We kregen het vier-nummers-tellende EP’tje ‘Dunes’ van Little Black Dress onder onze neus geschoven. Nooit eerder hadden we van de band gehoord; blijkt dat ze uit Dallas komen en geen opmerkelijke historie achter de rug hebben. Op hun conto staat één enkel album, getiteld ‘Snow in June’, waarmee je ook direct weet dat het er niet al te vrolijk aan toe gaat.
Laat je niet verrassen door een misleidende perstekst, Little Black Dress is allesbehalve uniek en maakt liedjes die pakweg twintig jaar geleden ook al hip waren. De jongens zijn diehard fans van My Bloody Valentine en kunnen dat moeilijk verstoppen. Shoegaze dus, met zang die niet al te ver weggestoken ligt in de geluidsmix, maar toch als twee druppels water op die van Kevin Shields lijkt. Andere referenties zijn The Jesus & Mary Chain en Cocteau Twins.
Voor EP’s hebben we altijd een extra kritisch luisterend oor, omdat je makkelijker met vier goede songs een plaat gevuld krijgt, dan met tien overtuigende stuks. Wat we hier van Little Black Dress te horen krijgen, is echter EP onwaardig en klinkt meer als albumvullers. De nummers zitten qua kwaliteit wel snor, maar dwingen je niet tot luisteren. Vluchtig zijn ze; na vijf keer luisteren klinken ze stuk voor stuk nog niet helemaal bekend in de oren.
Opener ‘Lowered Lids’ wint ons nog het meest voor zich, met z’n uitgesproken wiegende refrein dat door lichte intonatieverschillen in de zang een zekere kracht uitstraalt. Daarna wordt het evenwel al snel minder. In ‘Printemps’ vergeet de band de contouren van de song op de gepaste wijze in te kleuren, waardoor het nummer overkomt als een schets, een ruwe structuur die wat diepgang mist. De gebruikelijke zachte gitarenmuur kan bij ‘In Melancholy’ z’n titel niet helemaal waarmaken en soundscape ‘Dunes’ lijkt al helemaal misplaatst, temeer omdat je aandacht toch al lang verdwenen is. Nooit raak, nooit mis; deze EP zal snel in de vergetelheid sukkelen.
De band heeft nog geen concerten in België of Nederland aangekondigd.
Album verdeeld door Idol Records