Na zijn vorige succesalbum ‘Drunk’ mag Thundercat zich bij de hedendaagse funk-, soul-, fusion- en jazzgoden prijzen. ‘It is what it is’ is opnieuw een overweldigende cocktail van virtuoze klanken en kinderlijke melodieën. Zijn nieuwe album raast aan je voorbij en lijkt haast meer op een mixtape. Waar het ene nummer abrupt eindigt, word je meteen in het midden van het volgende geworpen.

Thundercat is zo’n beetje als de plagerige lolbroek van de klas, waar je geen serieuze dingen van hoeft te verwachten. Dat denk je alleszins aan het begin van het schooljaar. Zo loopt hij rondjes rond jou bij het zingen van ‘Miguel’s happy dance’. Een kinderlijke melodie bedekt de complexere muziekstructuren die Thundercats meesterlijke soul- en funkkennis verraden. Die zijn minder subtiel in ‘Innerstallar love’, waar koning Kamasi Washington optreedt als saxguru. Daarna speelt hij Super Mario op zijn Gameboy tijdens ‘I love Louis Cole’ en gaat naar het volgende level op ‘How sway’. Met op hol geslagen drums en supersonische synths maakt hij hier een ophitsende retroversie van de typerende eighties arcadespellen. Hij toont dat hij gewoon zijn ding doet en dat het zijn plaat is, wanneer hij een hippe Steve Lacey, een ervaren Steve Arrington en een lichtvoetige Childish Gambino weet te combineren op ‘Black qualls’.

Vanaf ‘Funny thing’ gebeurt er iets grappigs. Als op een schoolfeestje maakt hij avances met ingebeelde dansmoves. Op ‘Overseas’ en ‘Dragonball durag’ gaat hij over tot verleiden. “I may be covered in cat hair, but I still smell good” zijn wel niet de woorden waarmee je iemand doet smelten, maar het is zijn absurde humor die de truck doet. In ‘How I feel’ keert Thundercat in zichzelf waar realiteit en droomwereld in elkaar vervagen. ‘King of the hills’ knipoogt met een kalme baslijn en borrelende orgeltoetsen naar Badbadnotgood. We verdwalen in de mist op ‘Unrequited love’. Dit sombere deel van het album put inspiratie uit het recent overlijden van zijn vriend Mac Miller in 2018. Verlies, vervreemding en weemoed zorgen ervoor dat we hem leren kennen als een mens met gevoelens en onzekerheid. Gevoelens en onzekerheid zorgen ervoor dat hij enkele hoogtepunten aan de plaat toevoegt. ‘Fair chance’ en ‘It is what is it’ zijn tegelijk zeemzoet en krachtig.

Na een klein half uurtje is er van échte vernieuwingen geen sprake. ‘It is what it is’ sluit mooi aan op ‘Apocalypse’ en ‘Drunk’. Maar aangezien niemand klinkt en doet zoals Thundercat maakt dat weinig uit. Bovendien heeft hij zich een stukje meer ontbloot van zijn kattenvachtje, en dat kunnen wij enkel toejuichen.