Crane Angels’ eerste plaat heet ‘Le Sylphide de Brighton’. Eerst en vooral fascineerde het woord sylphide ons zodanig hard dat wij eerst ons hoofd hebben willen breken om een deftige definitie voor sylphide te vinden. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat dit het dichtst bij de vertaling aanleunt: Brightons luchtgeest.
Dit opgelost zijnde, zijn wij ons gaan focussen op het geluid van deze plaat. Wat opvalt is dat de dertienkoppige band uit Bordeaux de mosterd vaak bij The Beach Boys en Arcade Fire is gaan halen. Voor dat laatste hebben wij misschien een verklaring. Net als bij Arcade Fire wordt er op ‘Le Sylphide de Brighton’ vaak aan samenzang gedaan.
De trage opener ‘Messenger’ schept een schoon sfeertje voor het uptempo ‘In the Snow’, dat bij vlagen aan Los Campesinos! doet denken. ‘Atilla’ is een ietwat dramatische song met halverwege een typische Beach Boys-achtige passage. ‘Looking for’ is dan weer een rustiger liedje met een hard einde. ‘Morning Sun’ en ‘Queen of the Night’ nemen je overtuigend mee op reis naar de ‘60s. Afsluiter ‘Cranes’ is wat ons betreft het hoogtepunt van ‘Le Sylphide de Brighton’. De dromerige samenzang zat de hele dag vast in ons hoofd.
Op dit debuut valt op dat Crane Angels nog niet helemaal weten welke weg in te slaan: is het nu Beach Boys meets Los Campesinos!? Of eerder Beach Boys meets Arcade Fire? Helemaal overtuigd zijn wij nog niet, wat niet wegneemt dat dit een aardige plaat om naar te luisteren is. Misschien krijgen wij op het vervolg hiervan een concreter beeld?
Album verdeeld door Munich Records