentale bombast komt dan weer het detailwerk in Jepsens stem op de voorgrond. “When you coming home?” klinkt puur door de gelegde accenten bijna zo smachtend dat het pijnlijk wordt.

Wie enkel op zoek is naar ‘Emotion’ 2.0 en gewoon de longen uit het lijf en/of de tranen uit de klieren wilt laten, moet wachten op ‘Now that I’ve found you,’ ‘Too much’ en de perfecte afsluiter ‘Real love’ (compleet met ‘Run away with me’-blazers!). Zelfs deze klinken echter op hun meest uitbundigst louter als optimistische dansmuziek en niet langer als de spring-een-gat-in-de-ozonlaagmuziek van weleer. In de tussentijd krijgen we nog het bedoeld of onbedoeld trippy ‘Everything he needs,’ met theremin-achtige geluidseffecten, een vrolijk pianodeuntje, verontrustende tekst, bizar gemixte en vervormde stemmen en een refrein dat gekopieerd is uit een Popeye-film. Helaas lijkt het wat alsof dit buitenbeentje met alle creativiteit en gedenkwaardigheid van de rest van het album is gaan lopen.

De overblijvende nummers laten dan wel een nieuw aspect van Carly Rae Jepsen horen, maar klinken in het huidige popklimaat over het algemeen vrij alledaags. Prominente (bas)gitaren, drumfills en lossere ritmes zoals op ‘I’ll be your girl’ dichten de laatste kloof die er nog bestond tussen pure popartiesten en commerciële rock- en indiebands à la Paramore op ‘After laughter.’ Carly Rae Jepsens vorige album verscheen op een moment dat muzieknerds en -critici popmuziek weer serieus begonnen te nemen en hielp daar misschien wel actief aan mee. Vandaag is het poptimistische landschap levendiger, maar natuurlijk competitiever dan ooit. Dankzij enkele absolute uitblinkers stelt ‘Dedicated’ zelfs volgens de meest kritische en elitaire normen niet teleur. En dat is op zich al meer dan straf genoeg.

Carly Rae Jepsen speelt zondag 2 juni op Best Kept Secret.