Tom Krell, de Amerikaanse singer-songwriter achter How To Dress Well, lijkt wel een vat vol tegenstrijdigheden. Met zijn lo-fi debuut (‘Love remains’) vol experimentele, overgesatureerde klanken gooide hij hoge ogen bij de internationale muziekpers. Pitchfork beloonde hem prompt met de bekende ‘Best New Music’-stempel. Alle ogen gericht op Krell dus, die album na album professioneler begon te klinken, lo-fi amateurisme – of was het toch een stijlkeuze? – meer en meer ging afzweren en zich zonder schroom richting gladde r&b begaf. In 2016 resulteerde dat in ‘Care’, dat zich met behulp van opzichtige productionele trucjes probeerde te onderscheiden van platte, dertien-in-een-dozijn pop/r&b-platen, en de onderverdeling in alt-r&b nauwelijks verdiende.
‘Care’ kreeg matige kritieken te verwerken en de grote doorbraak naar de mainstream bleef uit. Krell was toe aan bezinning, die hij dan maar in Los Angeles ging zoeken. Daar werd hij dagelijks – in de vorm van tienduizenden daklozen – geconfronteerd met de keerzijde van de kapitalistische medaille. Desondanks steekt hij niet onder stoelen of banken dat hij met How To Dress Well nog steeds zijn gelddroom aan het nastreven is. Iemand moet nu eenmaal de torenhoge ziekenhuiskosten van Krells twee zieke broers betalen. Een drijfveer die niemand kan tegenspreken, al hopen we dat het deze keer niet ten koste moet gaan van z’n artistieke integriteit.
Op ‘The anteroom’ keert How To Dress Well – met de hulp van producer Joel Ford – gelukkig terug met een plaat waarin het experimentele karakter van de begindagen behouden blijft en nu ook gekoppeld wordt aan technisch vernuftige composities. Een groot deel van de vocals komen van Krells telefoonopnames, waardoor sommige stukken extra intiem en breekbaar aanvoelen.
Vooral in de eerste helft van ‘The anteroom’ komt de formule het best tot z’n recht. In nummers als ‘Body fat’, ‘Nonkilling 3 | the anteroom | false skull 1’ en ‘Vacant boat’ horen we een samenspel van eigenwijze ritmes en kwetsbare teksten die niet onberoerd laten. “There’s still so much pain and anger in your body fat”, fezelt Krell met veel symboliek. Via met ambient flirtende outro’s of korte intermezzo’s (‘False skull 7’) ontstaat een vloeiend karakter, waardoor de plaat haast één harmonisch geheel lijkt.
Het recept is echter niet altijd even geslaagd. In de clip van eerste single ‘Nonkilling 6 | the hunger’ krijgen we een halfnaakte Tom Krell en een nog naaktere house beat voorgeschoteld. Zeker die laatste had hij beter wat meer aangekleed. Wat moeten we hier precies mee? De combinatie van breekbare falset en generische beat weegt te licht om een dansvloer in beweging te krijgen en is gewoonweg te enerverend om thuis op te zetten. Ook verderop in het album gaan de bassen vaker de hoogte in en krijgen we soms hectische percussie voorgeschoteld, maar dat blijkt niet altijd een even geslaagd huwelijk.
We moeten het Krell nageven, hij is er met ‘The anteroom’ wel in geslaagd om How To Dress Well weer op het juiste pad te brengen. Op zijn best zorgt hij voor intrigerende stijloefeningen waarin ambient-electronica het ideale klanktapijt vormt voor z’n ijle stem. Wanneer de intensiteit van de beats de hoogte in gaat, zorgt z’n typerende falset echter voor meer vraagtekens dan antwoorden. Vrolijk zal je er alvast niet van worden. Zo voelt ‘The anteroom’ – dat afklokt op iets minder dan een uur – geregeld toch aan als een iets te lange rit.