De shoegazers van Slow Crush willen je met ‘Hush’ ofwel tot bedaren brengen, ofwel het zwijgen opleggen, ofwel sussen… of alle bovengenoemde gecombineerd. De Belgisch-Britse band bestaande uit Jelle Ronsmans, Jeroen Jullet, Frederik Meeuwis en Isa Holliday toont hun tweede langspeler aan het grote publiek. Het is een soms zweverig dan wel zwaarmoedig geheel waar dromerige vocals over een muur van gitaren en drums gedrapeerd worden.

Opener ‘Drown’ komt langzaam en bedachtzaam binnen. De zachte stem van Isa Holliday is een voorproefje voor wat doorheen de rest van het album terugkomt. Net wanneer de tekstuele apotheose van het nummer eraan zit te komen (“your hand in…”) lijken de woorden op weg naar de bodem van de watermassa waarin ze rond dobberden. In ‘Blue’ komen de gitaren steviger opzetten. De stem van Holliday klinkt lieflijk, maar de inhoud is net als de gitaren minder lichtvoetig. Het nummer gaat over de aantrekkings- en afstotingskracht van twee personen en de grieven die het met zich meebrengt.

De drums krijgen vrij spel aan het begin van ‘Swoon’ en het tempo schiet de hoogte in na de noisy intro. Daarnaast zijn de teksten van Holliday eerder cryptisch en behoorlijk duister. De eindnoot is verder pessimistisch met de woorden “This weight won’t carry me / Don’t Carry me”. Voorts scheuren de gitaren  en beuken de drums er op los. Die lijn wordt evenwel doorgetrokken op ‘Swivel’.

‘Rêve’ sluit naadloos aan op ‘Swivel’. Het bouwt heel atmosferisch verder op de outro van zijn voorganger. De vocals versmelten hier wonderwel met de instrumentatie en klinken als muzikale clair-obscur: licht en donker versmelten. “Echoing under these stars / Sing nanana with me / Once our tears dry and / All Memory fade like soft snow”, klinkt het. Het is moeilijk te zeggen of deze droom zoet is of ergens tussenin. Het doet denken aan Persephone die meegevoerd wordt door Hades naar de onderwereld.

Titelnummer ‘Hush’ sleept zich bijna tergend traag vooruit als een slaapliedje gefluisterd door iemand die bitterheid voelt voor degene waarvoor het gezongen wordt. Daar getuigt de tekst “I will close my eyes, fall / wrapped up in my heart / My cold dark heart” van. Aan lange songtitels heeft Slow Crush een broertje dood. De enige uitzondering op ‘Hush’ is afsluiter ‘Bent and broken’. Het is  bijna een letterlijke schreeuw om hulp. Toch klinkt het nummer als een zuiverende afsluiter voor ‘Hush waar jengelende gitaren een laatste duit in het zakje doen.

Slow Crush brengt met een uitgekiende eigen sound een aantrekkelijk album dat niet meteen zijn geheimen prijsgeeft. De plaat heeft enkele luisterbeurten nodig om zich te laten bevatten. Het album bevindt zich ergens tussen droom en nachtmerrie, de luisteraar kan voor zichzelf uitmaken naar welke kant het afhelt, al wijzen de sombere teksten vaker dan niet richting zwaarte.

Je kan Slow Crush aanstaande vrijdag aan het werk zien in de Handelsbeurs te Gent in het kader van het Duyster-festival. Tickets en info hier.