De derde plaat van The Leisure Society volgt zorgvuldig de trend die gezet was met hun ‘The Sleeper’ (2009) en ‘Into the Murky Water’ (2011): gevoelig, genuanceerd en subtiel. Toch heeft de band met ‘Alone Aboard the Ark’ geprobeerd om zichzelf te overtreffen. Is dat ook gelukt?
‘Alone Aboard the Ark’ is de perfecte cd voor een zomerse zwoele zondag, waarop de tijd op het ritme van de muziek voorbij glijdt en je je over niets zorgen hoeft te maken. ‘Another Sunday Psalm’ is dan ook, letterlijk en figuurlijk, meteen de perfecte opener. De muziek roept een gevoel van vertrouwdheid op, en het feit dat The Leisure Society met deze nummers niet echt iets nieuws onder de zon brengt, past wel in dat plaatje.
Jammer genoeg wil de groep soms te veel brengen, en verdoezelen daarom de koren, de blaasinstrumenten, de strijkers, de mondharmonica, de koperinstrumenten en de vele arrangementen al te vaak de prachtige poëzie, waarvan Nick Hemming al meermaals bewezen heeft dat hij ze kan schrijven. De aandacht verschuift naar futiliteiten en de kern wordt gemist.
De liedjes op de plaat gaan van melancholische jazz tot opgewekte pop die perfect mee te fluiten valt. Neem bijvoorbeeld ‘Fight For Everyone’, waarvoor Hemming zijn inspiratie haalde uit de Olympische Spelen in Engeland; het deuntje is zo opgewekt en uitbundig dat het niet meer uit je hoofd te krijgen is. De manier van zingen doet soms denken aan Foster The People en erop blijven stilzitten is moeilijk.
The Leisure Society brengt zulk een uitgebreid gamma aan stijlen dat vele verschillende vergelijkingen met vele verschillende bands op hun plaats zouden zijn. Jammer genoeg betekent dat ook dat de nummers soms uniformiteit missen en dat het voor de luisteraar moeilijk wordt om zich te vereenzelvigen met de band. Het overheersende genre blijft wel folk maar de plaat doet soms, door de mengelingen met jazz, Britpop, soul, R&B en pop aan als een stream of consciousness, alsof Hemming last had van mood swings bij de creatie van de muziek en dat heeft willen verwerken zonder daarbij een samenhangend verhaal over te brengen.
We kunnen dus besluiten dat de plaat leuk is voor op een zomers aperitief, maar of de band daar werkelijk mee kan blijven boeien, valt af te wachten. Toch moeten we The Leisure Society nageven dat in het geheel veel diepgang schuil gaat aangezien er bij elke luisterbeurt nieuwe accenten opvallen. Alleen aan boord van deze ark zitten ze dus echter zeker niet.
The Leisure Society live aan het werk zien kan binnenkort in Hasselt (Muziekodroom, 15.11, info & tickets) en Den Haag (Crossing Border, 16.11, info & tickets).
Album verdeeld door Konkurrent