Een van de klassieke motieven in het horrorgenre is dat van de doppelgänger, de al dan niet kwaadaardige dubbelganger. Het lijkt perfect van toepassing op Daveed Diggs. Overdag is hij een acteur die we aan het werk kunnen zien in de razend populaire musical Hamilton en flauwe feelgoodfilms als ‘Wonder’, ’s nachts is hij de stem van het experimentele hiphoptrio Clipping (gestileerd als clipping., maar om leesbaarheidsredenen gewoon Clipping in deze review) waarin hij over moordlustige gangsters en afgehakte ledematen rapt.

Ook Clipping heeft een dubbelganger gebaard. Waar de drie doorgaans een nieuw concept per plaat hanteren, is ‘Visions of bodies being burned’ een direct vervolg op ‘There existed an addiction to blood’ van vorig jaar, waarop het horrorcore-genre een update kreeg. Of zoals Clipping het zelf zei naar aanleiding van de release: “In the horror genre, sequels are perfunctory”. Het is ook geen toeval de intro van de plaat opent met de woorden “Pick it up right were it left off”.

Het mag dan ook niet verrassen dat ‘Visions of bodies being burned’ geluidswijs veel wegheeft van zijn voorganger. Concreet wil dat zeggen dat de plaat weer bol staat van de creatieve productiekeuzes die perfect inspelen op de thematiek. Op ’96 Neve Campbell’, een ode aan de overleefster op het einde van een horrorfilm die de moordenaar te snel af is, wordt razend geklop op de deur in de beat verwerkt alsof de boosdoener in je nek hijgt. ‘Check the lock’ vertaalt de paranoia van een beruchte gangsterbaas in allerlei piepjes en kraakjes alsof er iemand door je huis aan het sluipen is. Op ‘Something underneath’ horen we de pijlsnelle raps van Diggs over steeds nerveuzer wordende percussie terwijl hij vertelt over het vreemde gevoel dat er iets niet klopt, zonder dat je precies weet wat. Het nummer voelt als dat moment in een enge film waarop je weet dat er elk moment een monster uit de duisternis kan lopen schreeuwen, zonder dat je weet wanneer het nu precies gaat gebeuren.

Diggs blijkt met zijn klinische flow ook weer de ideale verteller voor deze horrorverhalen. Hij lijkt alle gruwel zonder al te veel emoties uit te spuwen, en net die afstandelijkheid maakt de raps zo efficiënt. Uitzonderingen zijn het heerlijk sadistische kinderrijmpje op ‘Body fort he pile’, waarop hij de dood van drie politieagenten in levendig detail beschrijft, en het catharsische refrein van ‘Enlacing’ waarop hij na meerdere mislukte pogingen er eindelijk in slaagt om zelf een goeie melodie in te zingen.

Het merendeel van de nummers op ‘Visions of bodies being burned’ zijn van het atmosferische type dat langzaam onder je huid kruipt, net als de trage arthouse horrors die tegenwoordig zo populair zijn. ‘Make them dead’ grijpt terug naar hun noiseroots vanop ‘Midcity’, maar het is geen agressieve noise, eerder angstaanjagende ASMR. In ‘She bad’ krijgen de atmosferische randgeluiden de leiding waardoor je je voelt alsof je constant bekeken wordt. Vooral ‘Looking like meat’ met punkhoppers Ho99o9 vormt een aangename afwisseling van dit tempo. Met zijn overstuurde bassen en geschreeuwde vocals geeft dit nummer je het gevoel dat je even naar een trashy – maar daarom niet minder entertainende – slasher aan het kijken bent.

Clipping zou Clipping echter niet zijn als er ook heel wat maatschappijkritiek aan te pas kwam. Sommige tracks zijn niet meer dan wat campy horrorfun, zoals ‘Eaten alive’ dat een ode is aan de alligatorfilm met dezelfde naam, maar de beste teksten zijn die waarin fictieve horror en realistische gruwel met elkaar verweven worden. ‘Say the name’ hervertelt het verhaal van de klassieker Candyman en legt daarbij nadruk op het feit dat de slechterik in die film zelf een zwarte man was die vermoord werd omdat hij een kind verwekte bij een witte vrouw, een ‘devil baby’ zoals Diggs het rapt. In ‘Pain everyday’ worden bestaande EVP-recordings gebruikt, vermeende opnames van geestenstemmen, terwijl Diggs de slachtoffers van racistische lynchpartijen oproept om in de dromen van hun moordenaars te gaan rondspoken.

Net als op de vorige plaat zijn de grote uitschuivers hier weer de interludes, maar omdat de rest zo goed is en omdat er hier tenminste geen wegwerptrack van 18 minuten lang op het einde staat, willen we dat gerust door de vingers zien. Momenteel is er een avondklok actief waardoor we na middernacht het huis niet meer uit mogen. Laat dat nu net het ideale moment zijn om bij kaarslicht te griezelen met Clipping en ‘Visions of bodies being burned’. Horrorfranchises staan erom berucht dat ze nogal uitgemolken worden, maar als het trio deze kwaliteit kan behouden mogen er gerust nog een paar horrorcore-albums komen.