‘Bissextile’ is het nieuwste project van Pierre Goudesone, die als Goudi probeert het Belgische muzieklandschap te veroveren. Zijn stijl is electro en new wave overdekt met een dekentje van indie. Hij wordt beschouwd als een buitenbeentje en speelde al in het voorprogramma van The Stranglers. Om eerlijk te zijn doet deze plaat denken aan Vive la Fête dat met pensioen is.
Bij ‘C’est La Reine Qui Pleure’, het tweede nummer op het album, is het bijvoorbeeld een beetje jammer dat de intro het beste deel van de song is. Een heerlijke gitaar neemt je mee naar de wondere wereld van Goudi, maar wanneer hij begint te zingen is het erop of eronder. Zou je wel kunnen wenen van zijn ruige gehijg? Dan kunnen enkel de laatste drie nummers jouw eerste indruk nog redden. Vind je zijn zwoele rokersstem net iets hebben, dan is het jouw lucky day, de eerste helft van ‘Bissextile’ is namelijk niet zo gevarieerd.
Bij ‘Comme D’Habitude’ heb je de indruk dat er precies nog hevig gerockt gaat worden in de volgende songs. Zij die nog niet overtuigd waren van Goudi’s klanken zullen bij dit nummer net nog meer teleurgesteld worden. Wanneer hij begint te zingen had je liever gehad dat dit album instrumentaal was want qua ritme, instrumenten en klank zit dit best wel goed. Het tij keert bij ‘L’Amour Interim’, een aangenaam verrassende song waardoor Goudi al een beetje meer liefde verdient. Dat geldt ook voor ‘Petite Fée’, dat instrumentaal opnieuw bijzonder lekker klinkt en swingt. De gitaarriff zou zelfs gebruikt kunnen worden in een populair indienummer.
‘Bissextile’ is een bijzonder album waarbij de eerste indruk cruciaal is. Goudi heeft een speciale stem die je van de eerste noot moet bevallen. Een buitenbeentje is het zeker en vast.
Album verdeeld door Green l.f.ant