Wat moet ik een nummer eigenlijk meegeven om er één van mij te zijn? Dat lijkt het vraagstuk te zijn dat Julien Firmin doorheen ‘Hand out the samples’ gewillig als leidraad gevolgd heeft. Waar die verkenning ons opslorpend naartoe leidt is veel en erg weinig tegelijkertijd. Want, zo blijkt, rantsoen maakt Julien Firmin enkel sterker.

Drie jaar verstreek er ondertussen sinds z’n gesmaakte debuut ‘Spanish melodies’ en al bleef het aantal nummers gelijk en staart Julien terug naar zichzelf in een vijver van weemoed en melancholie, is er wel degelijk een vers geslepen scherpte te ontwaren. ‘Hand out the samples’ presenteert namelijk een Julien Firmin die precies weet waar hij naartoe wil en hoe hij daar moet raken.

Het resultaat van die zelfkennis is een type beredeneerde intelligente muziek dat net genoeg heeft van alles om een grotere som te krijgen dan de afzonderlijke elementen. Moederziel allen klinkt de kleine maar vervoerende apotheose die zich ontplooit tijdens ‘Hold my love’ altijd degelijk, maar het verdient toch elke keer het extra cachet dat het in het geheel opeist.

Het is een wederkerend gegeven, de ondersteuning van het ene aan het andere. De zang klinkt telkens weer omarmend na een beweeglijke instrumentale passage en al lijkt dat allemaal toch o zo vanzelfsprekend dat het zo hoort, Julien Firmin slaagt er wonderwel in om er een zekere flair van planning en voorbedachte rade in te verstoppen.

Zo mist opener ‘Hanging on’ allesbehalve doel om zachtjesaan met onze aandacht weg te sluipen en die pas na het fijnzinnige ‘Blue Skys’ op kousenvoeten terug aan te beiden. We zouden al achteloos vergeten dat er nog onvriendelijke verwensingen schuilen in het vanzelfsprekende ‘I want you done’, al verzachten de langgerekte noten de steken.

De simpele uitvoering maakt er een plaat zonder kapsones van, mogelijke allures zijn evenwel overbodig eens alles zo minutieus uitgekiend is. ‘Hand out the samples’ bewandelt dan ook een fijne lijn tussen net genoeg en te weinig met bravoure en toont nogmaals dat expressie geen grootspraak nodig heeft.

De balans helt zodoende zelden de verkeerde kant op gedurende de estafette die Julien Firmin z’n zang- en gitaarlijnen laat uitlopen. Eentje van korte duur weliswaar want met een speeltijd van net geen halfuur poneert Julien ons de vraag of hij ook op langere afstanden niet buiten adem raakt.