Op hun vi.be pagina haalt Dine On Ashes een hele resem namen aan als invloeden: Kraftwerk, Anne Clarke en Depeche Mode om er maar enkelen op te noemen. Dan weet je wat te verwachten, zonder maar een noot gehoord te hebben van het quintet.
Vier heren van rond de 40 jaar en een jonge deerne achter de microfoon. Het geheel doet al snel denken aan electro bands à la Goldfrapp: traag voortslepende ritmes met een zwoele vrouwenstem erover. Het kan slechter, horen we je dan denken en dat klopt. Na herhaaldelijke luisterbeurten blijven we echter wat op onze honger zitten. Qua sound zit het allemaal wel goed, maar het ontbreekt net aan datgene wat zo belangrijk is in dat genre: catchy melodieën. We missen al te vaak een degelijke hook in een nummer en dat zorgt ervoor dat het merendeel van de songs snel verveelt. Het is altijd wachten op dat ene melodieuze refreintje dat er nooit komt. In de betere nummers, zoals ‘Bright Lights, Big City’, kunnen we hen dat nog vergeven. Het lied roept een soort sfeer op waar wij al eens graag in vertoeven. Ook ‘The Milgram Experiment’ begint veelbelovend maar maakt die beloftes nooit waar. En de instrumentale hekkensluiter ‘The Fifth Stage’ is het soort Goa herrie dat hier eigenlijk niet thuis hoort en zorgt voor een dieptepunt op deze EP.
We moeten nu ook niet te kritisch zijn, over het algemeen zit het wel goed met deze band. De heren beheersen hun elektronische speeltjes in die mate dat ze er elke kant mee uit kunnen, en de zang van Katherine De Groote is misschien wel hun grootste troef. Alleen spijtig dat de songs op zich niet echt overeind blijven. Terug naar de tekentafel en blijven werken aan die songs, dame en heren.