Merlijn is de band van de de broers Tim en Sven De Bruyne en zangeres Ine Renson. Hun debuut is opgenomen met een budget van nul euro. Het moet gezegd zijn, het klinkt niet zo. Wie het artwork ziet hoopt op puntige popsongs. Zelf omschrijven ze zich als een band die “nummers maakt die zweven tussen Nederlandstalige rock, postrock en kleinkunst”. Bij indiestyle horen we het liefst de eerste twee genres. Helaas neigt Merlijn vooral naar kleinkunst. Op zich geen probleem, want ook daar kunnen best pareltjes tussen zitten.
Alleen zal het waarschijnlijk niet op dit album zijn. Het eerste nummer, toepasselijk ‘Opening’ getiteld, is een instrumentaal stuk van iets meer dan een minuut dat probeert een sfeer te scheppen. Missie best wel geslaagd, alleen jammer dat die ook meteen verloren gaat bij opvolger ‘Noorderlicht’. Het ritme is veel sneller en opgewekter, wat toch even stoort. Een schattige rollende r heeft ze wel, die Renson. En waar zit dan die Nederlandse rock in Merlijn? Wel, dat zou best wel eens ‘Weg Naar Jou’ kunnen zijn. Gelukkig beseffen ze zelf ook dat Renson, die bij momenten toch wat zagerig klinkt, geen rockstem heeft. Een halve minuut rocken zonder zang vinden we toch net iets te weinig om er dat genre op te plakken.
Wie op zoek is naar muziek met een diepere boodschap, iets wat je aanzet tot denken, is hier niet op zijn plaats. Na ‘À propos’ (voor wie op zoek gaat naar de post-rock invloeden, dit is het nummer) komt ‘Nog Eentje’: een simpel dertien in een dozijn popliedje aan een kabbelend tempo. Ook ‘Koningswater’ weet niet te imponeren. Het probleem van Merlijn is dat alle songs, hoewel ze allemaal best verschillen van elkaar, onderling toch te inwisselbaar zijn. Wanneer je niet aandachtig luistert, versmelt het al gauw tot een groot langgerekt geheel.
Doch, het is niet enkel kommer en kwel. ‘Meer’ bijvoorbeeld, het voorlaatste lied, is met voorsprong het beste van het album. Het springt eruit, door zowel zijn thematiek (de twijfel tussen one night stand en relatie) en zijn klank die een stuk voller en minder druk is. Eindigen doen ze met het instrumentale ‘Tot Slot’, dat er helaas ook niet in slaagt om de middelmaat die hier vooral heerst te overstijgen.
Merlijn levert een eerste album af dat nergens echt kan overtuigen: te braaf, te eenvoudig. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat dit vooral een miscasting is. Merlijn is geen groep voor Indiestyle. Integendeel, Merlijn is een bandje voor de kleinkunstliefhebbers. In dat genre hebben ze zeker een toekomst, maar dan laten ze best de genres Nederlandse rock en postrock vallen. Als Merlijn een middelbare student is, krijgt hij een B-attest van ons. Best veranderen van richting.